จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 273

หยุนถิงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน คิดอยู่ว่าควรจะอธิบายกับซื่อจื่ออย่างไร

“ก็คือในคืนวันหนึ่ง หยุนถิงมอบมันให้ข้าด้วยตัวเอง” เป่ยหมิงฉี่กล่าวด้วยความโอ้อวดอย่างยิ่ง

ใบหน้าของจวินหย่วนโยวดำมืดราวกับก้นหม้อในทันใด สายตาเย็นชาดุร้าย ตะเกียบที่อยู่ในมือจู่โจมไปทางเป่ยหมิงฉี่อย่างรวดเร็ว

เป่ยหมิงฉี่รีบหลบออกไปทันที เพียงแต่เขาเพิ่งหลบไปด้านหนึ่ง ตะเกียบของโม่เหลิ่งเหยียนก็จู่โจมเข้ามาเช่นกัน จนกระทั่งถึงลำคอของเขา

เป่ยหมิงฉี่ตกใจจนตัวสั่น: “พวกเจ้าแต่ละคนทำอะไรกันน่ะ ข้าเป็นถึงไท่จื่อ กล้าดีอย่างไรมาปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ ระวัง------”

“ระวังเจ้าจะออกจากลานนี้ไม่ได้” เสียงที่เย็นยะเยือกของโม่เหลิ่งเหยียนดังมา

“ข้าผิดไปแล้วตกลงไหม ก็คือหม้อไฟกึ่งสำเร็จรูปที่หยุนถิงมอบให้ข้าเมื่อหลายวันก่อน” เป่ยหมิงฉี่กล่าวด้วยความหดหู่และความคับข้องใจ

โม่เหลิ่งเหยียนเลิกคิ้ว หม้อไฟกึ่งสำเร็จรูป ก่อนหน้านั้นหยุนถิงเคยให้เขากินแล้ว ดังนั้นโม่เหลิ่งเหยียนจึงเก็บตะเกียบกลับมา บนใบหน้ายังมีความได้ใจแว๊บผ่านไปเล็กน้อย

“อะไรคือหม้อไฟกึ่งสำเร็จรูป?” จวินหย่วนโยวถาม

“เจ้าไม่เคยกินหรือ?” ครั้งนี้โม่เหลิ่งเหยียนเป็นคนเอ่ยปาก

“เจ้าเคยกิน?” เสียงของจวินหย่วนโยวเคร่งขรึมลงเล็กน้อย

“เมื่อสองวันก่อน------”

“พวกท่านทำอะไรกันน่ะ จะให้คนกินข้าวดีๆไม่ได้หรือไง เป่ยหมิงฉี่ท่านไสหัวกลับไปที่แปรพระราชฐานของท่านเลย อย่ามาขวางหูขวางตาที่นี่ ต่อไปไม่มีธุระอะไรไม่ต้องมาที่จวนซื่อจื่อ” หยุนถิงรีบตัดบทพวกเขาทันที

หากให้ซื่อจื่อรู้ว่าตัวเองให้เป่ยหมิงฉี่กับซวนอ๋อง แต่กลับไม่ให้แค่เขาคนเดียว จะไม่โกรธจนพังขื่นบ้านทิ้งเลยหรือ

ฉลาดหลักแหลมอย่างจวินหย่วนโยวย่อมดูออกอยู่แล้วว่าหยุนถิงจงใจขัดจังหวะ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เป่ยหมิงฉี่เบะปาก เห็นหยุนถิงโกรธขึ้นมาจริงๆ ก็ไสหัวไปอย่างรวดเร็ว

ซวนอ๋องกินข้าวเสร็จ ก็กลับไปเช่นกัน

ห้องโถงด้านข้างที่กว้างใหญ่ เหลือเพียงจวินหย่วนโยวและหยุนถิงเท่านั้น

“ซื่อจื่อ ความจริงแล้วข้าอยากจะหาเงินจากเป่ยหมิงฉี่ ดังนั้นเมื่อสองสามวันถึงได้มอบหม้อไฟกึ่งสำเร็จรูปให้เขาไปสองกล่อง คิดเอาไว้ว่าถ้าหากเขาคิดว่ามันดี เช่นนั้นก็เท่ากับเปิดเส้นทางการค้าของทั่วทั้งแคว้นเป่ยลี่เลย” หยุนถิงรีบร้อนอธิบาย

“เจ้าก็เคยให้โม่เหลิ่งเหยียนด้วย?” จวินหย่วนโยวถามด้วยใบหน้าเย็นยะเยือก

นางรู้อยู่แล้วไม่สามารถปิดบังซื่อจื่อได้: “ข้าให้พวกเขากินตอนที่ดื่มสุรากับองค์ชายสี่ และซวนอ๋องที่หอชุนเฟิงครั้งก่อน ก็เพราะว่าอยากจะขายมันให้กองทัพไม่ใช่หรือ?”

หยุนถิงรีบหยิบหม้อไฟกึ่งสำเร็จรูปหนึ่งกล่องออกมาจากมิติทันที เปิดออก เทน้ำลงไป ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง

จวินหย่วนโยวมองดูนางเช่นนี้ สักพักหนึ่ง จนกระทั่งหยุนถิงบอกว่าเสร็จแล้ว สามารถกินได้แล้ว สีหน้าของจวินหย่วนโยวก็ยังคงดำมืดอย่างมาก

“เจ้าป้อนข้า”

ใครใช้ให้หยุนถิงเหตุผลเป็นรอง รีบหยิบตะเกียบมาคีบเนื้อชิ้นหนึ่งส่งไปถึงปากของจวินหย่วนโยว จวินหย่วนโยวถึงได้อ้าปากกินเข้าไป

“ไม่อร่อยเลย”

“ซื่อจื่อ ก็เพราะว่ามันไม่อร่อยข้าถึงไม่ได้ให้ท่าน นี่คืออาหารกึ่งสำเร็จรูป ไม่มีคุณค่าทางโภชนาการอะไร และเนื้อกับผักที่อยู่ข้างในก็ไม่สดใหม่ ไหนเลยจะอร่อยเท่าอาหารที่ทำใหม่ๆ