จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 274

คนทั้งคนของฮองเฮาตะลึงงันไป ต้องการจะอธิบาย แต่เมื่อเห็นสมุดบัญชีที่อยู่บนพื้นสองสามเล่มนั่น นางไม่สามารถแก้ตัวได้เลย

เห็นได้ชัดว่ามีคนกำลังวางแผนทำร้ายนาง และหลักฐานชิ้นนี้ก็จริงแท้แน่นอน ถึงแม้ฮองเฮาจะยืนกรานไม่ยอมรับ แต่ในใจของนางกลับตื่นตระหนกขึ้นมาแล้ว

ฝ่าบาทได้สมุดบัญชีพวกนี้มาได้อย่างไร เจ้ากรมอู๋ผู้สมควรตาย รู้อย่างนี้นางน่าจะฆ่าปิดปากเขาไปซะ

เพียงแต่ว่าสมุดบัญชีพวกนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ฝ่ายพระราชวังเท่านั้น ยังมีของฝ่ายอื่นๆอีกด้วย แสดงให้เห็นว่าฝ่าบาทตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว จะต้องรีบจัดการให้เรียบร้อยโดยเร็ว มิเช่นนั้นนางจะพลิกสถานการณ์กลับมาได้ยากมากแล้วจริงๆ

มองดูฮองเฮาจากไป สีหน้าของฮ่องเต้เย็นชามืดมนราวกับน้ำแข็ง: “หลีอ๋อง เจ้านำสมุดบัญชีไปตรวจสอบ จับกุมผู้ที่เกี่ยวข้องกับสมุดบัญชีทั้งหมด แล้วสอบสวนด้วยตัวเอง”

ถึงแม้บนสมุดบัญชีจะเขียนเอาไว้อย่างชัดเจนมาก แต่อย่างไรก็มีที่มาที่ไปไม่ชัดเจน มีเพียงการสืบหาความจริงเท่านั้นถึงจะแตะต้องตระกูลมู่ได้

“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพี่” หลีอ๋องหันหลังจากไป

หยุนเฉิงเซี่ยงรีบร้อนคำนับ: “ฝ่าบาท หากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว กระหม่อมก็ขอทูลลา”

“รอเดี๋ยวก่อน หยุนเฉิงเซี่ยงสมุดบัญชีเหล่านี้จู่ๆก็ปรากฏขึ้นมาที่บ้านเจ้าจริงหรือ?” ฮ่องเต้ตรัสด้วยความสงสัย

จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างหยุนเฉิงเซี่ยงผู้นี้ คงจะไม่ได้เห็นตระกูลมู่ขัดตามานานแล้ว เลยรวบรวมหลักฐานมาโดยตลอด พอช่วงเวลาสำคัญก็เอาออกมาหรอกใช่ไหม

“ฝ่าบาท นี่เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่กล้าปิดบัง กระหม่อมยังคิดอยู่ว่าใครกันแน่ที่สามารถเข้าออกจวนตระกูลหยุนโดยที่ไม่ถูกสังเกตได้เช่นนี้ ถ้าหากอีกฝ่ายต้องการจะลอบสังหารกระหม่อม กระหม่อมไม่มีกำลังจะตอบโต้เลยแม้แต่น้อย

ขอฝ่าบาทโปรดส่งองครักษ์ไปคุ้มกันกระหม่อมด้วย กระหม่อมยังอยากทำงานด้วยความรอบคอบและทุ่มเทสติปัญญาทั้งหมดจนกว่าชีวิตจะหาไม่เพื่อฝ่าบาท ตอบแทนราชสำนัก กระหม่อมยังไม่อยากตาย” หยุนเฉิงเซี่ยงทำเป็นน่าเวทนาเพื่อเรียกร้องความเห็นอกเห็นใจทันที ท่าทางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว

