จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 271

โม่เหลิ่งเหยียนกับหมิงจิ่วซางกลับไปดื่มชาอีกครั้ง พ่อบ้านสั่งให้คนไปยกน้ำชามาให้ใหม่ จากนั้นก็ให้ห้องครัวเตรียมอาหารเอาไว้เต็มโต๊ะ ดูจากท่าทางแล้วซื่อจื่อกับฮูหยินไม่ตื่น ซวนอ๋องคงจะไม่จากไปแล้ว

แต่ว่าพ่อบ้านก็คิดไม่ถึงว่า ซวนอ๋องจะให้ความช่วยเหลือ ถึงแม้จะรู้ว่าเขาทำเพื่อฮูหยิน แต่พ่อบ้านก็ยังรู้สึกซาบซึ้งอยู่ดี

“วันนี้ เจ้าติดค้างน้ำใจข้าอย่างหนึ่ง” หมิงจิ่วซางกล่าวอย่างได้ใจ

“เจ้าต้องการอะไร?” โม่เหลิ่งเหยียนถาม

“ถ้าหากเป็นไปได้ ก็ให้หยุนถิงทำอาหารให้ข้ากินสักมื้อแล้วกัน อาหารว่างพวกนี้ของจวนซื่อจื่อยังอร่อยขนาดนี้ อาหารก็ต้องยิ่งอร่อยอย่างแน่นอน” หมิงจิ่วซางจงใจกล่าวออกมา

“เป็นไปไม่ได้” โม่เหลิ่งเหยียนปฏิเสธ

“เพราะอะไร?”

“ข้ายังไม่เคยกินอาหารฝีมือของหยุนถิงเลย เจ้ายิ่งไม่ต้องคิดเลย”

หมิงจิ่วซางเลิกคิ้ว: “ไม่ใช่มั้ง ตอนเทศกาลดอกท้อเจ้ากินหม้อไฟพร้อมกับหยุนถิงไม่ใช่หรือ?”

“นั่นคือทุกคนทำด้วยกัน” โม่เหลิ่งเหยียนแก้ไขให้ถูกต้อง

“เจ้าหมอนี่------” หมิงจิ่วซางกำลังจะพูดอะไรต่ออีก จู่ๆก็ได้ยินเสียงต่อสู้กันดังมาจากด้านนอกจวนซื่อจื่อ สีหน้าของหมิงจิ่วซางเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

“อดกลั้นกันไม่ไหวแล้วหรือ” มุมปากของโม่เหลิ่งเหยียนเกี่ยวเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กน้อย

“ดูท่าวันนี้คงจะครึกครื้นแล้ว” หมิงจิ่วซางกล่าว

“ชมการแสดงก็พอ”

ในที่ลับของจวนซื่อจื่อ องครักษ์เงามังกรเห็นคนที่จู่ๆก็ปรากฏขึ้นมากะทันหันพวกนั้น เดิมทีคิดจะไปรับมือ แต่คิดไม่ถึงว่ายังมีคนชุดดำอีกกลุ่มหนึ่งขวางพวกเขาเอาไว้ และต่อสู้ร่วมกับพวกเขา

นึกถึงว่าตอนนี้ซวนอ๋องอยู่ที่จวนซื่อจื่อ ดูท่าคนพวกนี้คือคนของซวนอ๋อง องครักษ์เงามังกรทั้งหมดปกป้องลานเอาไว้เป็นอย่างดี สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็คือปกป้องความปลอดภัยของซื่อจื่อและฮูหยิน

ในคืนนี้ เสียงต่อสู้ด้านนอกจวนซื่อจื่อดังอย่างต่อเนื่อง แสงดาบเงากระบี่พร่างพราย เลือดหลั่งเป็นแม่น้ำ ศพกลาดเกลื่อนไปทั่ว

ตอนใกล้จะรุ่งสางขฌ องครักษ์ของจวนซื่อจื่อออกไปทันที เอาผงสลายกระดูกที่ฮูหยินให้พวกเขาจัดการกับศพพวกนั้น หลังจากที่ฟ้าสางแล้ว ด้านนอกจวนซื่อจื่อที่กว้างใหญ่ก็ถูกจัดการทำความสะอาดเรียบร้อยนานแล้ว

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หยุนถิงก็ตื่นขึ้นมา หลังจากที่ตรวจให้กับจวินหย่วนโยว และแน่ใจว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ถึงได้วางใจลงมา จากนั้นก็ตรวจดูบาดแผลและร่างกายให้กับรั่วจิ่ง ป้อนสารอาหารเหลวให้กับรั่วจิ่งสองขวด หลังจากทำทุกอย่างนี้จบหยุนถิงถึงออกจากประตูไป

ในคืนนี้ถึงแม้นางจะนอนหลับอยู่ แต่กลับได้ยินเสียงต่อสู้อยู่ตลอด ดังนั้นหยุนถิงจึงนอนหลับไม่สนิทนัก ซื่อจื่อถูกวางแผนทำร้ายคิดว่าคงจะไม่สบายใจเท่าไหร่

ในนาทีที่หยุนถิงเปิดประตูออก เมื่อเห็นคนสองคนที่อยู่ด้านนอก ก็ตกตะลึงไปจริงๆ

ด้านนอกลาน โม่เหลิ่งเหยียนนั่งอยู่บนเก้าอี้หิน และคนที่อยู่ด้านข้างใช้ผ้าห่มห่อตัวเองเอาไว้โดยตรง ดูแล้วน่าขำอย่างมาก

“ซวนอ๋อง ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่?”ดท หยุนถิงถามด้วยความตกตะลึง

โม่เหลิ่งเหยียนเห็นนางออกมา หัวใจที่ตึงเครียดอยู่ถึงได้ผ่อนคลายลง: “มาดื่มชา”

“อ๋า?”

“เขากลัวว่าเจ้าจะมีอันตราย ดังนั้นจึงพาข้ามาคุ้มกันเอาไว้ ยังส่งคนไปดักซุ่มที่จวนซื่อจื่อ ตลอดคืนที่ผ่านมาขับไล่คนไปหลายกลุ่มแล้ว” หมิงจิ่วซางบ่นอุบ

นัยน์ตาสีดำที่ลึกล้ำของโม่เหลิ่งเหยียนมองมาทางเขาอย่างเย็นชาดุร้าย: “หุบปาก”

“ข้าก็แค่พูดไปตามความจริงเท่านั้น เพื่อตอบแทนบุญคุณเจ้าลากข้ามาอดหลับอดนอน จนถึงตอนนี้ข้ายังไม่ได้กินข้าวเลย” หมิงจิ่วซางกล่าวด้วยความน้อยใจ