จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 279

ระหว่างคิ้วและตาของจวินหย่วนโยวเต็มไปด้วยการตามใจและความอ่อนโยน: “เจ้านี่นะ แผนร้ายมากที่สุดจริงๆ”

“ข้าก็แค่ปกป้องตัวเท่านั้น สำหรับคนที่วางแผนทำร้ายข้า ข้าไม่เคยแสดงความเมตตามาก่อน” หยุนถิงกล่าว

“มีข้าอยู่ ใครบังอาจกล้าวางแผนทำร้ายเจ้า ข้าจะให้มันเสียใจภายหลังที่เกิดมายังโลกใบนี้” จวินหย่วนโยวเอ่ยปาก

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าซื่อจื่อดีต่อข้าที่สุด”

หยุนถิงใส่ยาให้รั่วจิ่งเสร็จแล้ว ถึงได้เดินออกไป จู่ๆก็รู้สึกคันหนังศีรษะเล็กน้อย นางกลับไปที่ห้องแล้วหยิบแชมพูกับครีมนวมผม ไม่คุ้นชินกับจ้าวเจี่ยวของยุคโบราณ ดังนั้นหยุนถิงจึงสร้างอุปกรณ์สระและนวดบำรุงครบชุดในมิติ

“กำลังจะสระผมหรือ?” จวินหย่วนโยวเห็นหยุนถิงใช้ไปสองสามครั้ง

“อืม”

“ข้าช่วยเจ้า” จวินหย่วนโยวเสนอแนะ

หยุนถิงเต็มไปด้วยความยินดี: “โอ้โห ซื่อจื่อท่านถึงกับจะสระผมให้ข้า นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย ท่านไหวหรือ?”

ใบหน้าอันหล่อเหลาเย็นชาของจวินหย่วนโยว ดำมืดลงมาทันที: “อย่าถามว่าผู้ชายของเจ้าว่าไหวไหม ข้าไหวไม่ไหว เจ้ายังไม่รู้อีกหรือ”

หยุนถิงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน: “ความหมายของข้าคือ ซื่อจื่อไม่เคยสระมาก่อน ทำเป็นไหม?”

“สระหลายๆครั้ง ฝึกฝนบ่อยๆก็เป็นแล้วไม่ใช่หรือ”

“ได้เลย ซื่อจื่อของข้าสระผมให้ข้า ข้าจะต้องเสวยสุขเป็นอย่างดีแน่นอน” หยุนถิงหัวเราะออกมา

แสงแดดในวันนี้อบอุ่นมาก แล้วก็ไม่มีลมด้วย เยว่เอ๋อร์ตักน้ำร้อนมาวางเอาไว้บนเก้าอี้หินในลานหนึ่งอ่าง

หยุนถิงอธิบายโดยสังเขป จวินหย่วนโยวถลกแขนเสื้อขึ้นก็จะช่วยนางสระผม เพียงแต่ว่าในฐานะที่เป็นซื่อจื่อ อยู่ดีกินดีมาตั้งแต่เด็ก ถูกคนปรนนิบัติรับใช้จนเคยชิน จวินหย่วนโยวในเวลานี้ค่อนข้างงุ่มง่ามเล็กน้อย

หยุนถิงอดที่เย้าแหย่ขึ้นมาไม่ได้: “ซื่อจื่อ ครั้งแรกที่ท่านปรนนิบัติคนอื่น ดูเหมือนเป็นการปรนนิบัติข้าทั้งนั้นเลย”

“แน่นอนอยู่แล้ว เวลาอย่างนี้ก็มีแต่เจ้าเท่านั้นแหละที่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้” จวินหย่วนโยวช่วยทำให้ผมของนางเปียกอย่างงุ่มง่าม บีบแชมพูเล็กน้อยแล้วก็เริ่มขยี้ผม

เมื่อได้ใช้ ดวงตาของจวินหย่วนโยวก็เบิกกว้าง: “เจ้าสิ่งนี้ใช้ดีกว่าจ้าวเจี่ยวมากนัก ยังมีอีกไหม?”

