จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 272

จวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนไม่มีทางเข้ากันได้มาตั้งแต่เด็ก เป็นประเภทต่างฝ่ายต่างไม่ชอบหน้ากัน จู่ๆจะให้พวกเขาสองคนร่วมมือกัน ไม่เหมาะสมจริงๆ

เห็นหยุนถิงกล่าวเช่นนี้ จวินหย่วนโยวทนเห็นนางผิดหวังไม่ได้เล็กน้อย: “หากเจ้าต้องการ ข้าจะให้องครักษ์เงามังกรแก่เจ้าไปลองมือ?”

“ไม่ต้องแล้วซื่อจื่อ เพราะข้าพิจารณาไม่รอบคอบเอง องครักษ์เงามังกรและหอดวงจันทร์ล้วนมีวิธีการฝึกฝนของตัวเองทั้งนั้น หากรวมเข้าด้วยกัน มีแต่จะเป็นภาระของอีกฝ่าย เช่นนี้ไม่เพียงแต่จะไม่เป็นผลเท่านั้น ตรงกันข้ามยังจะทำให้ล่าช้าไปอีก ข้าให้อาวุธแก่ท่านกับซวนอ๋อง เดิมทีคนที่แข็งแกร่งมากอยู่แล้ว ประกอบกับยุทโธปกรณ์รับรองว่าต้องแข็งแกร่งทรงพลังไม่มีสิ่งใดจะหยุดยั้งได้แน่นอน” หยุนถิงอธิบาย

จวินหย่วนโยวพยักหน้าเบาๆ: “ตกลง”

หยุนถิงหยิบปืนพกออกมาจากกระเป๋าที่พกติดตัวตลอดออกมา: “หมิงจิ่วซาง!”

หมิงจิ่วซางที่อยู่บนเตียงยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ก็เห็นในมือของหยุนถิงยิงมาทางตัวเอง รู้สึกถึงกระแสอากาศอันตรายที่พุ่งมาตรงหน้าโดยตรง หมิงจิ่วซางตกตะลึงอย่างมาก

“บัดซบ หยุนถิงนี่เจ้าถึงกับลงมือกับข้า!” หมิงจิ่วซางรีบหลบออกไปด้านข้างทันที

หยุนถิงไม่อธิบายเลยแม้แต่น้อย ตามไล่ยิงใส่เขา นัดที่สามยิงถูกหน้าอกของหมิงจิ่วซางโดยตรง เสื้อผ้าที่เดิมทีเป็นสีขาวถูกย้อมด้วยสีแดงในชั่วพริบตา

โม่เหลิ่งเหยียนมองด้วยความตกตะลึง ทักษะการต่อสู้ของหมิงจิ่วซางเขารู้ดีกว่าใคร วิชาตัวเบาก็ยิ่งอยู่ในระดับยอดฝีมือ หยุนถิงที่ไม่มีกำลังภายใน ไม่มีวิชาตัวเบากลับยิงถูกหมิงจิ่วซาง

หมิงจิ่วซางย่อมชะงักงันไปเช่นกัน: “เจ้าถึงกับยิงถูกข้า?”

“ใช่แล้ว เมื่อครู่นี้เป็นเพียงกระสุนสีปลอมเท่านั้น หากเป็นกระสุนจริงๆ นัดนี้ท่านก็ตายไปแล้ว นี่ก็คืออาวุธที่ข้าพูดถึง เป็นเพียงหนึ่งในนั้นเท่านั้น ให้ทุกคนได้เห็นอานุภาพของมัน” หยุนถิงอธิบาย

“เจ้าก็เลยใช้ข้าลองมือหรือ?” หมิงจิ่วซางเต็มไปด้วยความหดหู่และความคับข้องใจ

เขาเป็นถึงลูกพี่ใหญ่ของหอดวงจันทร์ กลับถูกผู้หญิงคนหนึ่งใช้ลองมือ แถมยังเสียท่าอีก นี่ถ้าหากเผยแพร่ออกไป จะต้องถูกคนหัวเราะเยาะจนฟันร่วงแน่นอน

“นี่มันไม่ยุติธรรมเลย ในเรือนเล็กขนาดนี้ ข้าแสดงความสามารถได้ไม่เต็มที่” หมิงจิ่วซางกล่าวแก้ไขให้ถูกต้อง

“ตกลง ท่านไปด้านนอกได้เลย ลอยตัวบนลาน ภายในระยะหนึ่งกิโลเมตรก็ได้ทั้งนั้น” หยุนถิงเอ่ยปาก

“เจ้าเป็นคนพูดเองนะ” หมิงจิ่วซางเปิดประตูและออกไปอย่างได้ใจ

หยุนถิงหยิบปืนไรเฟิลออกมาจากกระเป๋าอีกหนึ่งกระบอก แล้วก็เดินออกไป

สำหรับการที่นางหยิบสิ่งของออกมาจากกระเป๋าโม่เหลิ่งเหยียนกับจวินหย่วนโยวไม่รู้สึกแปลกใจแล้ว พวกเขาต่างก็รู้ว่าหยุนถิงมีถุงเอกภพสมปรารถนาใบหนึ่ง แต่กลับไม่รู้ว่านั่นคือมิติเหนือธรรมชาติ

