จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 266

โม่ฉือหานที่อยู่ข้างๆสีหน้าเย็นเยียบเคียดแค้น เส้นเลือดที่ขมับปูดโปน “น่าตายนัก เจ้ากรมอู๋ ทั้งๆที่เมื่อคืนเจ้ายอมรับกับข้าเองแท้ๆว่า สมุดบัญชีเล่มนั้นเจ้าเป็นผู้เขียนขึ้นมาเอง ด้านบนเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น โดยเฉพาะพวกที่เจ้าส่งให้ฮองเฮา”

เจ้ากรมอู๋ตกใจแทบตาย “ฝ่าบาท หลีอ๋องทรมานข้าน้อยแทบตาย บีบให้ยอมรับผิดน่ะ ขอฝ่าบาทให้ความเป็นธรรมกับข้าน้อยด้วย”

ดวงตาดำขลับราวกับราตรีของฮ่องเต้หรี่ลงเล็กน้อย ถลึงตามองมาอย่างโกรธขึ้ง “หลีอ๋องจำเป็นต้องทำเช่นนี้กับทาสเช่นเจ้าด้วยรึ?”

“กราบทูลฝ่าบาท ตอนแรกหลีอ๋องแต่งงานกับคุณหนูหยุน ฝ่าบาทสั่งการว่า ยามคุณหนูหยุนออกเรือน ชุดแต่งงานให้ทำจากกรมชุดหลวง สั่งให้ข้าน้อยทำอย่างประณีต แต่หลีอ๋องไม่รักใคร่คุณหนูหยุนเลยสักนิด ดูท่าหลีอ๋องคงจะโกรธแค้นข้าน้อยด้วยเรื่องนี้ เลยจงใจทรมานข้าเพื่อแก้แค้น” เจ้ากรมอู๋อธิบายออกมาทันที

“หุบปาก หากข้าจะจัดการเจ้า ต้องรอจนถึงตอนนี้รึ ข้าให้คนไปตัดหัวเจ้าเลยก็ได้” โม่ฉือหานโกรธจัด

เจ้ากรมอู๋น่าตายนี่ กล้ากลับคำกลางคัน และยังแว้งกัดเขาอีก

คนของกรมชุดหลวงคนอื่นเห็นเจ้ากรมอู๋กลับคำดังนั้น ก็พร้อมใจกันกลับคำ ทุกคนพากันร้องไห้คร่ครวญ ทำราวกับว่าหลีอ๋องเป็นคนชั่วร้ายนัก

คนของร้านผ้าเห็นดังนี้ ก็พากันไม่ยอมรับไปตามๆกัน

สีหน้าโม่ฉือหานดำราวกับก้นหม้อ มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำหมัดแน่น เสียงกระดูกลั่นกร๊อบกร๊อบ ดวงตาดำขลับปรายตามองทุกคนด้วยสายตาคมปลาบ “น่าตายนัก พวกเจ้ากล้าใส่ความข้ารึ?”

ฮ่องเต้รู้ดีว่าหลีอ๋องไม่มีทางทำเรื่องเช่นนี้แน่ หลีอ๋องอย่างเขาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ เพียงแต่ไม่คิดว่าเจ้ากรมอู๋นี่กับคนของร้านผ้าจะสามัคคีกันขนาดนี้ พร้อมใจกันแว้งกัดหลีอ๋องเหมือนกันหมด คราวนี้ยากละ

หยุนถิงที่กำลังปีนหน้าต่างกินไส้กรอกอดเบ้ปากไม่ได้ เดิมคิดจะดูอะไรสนุกๆ สุดท้ายก็สนุกจริงๆน่ะแหละ ไม่คิดว่า วันหนึ่งหลีอ๋องจะมาจนมุมอย่างนี้

“น่าตายนัก ตอนนี้ข้าจะฆ่าพวกเจ้าซะ!” โม่ฉือหานเดือดจัด คว้าเจ้ากรมอู๋ขึ้นมา จะฆ่าเขาในทันที

