จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 287

คงอู๋ไต้ซือส่ายหัว: "ไม่รู้จัก"

“แล้วทำไมท่านเห็นข้าแล้ว ถึงได้ทำสีหน้าเช่นนี้” หยุนถิงถามกลับ

"ข้าเพียงแค่คิดไม่ถึงว่า สะใภ้ของเจ้าหนูจวินจะสวยงามเช่นนี้ เจ้าหนูนี้สายตาไม่เลวนัก" คงอู๋ไต้ซือตอบ

หยุนถิงพอใจอย่างยิ่ง ถือว่าหลวงจีนนี้สายตาถึงมาก

“นังหนู เจ้าไปช่วยข้าจับไก่ฟ้าหรือนกป่ามาย่างให้ข้าที ข้าไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว” คงอู๋ไต้ซือพูดอย่างไม่เกรงใจ

“หลวงจีนไม่กินเนื้อสัตว์ไม่ใช่หรือ?” หยุนถิงมองดูด้วยความสงสัย

“สายตาอะไรของเจ้ากันอีนังหนู ข้าเป็นหลวงจีนแท้ๆ อันนี้เจ้าหนูจวินสามารถรับรองได้”

"ไต้ซือกินเนื้อจริง ต้องลำบากเจ้าแล้ว ไปจับอะไรหน่อยก็ได้แล้ว" จวินหย่วนโยวกล่าว

"ก็ได้ ในเมื่อซื่อจื่อพูดเช่นนั้นแล้ว งั้นข้าไปเดี๋ยวนี้เลย" หยุนถิงหันหลังเดินออกไป

เมื่อเห็นว่านางจากไปไกล จวินหย่วนโยวจึงค่อยพูดว่า: "ไต้ซือ เมื่อครู่เจ้าต้องการบอกอะไร เป็นเพราะเห็นชะตากรรมของหยุนถิงหรือ？"

คงอู๋ไต้ซือส่ายหัว: "ตอนอีนังหนูนี้เกิด ข้าบังเอิญผ่านจวนเฉิงเซี่ยงพอดี เห็นแสงสายรุ้งเต็มบนท้องฟ้า จึงได้ทำการทำนายดวงชะตาให้นาง

ชะตากรรมของนางแบ่งออกเป็นสอง ตอนอายุสิบสี่ปีก่อนแม้ว่านางจะเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย แต่กลับมีดวงกินผัว เป็นเรื่องยากที่จะได้วาสนารัก เมื่ออายุสิบสี่ปีจะเกิดชั่วกัลป์ร้ายแรง

หากผ่านชั่วกัลป์นั้นไปได้ก็จะร่ำรวย มีอำนาจ ยิ่งมีดวงเสริมสามี กล่าวได้ว่าเป็นการหลุดพ้นจากกิเลสและกองทุกข์ทั้งปวง

แต่ตอนนี้มองดูรูปลักษณ์ของนังหนูนี้อีกครั้งกลับเป็นชะตาฟีนิกซ์ ผู้ใดดึคนที่มีชะตาฟีนิกซ์ก็จะได้ใต้หล้านี้ แม้จะมีโศกภัยพิบัติแต่ก็มักจะมีผู้สูงศักดิ์คอยช่วยเหลืออยู่เสมอ เปลี่ยนอันตรายให้เป็นพรดี

เพียงแค่ห้าปี นางกลับประสบภัยพิบัติมากมาย รอดจากปากเหยี่ยวปากกา ดวงวิญญาณสาบสูญไป------น่าเสียดายยิ่งนัก"

จวินหย่วนโยวรู้สึกตกใจเมื่อได้ยินเช่นนี้ คงอู๋ไต้ซือได้รับการขนานนามจากทั้งสี่แคว้นว่าเป็นนักปราชญ์ เชี่ยวชาญด้านดาราศาสตร์ ภูมิศาสตร์ สมัยโบราณและถึงปัจจุบัน มักลือกันว่าเขาสามารถรู้เหตุการณ์ในช่วงร้อยปีที่ผ่านมาได้ น่ามหัศจรรย์มาก ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงไม่เชื่อคำพูดของเขาไม่ได้

หยุนถิงบอกว่านางไม่ใช่คนของโลกนี้ ดังนั้นวันที่นางตายไปก็จะเป็นที่ดวงวิญญาณหายไป

"ไต้ซือ มีวิธีแก้ไขหรือไม่？" จวินหย่วนโยวถามด้วยความกังวล

เขาไม่สนใจชะตาฟีนิกซ์อะไรนี้ เขาแค่ต้องการให้หยุนถิงอยู่เคียงข้างเขาไว้

คงอู๋ไต้ซือส่ายหัว: "โชคชะตาเป็นเพียงบางส่วน มันจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลา บางสิ่ง หรือเพราะบางคน ไม่ใช่จะเป็นจริงทั้งหมด สิ่งที่ข้าสามารถมองเห็นก็มีเพียงเท่านี้แหละ"

มือในแขนเสื้อของจวินหย่วนโยวอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น: "ไต้ซือ ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆหรือ?"

นี่เป็นครั้งแรกที่คงอู๋ไต้ซือเห็นจวินหย่วนโยวทำสีหน้าจริงจังเช่นนี้: "หายากนัก คิดไม่ถึงว่าผู้ที่เย็นชาและกระหายเลือดเช่นเจ้านั้น จะใส่ใจคนคนหนึ่งมากขนาดนี้"

“นางคือคนที่ข้ารักมากที่สุดในชีวิต และเป็นคนเดียวที่ข้ารัก ข้าไม่อยากให้นางเป็นอะไร” จวินหย่วนโยวตอบตามตรง

“โธ่ ดูไม่ออกนะว่าเจ้าจะหวั่นไหวมากขนาดนี้ แถมยังหลงใหลมากเยี่ยงนี้ นี่ไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลย นางไม่เหมือนกับเจ้า” คงอู๋ไต้ซือพูดเกลี้ยกล่อม

จวินหย่วนโยวฟังความหมายแฝงของไต้ซือออก: "ข้าไม่เคยเสียใจที่รักนาง"

คงอู๋ไต้ซือยังต้องการพูดอะไรอีก แต่ก็ได้กลิ่นหอมของเนื้อย่าง ดวงตาเบิกกว้างเลยในทันที: "รีบพยุงข้าออกไป หิวจะตายอยู่แล้ว ไม่ได้กินของมาหลายวันแล้ว"

จวินหย่วนโยวชำเลืองบาดแผลของคงอู๋ไต้ซือ จากนั้นก็ช่วยพยุงเขาขึ้น และเดินไปที่ประตู

ในที่ไม่ไกลนัก หยุนถิงกำลังก่อไฟและย่างอาหารอยู่ นางกำลังโรยเครื่องปรุง เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังของนาง ระหว่างคิ้วของจวินหย่วนโยวนั้นก็อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

“นังหนู เจ้ากำลังย่างอะไรอยู่ หอมมากเลย？” คงอู๋ไต้ซือถามอย่างตื่นเต้น