จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 286

ณ พระราชวัง

เนื่องจากมู่ว่านว่านยังอยู่ในอาการโคม่า ฝ่าบาทจึงให้นางพักผ่อนอยู่ในห้องรับแขกของวังหลัง

มู่เซียวเซียวมองดูน้องสาวที่หมดสติ บนใบหน้าของนางก็ไม่ได้อ่อนโยนและสง่างามเหมือนเคยอีกต่อไป แต่กลับมีร่องรอยของความโหดเหี้ยมและความแค้นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง

แคว้นต้าเยียนลงโทษแค่อินทรีทอง แต่กลับไม่ได้ลงโทษหยุนถิง น่าเจ็บใจชะมัด

อินทรีทองตัวนั้นแตกต่างจากนกทั่วไป บินได้เร็วมาก บินโฉบอยู่บนท้องฟ้า แม้แต่กองทัพหลวงในพระราชวังก็ออกไปตามล่าแล้ว แต่พวกจับอินทรีทองไม่ได้เลย ต่อให้ใช้ธนูก็ยิงไม่โดน

อินทรีทองเหมือนแกล้งพวกเขามากกว่า เดี๋ยวบินขึ้นและลงเหมือนแกล้งคนโง่ หลังจากบินวนไปสองสามรอบก็บินหนีไป

กองทัพหลวงรีบไล่ตามในทันที แต่อินทรีทองไม่ได้กลับไปที่จวนซื่อจื่อ แต่กลับบินไปที่บนภูเขาลึกและที่ป่าทึบ กองทัพหลวงเหล่านั้นต่างก็อดบ่นไม่ได้ว่า อินทรีทองตัวนี้คงเป็นปีศาจกระมั้ง

เมื่อมู่เซียวเซียวได้ข่าว โกรธจนหน้าซีดเลย เห็นได้ชัดว่าจักรพรรดิของแคว้นต้าเยียนนั้นมีเจตนาเข้าข้างหยุนถิง และนางจะไม่มีวันปล่อยหยุนถิงไปง่ายๆอย่างแน่นอน

"คุณหนูเซียวข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดหยุนถิงมาก พวกข้าสามารถร่วมมือกันได้" ชางหยุนสี่เดินเข้ามา

นางและพี่รองวางแผนคิดร้ายหยุนถิงมาสองครั้ง แต่กลับล้มเหลวไปทั้งหมด หยุนถิงไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันเลย และยังแนะนำให้คนของตัวเองไปเหยียดหยามหอเทพเซียน ดังนั้นชางหยุนสี่จึงมาที่นี่

มู่เซียวเซียวเหลือบมองคนที่เข้ามา พูดด้วยสีหน้าที่: "ข้าไม่รู้ว่าองค์หญิงสี่กำลังพูดถึงอะไร"

"เสแสร้งมันมีความหมายอะไร อินทรีทองของหยุนถิงทำร้ายน้องสาวของเจ้า บอกว่าเจ้าไม่แค้นหยุนถิงผียังไม่เชื่อเลย หรือว่าเจ้าไม่สนใจความเป็นหรือตายของน้องสาวเจ้าเลย" ชางหยุนสี่ไม่พูดไม่จา โดยใช้สีหน้าแสดงอาการออกมา

สีหน้าของมู่เซียวเซียวตึงเครียด: "ข้าก็ต้องเป็นห่วงน้องสาวของข้าอยู่แล้ว ฝ่าบาทได้ลงโทษอินทรีทองแล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่มีคำพูดที่แค้นเคือง"

“หากเจ้าไม่มีคำพูดที่แค้นเคืองจริง ทำไมเจ้าไม่รับน้องสาวของเจ้าไว้ แต่กลับจงใจปล่อยให้นางถูกอินทรีทองโจมตี อย่าคิดว่าว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ในขณะนั้น ดังนั้นจะร่วมมือกันหรือไม่ คุณหนูเซียวต้องคิดให้รอบคอบ” ชางหยุนสี่จากไปอย่างได้ใจ

มองดูแผ่นหลังของนาง มู่เซียวเซียวโกรธยิ่งนัก องค์หญิงงี่เง่าคนหนึ่งยังกล้ามาคุกคามนาง รนหาที่ตาย!