“หยุดนะ หลีอ๋องเจ้าคิดจะทรมานพวกเขาต่อหน้าข้า นี่มิเห็นข้าอยู่ในสายตาเลยรึ?” ฮ่องเต้แค่นเสียงเย็น

โม่ฉือหานถึงคืนสติ สลัดเจ้ากรมอู๋ทิ้งอย่างรังเกียจ “ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”

“หยุนถิง ดูพอแล้วยังไม่รีบเข้ามาอีก!” ฮ่องเต้แค่นเสียงเย็น

ตั้งแต่วินาทีที่หยุนถิงปีนหน้าต่างดูละคร ฮ่องเต้ก็เห็นแล้ว นังหนูนี่มันน่านัก ไม่เข้ามาช่วยแล้วยังดูเรื่องสนุกอยู่ข้างนอกอีก

หยุนถิงหัวเราะแหะๆ กินไส้กรอกแล้วเดินเข้ามา “ไม่คิดเลยจริงๆว่า หลีอ๋องก็มีวันที่โดนข้ารับใช้คนหนึ่งบีบจนขาดสติเช่นนี้ หายากยิ่งนะ”

โม่ฉือหานเหล่มองหยุนถิงที่ทำหน้าสาสมใจ สีหน้ายิ่งทะมึนและเดือดดาลมากขึ้น “ข้าพอใจ”

“เหอะ พอใจหรือจนปัญญากันแน่” หยุนถิงย้อน

“เจ้า น่าตายนัก---“

“พอได้แล้วพวกเจ้าสองคนนี่ อย่าเจอหน้ากันทีไร ก็ทะเลาะกันทีหนึ่ง หยุนถิงเจ้ามาก็ดีแล้ว มีหนทางทำให้พวกนี้ยอมรับผิดหรือไม่?” ฮ่องเต้ถามหน้าทะมึน

“เรื่องนี้ได้อยู่ หม่อมฉันพึ่งคิดค้นยาที่ไว้ทรมานคนได้พอดี ขอเพียงหยดเดียวก็สามารถทำให้เจ็บปวดแสนสาหัส อยู่ไม่สู้ตาย ทั้งร่างราวกับโดนมดหลายพันหลายหมื่นตัวขบกัดก็ไม่ปาน วันนี้หม่อมฉันนำมาด้วยพอดีเลย” หยุนถิงควักห่อยาออกมาจากในกระเป๋าจำนวนหนึ่ง สาดไปที่คนที่นั่งบนพื้น

ซูกงกงเห็นดังนั้นเหมือนเจอพระมาโปรดก็ไม่ปาน มองอย่างใจจดใจจ่อเลยทีเดียว

เหล่าคนที่นั่งที่พื้นอยากจะหนี แต่หนีไม่ได้ เมื่อคืนโดนหลีอ๋องทรมานจนเหลือแค่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้ว ตอนนี้ยังมาโดนสาดผงยาจำนวนมาก พริบตาเดียวก็ได้ยินทั้งหมดร้องโหยหวน

คันคะเยอไปทั่วร่าง มีคนหนึ่งทนไม่ไหวไปเกา พอเกาก็เป็นรอยเลือดซิบๆ พอเกาก็เนื้อหลุดออกมา เลือดเนื้อปะปนกัน ทำเอาทุกคนตกใจจนหน้าซีดเผือด

ยิ่งเกาก็ยิ่งคัน ยิ่งคันก็ยิ่งเกา มีขาของคนหนึ่งเนื้อหลุดจนเห็นกระดูกขาวโพลนแล้ว คนผู้นั้นตกใจจนเป็นลมสลบไปเลย

หยุนถิงกดจุดใต้จมูกของเขาเลย “หากยังไม่สารภาพความจริงอีก ก็มีแต่นั่งรอความตายแล้วนะ”