องครักษ์เงามังกรที่อยู่ในที่ลับในลานเห็นหมิงจิ่วซางใช้วิชาตัวเบาลอยตัวไปรอบๆลาน ต่างก็พากันสงสัย จากนั้นก็เห็นฮูหยินของตัวเองออกมาพร้อมกับสิ่งของสีดำขนาดยาวในมือ

หยุนถิงมองดูหมิงจิ่วซางลอยตัวอยู่สองรอบ จับทางความเร็วของเขาได้คร่าวๆแล้ว จากนั้นก็หาตำแหน่งที่ช่วยหนุน ตั้งปืนให้เรียบร้อย เล็งไปที่หมิงจิ่วซางที่กำลังใช้วิชาตัวเบาลอยตัวอยู่ คำนวณความเร็วลม แรงกำลัง ความเร็วของกระสุนปืน และความเร็วของหมิงจิ่วซางในใจ ขึ้นลำกล้องปืน

กระสุนยิงไปทางหมิงจิ่วซางอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า เขารู้สึกได้ถึงกระแสลมในอากาศ กำลังบินไปข้างหน้า แต่แล้วจู่ๆหน้าผากก็รู้สึกเจ็บ คนทั้งคนก็งุนงงไป เกือบจะร่วงลงมากลางอากาศ

“หยุนถิงยอดเยี่ยมมากจริงๆ นี่คืออะไร ยังไม่มีเสียงอีกด้วย?” โม่เหลิ่งเหยียนตกตะลึงอย่างยิ่ง

“นี่คือไรเฟิลซุ่มยิง ข้าติดตั้งอุปกรณ์เก็บเสียงเอาไว้ มันสามารถยิงได้ระยะไกลสุดสองกิโลเมตร ถึงแม้จะไม่มีวรยุทธ ขอเพียงทักษะแข็งแกร่งมากพอ ก็สามารถยิงไปทางหมิงจิ่วซางอย่างง่ายดายเช่นนี้เหมือนกัน

แต่ต้องพิจารณาปัจจัยต่างๆเช่นความเร็วลม ความเร็วของกระสุน แล้วก็ความเร็วของคู่ต่อสู้ร่วมด้วย ภายในระยะหนึ่งกิโลเมตรไม่มีปัญหา ถ้าหากใช้ไรเฟิลซุ่มยิงนี้ในกองทัพ นึกภาพออกโดยไม่ต้องอธิบายเลย” หยุนถิงตอบ

โม่เหลิ่งเหยียนตื่นเต้นจนมือที่อยู่ในแขนเสื้อกำลังสั่นเทา เขารบทัพจับศึกมาตลอดทั้งปี ย่อมรู้ดีอย่างยิ่งอยู่แล้ว ระยะการยิงของอาวุธขนาดใหญ่ทั่วไป อย่างมากก็แค่หนึ่งร้อยเมตรเท่านั้น และอาวุธที่มีขนาดใหญ่เกินไปก็พกพาไม่สะดวก แถมยังทิ้งร่องรอย ติดตามได้ง่าย พูดได้ว่าส่งผลเสียมากกว่าผลดี แต่ถ้าหากมีไรเฟิลซุ่มยิงอันนี้ สามารถฆ่าคนอย่างไร้ร่องรอยได้แน่นอน ก่อนที่จะสู้รบก็สังหารแม่ทัพและผู้คนทั้งหมดของฝ่ายตรงข้ามแล้ว และไม่ต้องเสียทหารแม้แต่คนเดียว นี่คือการกำชัยชนะโดยไม่ต้องสู้รบเลย

จวินหย่วนโยวก็ตกตะลึงไปเช่นกัน เขารู้ดีกว่าใครว่าหยุนถิงไม่มีกำลังภายใน ยิ่งไม่มีวรยุทธ ยิ่งรู้กำลังความสามารถของหมิงจิ่วซาง ความสามารถของเขาไม่ด้อยไปกว่าหลงยี แต่กลับถูกหยุนถิงยิงโดน แสดงให้เห็นอานุภาพของปืนนี้

ยิงสังหารยอดฝีมือได้โดยไม่สิ้นเปลืองแรง อาวุธเช่นนี้ น่าตกใจมากจริงๆ

“หยุนถิงเมื่อครู่นี้มันอะไรกัน ถึงกับยิงถูกข้าได้ ยอดเยี่ยมมากจริงๆ ให้ข้าดูหน่อยได้ไหม?”หมิงจิ่วซางเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“แน่นอนอยู่แล้ว นี่ก็คืออาวุธที่ข้าจะให้ซื่อจื่อกับซวนอ๋อง ทุกคนอยู่ที่นี่กันหมดพอดี เรียกพวกเขาเข้ามาเถอะ” หยุนถิงเสนอแนะ