ชางหยุนสี่ที่ออกไปจู่ๆก็นึกถึงไท่จื่อชางหลันเย่ขึ้นมา ก่อนหน้านี้ตอนนางถูกอินทรีทองโจมตี เสด็จพี่ไท่จื่อได้ช่วยนาง ชางหยุนสี่ถามคนรับใช้ในวัง ก็ไปหาชางหลันเย่

เมื่อเห็นชางหลันเย่ที่กำลังกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นในสวน ชางหยุนสี่ถึงกับตัวแข็ง: "เสด็จพี่ไท่จื่อ เหตุใดเจ้าถึงมาทำของเช่นนี้ จักรพรรดิแห่งแคว้นต้าเยียนปล่อยให้เจ้าทำงานหยาบเช่นนี้ได้อย่างไร？"

"นั่งไว้ก็น่าเบื่อ ทำไมวันนี้เจ้าถึงว่างมาละ ข้าไปชงชาให้เจ้า" ชางหลันเย่เดินไปที่ห้อง

ชางหยุนสี่มองไปที่ห้อง ซึ่งกว้างและสว่างดี ของตกแต่งสวยงาม ครบถ้วนทุกอย่าง จากนั้นนางจึงค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก: "เสด็จพี่ไท่จื่อ หลายปีมานี้เจ้าสบายดีหรือไม่？"

"ข้าสบายดี" ชางหลันเย่เดินมาพร้อมกับถ้วยชา

ชางหยุนสี่มองดูมือของเขาที่ถือชานั้นหยาบมาก มีรอยแตกและรอยแผลเป็นมากมาย ขอบตาของนางแดงไปในทันที

พูดน่าฟังหน่อยก็คือตัวประกัน แต่จริงๆแล้วก็คือตัวประกันที่ถูกส่งไปยังแคว้นอื่นเท่านั้น ดังนั้นรู้เลยว่าชีวิตที่ต้องพึ่งจมูกคนอื่นหายใจนั้นลำบากเพียงใด นึกถึงที่หยุนถิงบอกว่าเสด็จพี่ไท่จื่อถูกขันทีรังแก ให้กินของเหลือ ชางหยุนสี่ก็รู้สึกสงสารเขามาก

“เสด็จพี่ไท่จื่อ ตลอดหลายปีมานี้เจ้าได้รับความทุกข์ยากลำบาก จริงๆเสด็จแม่ค่อยคิดถึงเจ้าอยู่เสมอ ข้ามักเห็นนางดูภาพวาดตอนเด็กๆของเจ้า และมักบอกว่าเจ้าคือคนที่นางรู้สึกอยากขอโทษมากที่สุด " ชางหยุนสี่พูดตัดพ้อ

เมื่อได้ยินคำว่าเสด็จแม่ สีหน้าของชางหลันเย่ก็ตึงเครียด เสด็จแม่ผู้ใจดีและเมตตาในความทรงจำของเขานั้น ได้ผลักเขาลงนรกด้วยมือของนางเอง ถ้าไม่ใช่เพราะคำเสนอแนะของเสด็จแม่ในตอนนั้น เขาจะมาเป็นตัวประกันที่แคว้นต้าเยียนได้อย่างไรกัน

ตอนนี้ผ่านไปสิบปีแล้ว นานจนเขาจำรูปลักษณ์ของเสด็จแม่ไม่ค่อยได้แล้ว

"เสด็จพี่ไท่จื่อ นี่คือสิ่งที่เสด็จแม่เอาให้ข้าก่อนจากไป เสด็จแม่เป็นคนทำเอง หวังว่าเจ้าจะปลอดภัยราบรื่นทุกอย่าง บอกให้ข้าว่าต้องมอบให้เจ้า" ชางหยุนสี่หยิบถุงเงินหนึ่งใบออกมา

ชางหลันเย่มองดูถุงเงินนั้น ในใจสับสนยิ่งนัก มือที่ยื่นออกมานั้นสั่นเทา และในที่สุดก็รับมันมา: "ขอบคุณน้องสี่"

"เสด็จพี่ไท่จื่ออย่างได้เกรงใจเลย หากเจ้าอยากเขียนจดหมายถึงเสด็จแม่ ข้าสามารถช่วยเจ้าเอากลับไปได้ ไม่มีเรื่องอะไรข้าก็ขอไปก่อนแล้ว" ชางหยุนสี่ลุกขึ้นและจะจากไป