สายตาที่เย็นชาดุร้ายของฮ่องเต้ชำเลืองมองทางเขาครู่หนึ่ง: “ดูท่าทางขี้ขลาดของเจ้าสิ ยังเป็นเฉิงเซี่ยงอยู่หรือ อยากจะให้องครักษ์ของข้าปกป้องเจ้า ฝันไปเถอะ เวลานอนลงกลอนประตูให้ดีก็พอแล้ว”

“ฝ่าบาท หากเกิดอะไรขึ้นกับกระหม่อม ขอฝ่าบาทโปรดทรงเมตตาครอบครัวของกระหม่อมด้วยเถิด กระหม่อมขอทูลลา” หยุนเฉิงเซี่ยงถอยออกไปด้วยความอเนจอนาถอย่างยิ่ง

“นี่คือจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ ว่าเขาจงใจแกล้งทำ” ฮ่องเต้กล่าวออกมาอย่างเย็นชา

ไม่ว่าคนที่อยู่ในที่ลับมีจุดประสงค์อะไร สามารถล้มล้างตระกูลมู่ได้คือเจตนาของฮ่องเต้ หลายปีมานี้ตระกูลมู่อาศัยว่าเป็นพระประยูรญาติ อาศัยว่าเป็นคนโปรดก็ทำตัวโอหัง วางอำนาจบาตรใหญ่ เบียดบังผลประโยชน์ใส่ตัว ถึงขั้นไม่เห็นฮ่องเต้อย่างเขาอยู่ในสายตา ถึงเวลาต้องกำจัดแมลงมอดตัวนี้ออกไปแล้ว

.............

จวนซื่อจื่อ

หยุนถิงเขียนจดหมายที่ยาวมากขึ้นมาฉบับหนึ่ง ให้ซูหลินไปมอบให้กับกัวอวิ๋นโหรว จากนั้นก็ให้นางไปเฝ้าดูลานที่ฮ่องเต้พระราชประทานให้ ต่อไปลานสองแห่งนี้จะผลัดกันส่งสินค้า

ซูหลินไปส่งจดหมายทันที หยุนถิงไปตรวจดูบาดแผลให้รั่วจิ่งอีกครั้ง เปลี่ยนยาเสร็จ กล่าวปลอบโยนสองสามคำถึงได้ออกไป

“รั่วจิ่งเป็นอย่างไรบ้าง?” จวินหย่วนโยวถามด้วยความเป็นห่วง

“บาดแผลของเขาพอใช้ได้ อยู่ในช่วงฟื้นตัว ใจร้อนไม่ได้ ตอนนี้ข้าต้องการตัวยาสมุนไพรหนึ่งชนิด เรือนไผ่ของท่านลั่วไม่มี ข้าอยากไปดูที่ร้านขายยาตรงตลาดหน่อย” หยุนถิงตอบ

“ข้าไปกับเจ้า”

“ตกลง”

จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงขึ้นรถม้าไป หลิงเฟิงกับหลงเอ้อติดตามไปด้วย มุ่งหน้าไปยังร้านขายยาตรงตลาด

เพียงแต่ว่าสมุนไพรที่หยุนถิงต้องการหายากเกินไป ร้านขายยาหลายร้านติดต่อกันก็ยังไม่มี อย่างไรเสียยาสมุนไพรชนิดนั้นนางเคยเห็นแค่ในตำราแพทย์เท่านั้น ไม่เคยเห็นมาก่อน

ทั่วทั้งเมืองหลวงมีร้านขายยาทั้งหมดสี่ห้าสิบร้านล้วนเข้าไปถามหาหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่มี ทีนี้หยุนถิงรู้สึกกลัดกลุ้มขึ้นมาแล้ว

“ฮูหยิน ถ้าอย่างไรลองไปดูที่หอประมูลดีไหม ข้าได้ยินมาว่าวันนี้หอประมูลมีการประมูลยาสมุนไพรพอดี ส่วนจะเป็นยาสมุนไพรอะไรไม่มีใครรู้ได้ ทางนั้นจะเปิดเผยตอนที่เริ่มต้นการประมูล” หลงเอ้อเสนอแนะ