จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 281

ทุกคนต่างก็หันมามอง และคาดหวังการกระทำต่อไปของหยุนถิงเป็นอย่างมาก เพราะหยุนถิงมักจะทำให้ความรู้ความเข้าใจของทุกคนเปลี่ยนใหม่ไปครั้งแล้วครั้งเล่า และค่อยทำให้ทุกคนตื่นตกใจอยู่เสมอ

เห็นหยุนถิงหันมองซีหลิ่วที่อยู่ข้างๆ: "บอกทุกคนหน่อยสิว่าสิ่งที่เจ้าทำคืออะไร มีสรรพคุณอะไร"

ซีหลิ่วหันมองหยุนถิง หายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยพูดว่า："ยาทานี้ของข้าสามารถกำจัดสิวบนใบหน้าของคนออกได้ เป็นชนิดแบบสำหรับความงามและบำรุงผิวพรรณ ท่านแม่เหนื่อยมากที่ดูแลข้าทุกวัน ข้าเห็นว่าช่วงนี้บนใบหน้าของนางขึ้นสิวเยอะ ดังนั้นจึงทำสิ่งออกมานี้ ใช้เพียงแค่ไม่กี่ครั้งก็สามารถกำจัดสิวบนใบหน้าให้หายได้"

สีหน้าของผู้อาวุโสสามมืดครึ้มลง: "ทำของบ้าบออะไรกัน ร่างกายและผมเป็นสิ่งที่พ่อแม่มอบให้ เด็กคนหนึ่งกลับรู้จักวิธีกำจัดสิว เป็นเรื่องตลกชัดๆ"

"เป็นเรื่องตลกหรือไม่ ลองดูก็รู้" หยุนถิงทำเสียงเชอะ และชำเลืองมองนางกำนัลและขันทีที่กำลังมุงดู: "หน้าผู้ใดมีสิว ล้วนสามารถมาลองดูได้ โดยไม่เสียเงินใดๆ"

นางกำนัลและขันทีหลายคนต่างก็เคยได้รับความช่วยเหลือจากหยุนถิงมาก่อน เมื่อทุกคนได้ยินหยุนถิงพูดเช่นนี้ คนที่มีสิวบนใบหน้าก็รีบวิ่งเข้ามาในทันที

นางกำนัลห้า หกคนเดินออกมา คนที่สามารถทำให้คุณหนูหยุนปกป้องและสนับสนุนนั้น คงไม่เลวนัก และที่สำคัญคือไม่ต้องเสียเงินด้วย แน่นอนว่าทุกคนต่างก็จะไม่เกรงใจอยู่แล้ว

"อืม ด้วยความที่พวกเจ้าไว้วางใจซีหลิ่วมากเช่นนี้ เดี๋ยวจะส่งให้พวกเจ้าคนล่ะขวด" หยุนถิงพูดอย่างใจกว้าง และหยิบเครื่องมือด้วยตนเองแล้วมาช่วยทาลงบนในหน้าของพวกนาง

ทุกคนดีใจยิ่งนัก ไม่คิดว่าคุณหนูหยุนผู้สูงศักดิ์มาโดยตลอดนั้น จะมาทายาให้พวกเขาด้วยตนเอง รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง

"หยุนถิง ข้าก็มีสิวขึ้นเช่นกัน เจ้าก็ช่วยข้าทาหน่อยเถอะ" โม่ฉือชิงอดไม่ได้ที่จะพูด ทันใดนั้นก็รู้สึกอิจฉานางกำนัลเหล่านั้นมาก

ไม่รอหยุนถิงตอบกลับ สีหน้าของจวินหย่วนโยวก็เย็นชาลง: "โม่ฉือชิง เจ้าอยากตายแล้วใช่หรือไม่"

เสียงอันเย็นชามาพร้อมกับบรรยากาศที่น่ากลัวและอึมครึม โม่ฉือชิงตกใจจนตัวสั่นเล็กน้อย รีบนั่งตัวตรง: "ข้าก็แค่ล้อเล่น เจ้าจะจริงจังเช่นนี้ทำไม"

จวินหย่วนโยวกลอกตาใส่เขา: "ข้าไม่เคยล้อเล่น"

"ช่างน่าเบื่อยิ่งนัก มีเพียงหยุนถิงเท่านั้นแหละที่ทนเจ้าได้"

"มีนางก็เพียงพอแล้ว!"

มู่เซียวเซียวเห็นว่าจวินซื่อจื่อทะเลาะกับองค์ชายสี่เพราะหยุนถิง ในดวงตามีความหึงหวงและอิจฉาแวบผ่านไป

สามารถทำให้ซื่อจื่อใส่ใจมากเช่นนี้ แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่ตน แต่เป็นหยุนถิง

"พี่รอง เจ้าว่าหยุนถิงสามารถพิสูจน์ได้จริงหรือ？" ชางหยุนสี่ทำหน้าสงสัย นางแค่อยากเห็นหยุนถิงขายหน้า

"ใครจะไปรู้ ถ้านางชอบอวดดี ก็ปล่อยนางไปเถอะ" ชางเยว่หมิงชำเลืองมองอินทรีทองที่บินอยู่บนฟ้า แสยะปากแล้วพูด

คราวนี้ ชางเยว่หมิงฉลาดขึ้นแล้ว ทำไมต้องโต้เถียงทะเลาะกันในที่สาธารณะด้วย เพียงแค่แอบลงมือร้ายลับหลังก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ

ชางหยุนสี่เองก็เห็นนกอินทรีทองที่บินวนอยู่เหนือหัวของนางเช่นกัน จึงคิดอยากจะจัดการหยุนถิง แต่ก็ไม่กล้ากำเริบเสิบสาน เพราะนางถูกอินทรีทองโจมตีจนกลัวแล้ว

"ยาทานี้ต้องรอหนึ่งก้านธูปถึงจะเห็นผลลัพธ์ มาดูของเจ้าหนูนี้ก่อน เจ้ามาแนะนำ" หยุนถิงกล่าว

เสี่ยวอันจื่อมองดูทุกคนด้วยสีหน้าที่จริงจัง หยิบชามของเหลวที่เหมือนน้ำนั้นแล้วเดินไปหาผู้อาวุโสท่านนั้น

สีหน้าของผู้อาวุโสสามเย็นชาลง: "เจ้าจะทำอะไร?"