จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 270

“เหนื่อยน่ะ นังหนูนี่ทำการผ่าตัดมาทั้งวัน ตื่นเต้นขั้นสุดมาทั้งวัน ตอนนี้ยุ่งเสร็จแล้ว ตัวเองเลยเหนื่อยหมดแรง ให้คนไปยกเตียงอีกเตียงเข้ามา ให้นังหนูนี่พักผ่อนเสียหน่อย” ท่านลั่วถอนหายใจยาว

“ขอรับ” พ่อบ้านรีบให้คนไปยกเตียงมา จากนั้นเยว่เอ๋อร์กับซูหลินก็อุ้มหยุนถิงนอนลง พลางห่มผ้าห่มให้นาง

ห้องอันกว้างใหญ่ ทั้งสามคนพากันนอนหลับอย่างสงบยิ่งนัก ท่านลั่วเข้ามาตรวจดูเป็นระยะๆ ก็ยังไม่วางใจนัก

พ่อบ้านกลับให้องครักษ์เงามังกรเฝ้าไว้ให้ดี ห้องครัวยิ่งเตรียมอาหารเอาไว้ตลอดเวลา บรรยากาศทั่วทั้งจวนซื่อจื่อตึงเครียดอย่างมาก

พอโม่เหลิ่งเหยียนได้ข่าวว่าจวินหย่วนโยวโดนคนทำร้าย บาดเจ็บสาหัส เดิมเขาควรจะสาแก่ใจ แต่เขากลับไม่รู้สึกยินดีสาสมใจเลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับเป็นห่วงอย่างมากด้วย

เขารีบพาหมิงจิ่วซางมุ่งตรงไปยังจวนซื่อจื่อ และให้เหล่าพี่น้องของหอดวงจันทร์คอยแอบคุ้มกันจวนซื่อจื่ออย่างลับๆ

พอพ่อบ้านเห็นว่าเป็นซวนอ๋อง ก็รีบคารวะอย่างนอบน้อมทันที “มิทราบว่าซวนอ๋องมาด้วยเหตุใดรึ?”

“ข้าได้ยินว่าจวินหย่วนโยวเกิดเรื่อง เขาเป็นอย่างไรบ้าง หยุนถิงล่ะ?” โม่เหลิ่งเหยียนถามเปิดประเด็นเลย

พ่อบ้านอึ้งไป ซวนอ๋องได้ข่าวไวขนาดนี้ ปกติซวนอ๋องกับซื่อจื่อคือไม่ก้าวก่ายซึ่งกันและกัน เขามาครั้งนี้มีจุดประสงค์อะไรกันนะ?

พ่อบ้านยังลังเลว่าจะตอบอย่างไรดี ก็ได้ยินโม่เหลิ่งเหยียนถามอีกว่า

“หยุนถิงช่วยพี่สาวข้าไว้ ก็เป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของข้าด้วย หากตอนนี้ข้าคิดจะทำอะไรจวนซื่อจื่อ ก็ไม่มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ดอก”

พ่อบ้านยิ้มแหะๆ “ซวนอ๋องล้อเล่นแล้ว ข้าเองก็ไม่มีหนทาง ซื่อจื่อกำลังพักผ่อน ฮูหยินรักษารั่วจิ่งมาทั้งวันแล้ว ก็กำลังพักผ่อนเช่นกัน หากซวนอ๋องไม่ว่าอะไร ไปห้องโถงด้านหน้าเถอะ ข้าจะจัดเตรียมน้ำชาให้”

“วางโต๊ะไว้นอกเรือน ข้าจะดื่มที่นี่” โม่เหลิ่งเหยียนแค่นเสียงเย็น

พ่อบ้านตกใจอยู่บ้าง ซวนอ๋องมาเฝ้านอกเรือนซื่อจื่อ หรือคิดจะคุ้มครองซื่อจื่อ มันดูแปลกไปหน่อยกระมัง

ดูท่าซวนอ๋องคงอยากจะเฝ้าฮูหยินกระมัง ถึงความคิดนี้จะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ แต่พ่อบ้านมองออกว่า ซวนอ๋องรู้สึกไม่ธรรมดากับฮูหยิน ไม่ใช่ความรักฉันท์ชายหญิงที่สุนทรีย์ แต่เป็นความรู้สึกชื่นชมและเคารพระหว่างสหาย

“ขอรับ ข้าจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้” พ่อบ้านให้คนยกโต๊ะเข้ามาทันที

โม่เหลิ่งเหยียนและหมิงจิ่วซางนั่งลง บนโต๊ะมีถ้วยน้ำชา และขนม ชานม เนื้อมากมาย เต็มโต๊ะไปหมด

หมิงจิ่วซางเห็นโม่เหลิ่งเหยียนไม่ได้ดื่มชา แต่กลับถือชานมขึ้น ทนไม่ไหวบ่นว่า “ยังพูดอีกว่าเจ้าไม่ได้มาเพื่อนาง ของมากมายเต็มโต๊ะเจ้ากลับเลือกชานมที่หยุนถิงทำ?”

“ข้าเห็นก็หยิบ เจ้ามิได้อิจฉาอยากกินอาหารจวนซื่อจื่อมานานรึ? ยังไม่กินอีก?” โม่เหลิ่งเหยียนย้อน

หมิงจิ่วซางมุมปากกระตุก รีบสวาปามทันที ได้ยินมานานว่า อาหารใหม่ๆในเมืองหลวงนั้นออกมาจากมือหยุนถิงนี่เอง ดังนั้นหมิงจิ่วซางเลยสนใจอย่างมาก

คนหนึ่งดื่ม คนหนึ่งกิน ดูสบายๆ แต่ที่จริงแล้วทั้งคู่คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของจวนซื่อจื่ออยู่ตลอดเวลา

หากมีใครอาจหาญคิดจะเข้ามาลอบโจมตีตอนนี้ โม่เหลิ่งเหยียนไม่รังเกียจที่จะลงมือเลย เพราะก่อนหน้านี้หยุนถิงเคยช่วยเขาไว้

......

ตระกูลมู่

มู่คุนสลบไปสองวันหนึ่งคืนถึงฟื้นขึ้นมา พอฟื้นมาเห็นพ่อตนอยู่ข้างๆ ก็ร้องไห้โฮออกมา “ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากพิการ ขอร้องท่านต้องช่วยข้านะ!”