จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 280

โม่ฉือหานเหลือบมองเขาด้วยความรังเกียจครู่หนึ่ง: “รีบไปเลย!”

โม่ฉือชิงยืนขึ้นและเดินตรงไปด้านหลังเวทีสูง เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้ไปที่ห้องน้ำ แต่เดินอ้อมฝูงชน ตรงไปทางด้านซีหลิ่วกับเสี่ยวอันจื่อ

เขาเคยเห็นเด็กสองคนนี้ที่จวนซื่อจื่อ รู้ว่าพวกเขาคือคนของหยุนถิง เห็นพวกเขาผ่านเข้ารอบแล้ว รีบมาแสดงความยินดีทันที

“ท่านแม่ ข้าผ่านรอบคัดเลือกแล้ว เหมือนฝันไปเลย” ซีหลิ่วกล่าวด้วยความตื่นเต้น

“น้าซู ข้าก็ผ่านแล้วเหมือนกัน” บนใบหน้าของเสี่ยวอันจื่อก็เต็มไปด้วยความสุขเช่นกัน

เบ้าตาของซูหลินแดงก่ำด้วยความปลื้มใจ ตอนเช้านางส่งลูกสองคนมา มองดูอยู่ด้านล่างเวทีตลอด ประหม่ามากกว่าเด็กๆเสียอีก ซูหลินหลั่งน้ำตาออกมาแล้ว

“ช่างดีจริงๆ ข้ารู้อยู่แล้วว่าพวกเจ้าต้องผ่านแน่นอน นี่ล้วนเป็นความชอบของคุณหนูใหญ่ทั้งนั้น เพราะนางสอนได้ดี เรากลับไปบอกข่าวดีให้คุณหนูใหญ่เดี๋ยวนี้แหละ” ซูหลินกล่าวด้วยความตื่นเต้น

“ตกลง”

“เสี่ยวอันจื่อ ซีหลิ่วยินดีกับพวกเจ้าด้วย สมกับเป็นคนที่หยุนถิงสอน” องค์ชายสี่กล่าวชม

“ขอบพระทัยองค์ชายสี่มาก” ซูหลินคำนับ

“กับข้าไม่ต้องเกรงใจหรอก รีบกลับไปเถอะ บอกหยุนถิงว่าการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศคืออีกสามวันให้หลัง รอคอยการแสดงออกของพวกเจ้า” โม่ฉือชิงก็ปลื้มใจอย่างยิ่ง

“ตกลง”

ซูหลินกับองครักษ์สองนายพาเด็กๆจากไป โม่ฉือชิงเหลือบมองทุกคนที่กำลังแข่งขันอยู่บนเวทีสูงนั่นครู่หนึ่ง หันหลังไปคอยดูพวกที่ตกแต่งร้านค้าของตระกูลมู่

ส่วนการแข่งขันที่น่าเบื่อแบบนี้ โม่ฉือชิงไม่สนใจหรอก

จวนซื่อจื่อ หยุนถิงให้พ่อบ้านทำอาหารหรูหราเอาไว้เต็มโต๊ะในคืนนั้นแลย ฉลองที่ซีหลิ่วกับเสี่ยวอันจื่อผ่านการคัดเลือกในรอบแรก ทั่วทั้งจวนซื่อจื่อกินดื่มและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ครึกครื้นอย่างยิ่ง

ไม่ช้าก็ถึงการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศของหอเทพเซียนในอีกสามวันให้หลัง

ทั่วทั้งต้าเยียนคนที่ผ่านการคัดเลือกมีถึงสองสามร้อยคน ดังนั้นการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศจึงจัดขึ้นที่สนามฝึกพระราชวัง

คนที่ผ่านเข้ารอบการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศก็มาถึงสนามฝึกกันแต่เช้า วันนี้คนที่นั่งบัญชาการยังคงเป็นหลีอ๋อง ซวนอ๋อง กับองค์ชายสี่และคนอื่นๆ

เพราะฮ่องเต้ส่งซูกงกงไปถ่ายทอดคำพูด ให้จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงก็เข้าร่วมด้วย เพียงแต่ว่าการแข่งขันเริ่มต้นขึ้นแล้วสองคนนี้ก็ยังไม่มา

“ครั้งนี้คุณหนูหยุนยังไม่มาอีก?” ชางเยว่หมิงถาม

“องค์ชายรองดูจะห่วงใยคุณหนูหยุนมาก เจ้าถามเช่นนี้คือต้องการจะวางแผนทำร้ายหยุนถิงใช่ไหม?” โม่ฉือชิงกล่าวอย่างไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย

ชางเยว่หมิงสีหน้าดำมืดทันที: “องค์ชายสี่เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล------”

“จวินซื่อจื่อ คุณหนูหยุนมาถึงแล้ว!” กงกงคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา

คนอื่นๆล้วนพากันมองมา จวินหย่วนโยวสวมชุดคลุมสีดำ เข้ากันกับรูปร่างที่สูงเพรียวของเขา ใบหน้าที่เย็นชาราวกับมีดที่ลับคม ขอบและมุมชัดเจน รูม่านตาดำเฉียบคมลึกล้ำ รอบๆตัวแฝงไปด้วยการปฏิเสธคนไม่ให้ใครเข้าใกล้ที่เย็นยะเยือก

และหยุนถิงที่อยู่ด้านข้าง สวมชุดผู้ชายสีขาวทั้งชุด ท่าทางกล้าหาญทรงพลัง หล่อเหลาอย่างมาก ยืนอยู่ข้างกายของจวินหย่วนโยว ทั้งสองคนหนึ่งขาวหนึ่งดำดึงดูดสายตานับไม่ถ้วนในชั่วพริบตา

“หยุนถิง ทำไมเจ้าถึงสวมชุดผู้ชายมาล่ะ?” โม่ฉือชิงถาม

“ซื่อจื่อของข้ากลัวว่าข้าแต่งชุดผู้หญิงแล้วจะงดงามเกินไป จะทำให้พวกท่านหลงใหล และส่งผลกระทบต่อการแข่งขัน” หยุนถิงกล่าวอย่างไม่ถ่อมตนเลยแม้แต่น้อย

โม่ฉือชิงเบ้ปาก แต่กลับไม่ได้โต้แย้ง

หยุนถิงนั่งลง หยิบถุงกระดาษออกมา และแทะเมล็ดแตงโม

“เจ้ายังนำเมล็ดแตงโมมาด้วยหรือ ให้ข้าหน่อย ใช้ฆ่าเวลาได้พอดี” โม่ฉือชิงเอ่ยปาก

หยุนถิงหยิบออกมาจากกระเป๋าอีกหนึ่งถุง โยนให้เขา ดังนั้นทั้งสองคนจึงเริ่มแทะเมล็ดแตงโมกันขึ้นมา

“หยุนถิงเจ้าถึงกับแทะเมล็ดแตงโมในสนามแข่งขัน นี่มันจะเกินไปแล้วนะ!” มู่ว่านว่านกล่าวด้วยความโกรธ