“หรือว่าซื่อจื่อก็อยากใช้เหมือนกัน?” หยุนถิงถาม

“สามีภรรยาใจเดียวกัน ข้ากับเจ้าใช้อันเดียวก็พอ ข้ากำลังคิดอยู่ว่าของดีเช่นนี้หากนำไปขาย ต้องได้รับความนิยมในหมู่ผู้หญิงมากแน่นอน” จวินหย่วนโยวกล่าวตอบ

“ซื่อจื่อในสายตาท่านก็มีแต่เงินแล้ว คำพูดสองสามประโยคก็คิดถึงการหาเงินแล้ว”

“เจ้าเป็นคนชอบเงิน ข้าช่วยเจ้าคิดต่างหาก” จวินหย่วนโยวแก้ไขให้ถูกต้อง

“ฮ่าๆ ซื่อจื่อนี่แหละที่เข้าใจข้า ครั้งนี้องค์ชายสี่ยอมรับกิจการของตระกูลมู่มา ข้าคิดเอาไว้ว่าจะเปิดตัวผลิตภัณฑ์สำหรับผู้หญิงซะหน่อย”

“อยากทำอะไร ก็ไปทำเลย ฟ้าถล่มลงมามีข้าคอยค้ำเอาไว้ให้เจ้า” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างแสดงอำนาจ

“ซื่อจื่อท่านหล่อเหลามากเกินไปแล้ว ข้ารักท่านจะตายอยู่แล้ว” ขณะที่หยุนถิงกล่าวไป จู่ๆก็ยื่นมือไปหยิบโฟมที่อยู่บนศีรษะเล็กน้อย แต้มไปบนใบหน้าของจวินหย่วนโยวอย่างซุกซน

“ฮ่าๆ ซื่อจื่อจมูกของท่านขาวไปหมดแล้ว ตลกจังเลย” หยุนถิงหัวเราะเสียงดัง

จวินหย่วนโยวชะงักงัน จากนั้นก็แสร้งทำเป็นจ้องมาทางหยุนถิงด้วยความโกรธ: “นังหนูอย่างเจ้าจะร้ายเกินไปแล้ว”

“นั่นก็เพราะซื่อจื่อเอาอกเอาใจ”

“อันนี้ข้าชอบ” จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงวิ่งไล่จับกันขึ้นมา ทั้งสองคนหัวเราะอยู่ด้วยกัน

พ่อบ้านที่อยู่ด้านนอกลานพาบ่าวรับใช้เข้ามา เห็นภาพฉากนี้เข้าพอดี มองดูซื่อจื่อหัวเราะเสียงดัง ราวกับเด็กเช่นนี้ ไม่มีความกังวลใดๆอีก พ่อบ้านปลื้มปิติอย่างยิ่ง

มีเพียงฮูหยินเท่านั้น ที่สามารถทำให้ซื่อจื่อเป็นเช่นนี้

พ่อบ้านให้บ่าวรับใช้ถอยไปให้หมด ห้ามเข้าไปรบกวน

หยุนถิงวิ่งจนเหนื่อยหอบ หยุดลงมาทันที: “ซื่อจื่อข้ายอมแพ้ ข้าวิ่งไม่ไหวแล้ว”

จวินหย่วนโยวคว้านางไปกอดเอาไว้: “ไม่ว่าเจ้าจะหนีไปไหน ข้าก็จะจับเจ้าเอาไว้ ให้ชาตินี้เจ้าหนีไม่พ้นฝ่ามือของข้า”

“ซื่อจื่อดีต่อข้าขนาดนี้ ทำไมข้าต้องหนีด้วย”

จวินหย่วนโยวพึงพอใจอย่างยิ่ง มือใหญ่โอบเอวของหยุนถิงเอาไว้ ใบหน้าที่หล่อเหลาเย็นชาเข้ามาใกล้ เพียงแต่ว่าเขายังไม่ทันได้แตะริมฝีปากบางของหยุนถิง น้ำจากเส้นผมก็หยดลงมา

“ไอ๊หยา น้ำเข้าตาข้าแล้ว!” หยุนถิงกล่าวขึ้นมากะทันหัน