จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 267

หยุนถิงออกจากพระราชวัง มองหลงเอ้อร์ที่อยู่ข้างๆ “ฝ่าบาทบอกจะพระราชทานจวนให้ข้าหลังหนึ่งมิใช่รึ จวนนั้นอยู่ไหนล่ะ?”

“ฮูหยิน อยู่ที่ถนนหลักทางทิศตะวันออกของเมืองหลวงขอรับ ซื่อจื่อให้คนไปทำความสะอาดแล้ว พร้อมเข้าไปอยู่ได้ทุกเมื่อเลย “หลงเอ้อร์ตอบ

“ดี งั้นตอนนี้พวกเราไปดูกันหน่อย”

หยุนถิงตามหลงเอ้อร์ไปเดินตลาด ผ่านร้านของทอด พอหยุนถิงปรากฏตัว เถ้าแก่และคนงานพากันลิงโลดนัก รีบทำออกจากเตาใหม่ๆให้หยุนถิงกับหลงเอ้อร์คนละชุดทันที

ความรู้สึกที่ได้รับการต้อนรับอย่างนอบน้อมและไม่ต้องจ่ายเงินมันไม่เลวจริงๆ หยุนถิงกับหลงเอ้อร์เดินไปกินไป มีความสุขเสียจริง 

ทั้งสองคนเดินไปอีกสองถนน และได้เห็นโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง มีสตรีหลายนางล้อมรอบ หนึ่งในนั้นหยุนถิงรู้จัก เป็นน้องสาวคนละแม่ของซูชิงโยว

ตอนนี้สตรีหลายนางนั้นกำลังมองไปทางซูซินโหรวนอบน้อม พะเน้าพะนอเอาใจนางยิ่งนัก

“ซินโหรว เจ้าสนิทสนมกับคุณหนูหยุนขนาดนั้น นางยังเคยไปบ้านเจ้าเลย หน้ากากพอกหน้านั่นของหอชุนเฟิงเจ้าต้องซื้อได้มากกระมัง ถึงเวลานั้นเจ้าซื้อมากหน่อยมาแบ่งให้พวกเราด้วยสิ” สตรีนางหนึ่งพูดขึ้น

“เมื่อก่อนข้าเคยซื้อได้แค่อันเดียว ตอนนี้จำกัดปริมาณในการซื้อ ขายดีอย่างมาก อยากจะซื้อยากเสียยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์เสียอีก”

“หน้ากากพอกหน้านั่นดีกับผิวสตรียิ่งนัก ใช้แล้วผิวพรรณจะเรียบลื่นขาวเนียน มีแรงยืดหยุ่น”

“ซินโหรว เจ้าช่วยพวกเรานะ พวกเราคาดหวังในตัวเจ้านะ”

พอได้ยินทุกคนเยินยอปอปั้นเอาอกเอาใจพะเน้าพะนอ ซูซินโหรวรู้สึกดียิ่ง พอใจยิ่งนัก

ปกติแล้วคุณหนูเหล่านี้แต่ละคนเย่อหยิ่งหัวสูงเป็นยิ่งนัก ไม่เห็นบุตรสาวเมียรองอย่างนางอยู่ในสายตา และมักจะดูถูกนาง เย้ยหยันนาง บัดนี้ถึงวันที่พวกนางต้องมาข้อร้องตนแล้ว

ความรู้สึกนี้ช่างสะใจยิ่งนัก

ซูซินโหรวพองขนนัก แต่กลับทำหน้าอ่อนน้อมถ่อมตน “ทุกคนเป็นพี่น้องกันทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจดอก ข้าต้องบอกคุณหนูหยุนเรื่องนี้แน่ แต่จะซื้อได้หรือไม่ข้าก็ไม่แน่ใจนะ”

“ซินโหรวเจ้าถ่อมตนไปแล้ว เจ้าออกหน้าให้ยังซื้อไม่ได้ งั้นพวกเราก็ยิ่งซื้อไม่ได้สิ”

“วันนี้ข้าพกเงินมาพอดี ตอนนี้ให้เจ้าเลย” สตรีนางหนึ่งยื่นตั๋วเงินให้ซูซินโหรวทันที

สตรีนางอื่นเห็นอย่างนั้น ก็พากันควักตั๋วเงินยัดให้ซูซินโหรวทั้งหมด

ถึงซูซินโหรวจะเป็นลูกสาวตระกูลซู แต่ก็เป็นลูกสาวเมียรอง ไหนเลยจะเคยเห็นตั๋วเงินมากมายขนาดนี้ ทำเอาสองตานางทอประกายเลยทีเดียว

แต่นางยังแสร้งทำที “ในเมื่อพี่สาวทุกท่านเชื่อใจข้าขนาดนี้ ข้าก็น้อมรับล่ะเจ้าค่ะ แต่ถ้าต้องจ่ายมากไป พี่สาวทุกท่านอย่าโทษข้านะ เพราะตอนนี้หน้ากากพอกหน้านั่นซื้อได้ยาก”

“ไม่โทษเจ้าหรอก ขอเพียงซื้อได้ก็พอแล้ว ข้าไม่ร้อนเงิน” สตรีนางหนึ่งพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ใช่ ทุกคนไม่สนใจเงินนี่หรอก ใช้มากหน่อยไม่เป็นไร ขอเพียงซื้อได้ก็พอแล้ว”

“ได้ งั้นข้าก็วางใจล่ะ” มุมปากซูซินโหรวยิ้มอย่างได้ใจ และเก็บตั๋วเงินเหล่านั้นขึ้นมา

สายตาหยุนถิงมีแววเย็นวาบขึ้น เธอไม่รู้เลยว่าซูซินโหรวนี่จะกล้าหลอกใช้ตนเองหาเงิน ใครให้หน้านางกัน

หยุนถิงที่เดิมจะไปดูจวน เปลี่ยนความคิดฉับพลัน “หลงเอ้อร์ พวกเราไปดื่มชากัน”