“ตกลง” หมิงจิ่วซางไปเรียกคนทันที อาวุธที่ร้ายกาจขนาดนี้ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องเรียนรู้ให้ได้

ในคืนนี้ คนขององครักษ์เงามังกรกับหอดวงจันทร์ล้วนรวมตัวกันอยู่ในเรือน เข้าไปหนึ่งกลุ่มไม่นานนักก็ออกมา แล้วก็เข้าไปอีกหนึ่งกลุ่มทั้งหมดฝึกฝนวิธีใช้ปืนพก ปืนไรเฟิลกับหยุนถิง จวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนก็เรียนรู้ด้วยเช่นกัน

ทุกคนที่ออกไป หยุนถิงล้วนมอบอุปกรณ์ให้หนึ่งชุด และเมื่อรุ่งสาง ทั่วทั้งจวนซื่อจื่อก็กลับคืนสู่ความสงบ

โม่เหลิ่งเหยียนและคนอื่นๆไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับรู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างยิ่ง อาวุธเช่นนี้ถึงแม้จะเป็นสี่แคว้นก็คงจะไม่มีอีกแล้ว มีเพียงแค่หยุนถิงเท่านั้น นางเอาออกมาอย่างเชื่อใจเช่นนี้ มอบมันให้กับตัวเอง และคนของตัวเอง

นางยังมีความประหลาดใจให้กับตัวเองเท่าไหร่กันแน่ หยุนถิงที่เป็นเช่นนี้ทำให้โม่เหลิ่งเหยียนชื่นชม ถึงขั้นนับถือด้วยซ้ำ

“คุณหนูหยุน ท่านเก่งกาจขนาดนี้แล้ว เช่นนั้นพี่น้องของเจ้าก็คงไม่ด้อยเช่นกันใช่ไหม ข้าน้อยอายุยี่สิบ ตัวคนเดียวโดดเดี่ยว ร่ำรวยมหาศาล มีอิทธิพลทั่วทั้งสี่แคว้น ไม่ทราบว่าท่านคิดเห็นอย่างไร?” จู่ๆหมิงจิ่วซางก็แนะนำตัวเองกะทันหัน

มุมปากของหยุนถิงกระตุกขึ้นมา กลอกตามองเขาครู่หนึ่ง: “โคแก่อย่างท่านยังอยากจะกินหญ้าอ่อนอีก หากกล้าคิดวางแผนในตัวน้องๆข้าอีก ข้าไม่รังเกียจที่จะยิงปืนใส่ท่าน”

หมิงจิ่วซางโกรธจนหน้าดำคร่ำเครียด: “เจ้าถึงกับรังเกียจว่าข้าเป็นโคแก่ ข้าเป็นถึงชายโสดบัณฑิตทองคำเชียวนะ”

“ท่านน่ะพอได้แล้วมั่ง ควรทำอะไรก็ไปทำเถอะ” หยุนถิงกล่าวอย่างรังเกียจ

ถึงแม้หมิงจิ่วซางจะไม่โกรธ ในนาทีนี้ก็เปลี่ยนแปลงมุมมองที่มีต่อหยุนถิงไปจริงๆ อาวุธเช่นนี้ถึงกับออกมาจากมือของผู้หญิงคนหนึ่ง เขาคิดไม่ถึงจริงๆ

พ่อบ้านให้คนเตรียมอาหารเช้าเอาไว้เรียบร้อยแล้ว หยุนถิงและคนอื่นๆเดินออกไป โม่เหลิ่งเหยียนกับหมิงจิ่วซางก็อยู่รับประทานมื้อเช้าด้วยเช่นกัน

ด้านนอกลาน เป่ยหมิงฉี่เดินเข้ามาจากด้านนอก: “ข้าได้ยินว่าซวนอ๋องมาขออาศัยกินข้าว ข้าก็มาด้วยเช่นกัน”

นาทีที่หมิงจิ่วซางเห็นเขาเข้ามา ก็รีบซ่อนปืนเข้าไปในอ้อมแขนทันที

เป่ยหมิงฉี่ย่อมเห็นอยู่แล้ว: “ซ่อนทำไมอยู่น่ะ ของล้ำค่าอะไรข้าไม่เคยเห็นมาก่อน”

“อันนี้เจ้ายังไม่เคยเห็นจริงๆ ข้ายังมีธุระขอตัวกลับก่อน” หมิงจิ่วซางพูดจบ ก็จากไปโดยตรง เมื่อเทียบกับมื้อเช้าแล้ว เขาอยากรีบไปลองปืนนี้มากกว่า

เป่ยหมิงฉี่เลิกคิ้ว เห็นคนจากไปแล้ว ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก: “หยุนถิง อาหารสองกล่องที่เจ้ามอบให้ข้าครั้งก่อนไม่เลว วันนี้ข้ามาหารือกับเจ้าเรื่องความร่วมมือ”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา แววตาที่เย็นชาดุร้ายก็เหลือบมาทางหยุนถิง สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชาไร้ที่เปรียบ: “เจ้ามอบสิ่งของให้เขาเมื่อไหร่ ทำไมข้าไม่รู้?”