จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 299

ชางหลันเย่มองไปทางหยุนถิงที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง มุมปากเกี่ยวขึ้นมาเล็กน้อย: “ตอนที่นางช่วยข้า ไม่เคยคิดจะให้ข้าติดหนี้น้ำใจนางเลย”

คำพูดประโยคเดียว แสดงให้เห็นถึงการยอมรับและชื่นชมที่เขามีต่อหยุนถิง

สีหน้าของเจว๋เฟิงกระดากอายทันที: “เป็นข้าที่จิตใจคับแคบเอง ล้วนฟังคำพูดของนายท่าน”

“ระหว่างทางระวังตัวด้วย!” ชางหลันเย่กำชับ

“ขอรับ”

เจว๋เฟิงเรียกองครักษ์สองนายส่งหยุนถิงกลับไป ชางหลันเย่ไม่วางใจ แอบปกป้องอยู่ในที่ลับตลอดทาง จนกระทั่งเห็นรถม้าไปถึงหน้าประตูของจวนซื่อจื่อ ชางหลันเย่ถึงได้จากไป

ทันทีที่รถม้าเข้าใกล้ องครักษ์ลับของจวนซื่อจื่อก็สังเกตเห็นแล้ว รีบวิ่งเข้ามาดูทันที เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ในรถม้าคือฮูหยิน บรรดาองครักษ์ลับรีบไปแจ้งต่อท่านลั่วกับซื่อจื่อทันที จากนั้นก็อุ้มหยุนถิงเข้าไป

คืนนี้จวินหย่วนโยวพาคนออกไปข้างนอกแล้ว มิเช่นนั้นเขาไม่มีทางปล่อยให้หยุนถิงออกไปเองเด็ดขาด

ท่านลั่วที่อยู่ลานหลังถูกปลุกให้ตื่นกลางดึก เมื่อเห็นว่าหยุนถิงหมดสติไป ถึงแม้ปากจะพูดบ่นไม่หยุด แต่กลับจับชีพจรและตรวจรักษาให้หยุนถิงอย่างรวดเร็ว

“นังหนูนี่ได้รับบาดเจ็บภายในสาหัสมาก แถมยังถูกพิษด้วย แต่ว่าน่าจะมีคนช่วยรักษานางแล้ว ตอนนี้ลมหายใจกับชีพจรคงที่แล้ว คาดว่าคงจะตื่นมาในไม่ช้า” ท่านลั่วเอ่ยปาก

พ่อบ้านถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง ซื่อจื่อไม่อยู่ หากเกิดอะไรขึ้นกับฮูหยิน รอซื่อจื่อกลับมาแล้วจะไม่ถลกหนังเขาทั้งเป็นหรอกหรือ

“นังหนูนี่จะอยู่อย่างสงบบ้างไม่ได้หรือ ได้รับบาดเจ็บแทบจะวันเว้นวันเลย” ท่านลั่วบ่นพึมพำ แต่กลับไม่ได้ให้คนอุ้มหยุนถิงออกไป

“ลำบากท่านลั่วแล้ว” พ่อบ้านกล่าว

หลงเอ้อเร่งกลับมาจากด้านนอก แขนข้างหนึ่งมีเลือดไหล สีหน้าซีดขาว รีบไปหาท่านลั่วทันที

เดิมทีเขาเห็นฮูหยินจากไปก็ต้องการจะล่าถอย แต่คิดไม่ถึงว่าวรยุทธของมู่เทียนบาจะร้ายกาจเช่นนี้ และยังเป็นยอดฝีมือในการใช้พิษอีกด้วย ดังนั้นหลงเอ้อจึงโชคร้ายโดนพิษเข้า ดีที่สลัดจากเขามาได้

ท่านลั่วที่เพิ่งจะนอนลงไป เมื่อเห็นหลงเอ้อถูกคนประคองเข้ามา ได้แต่ลุกขึ้นมาตรวจรักษาให้เขา แต่แล้วเมื่อมองดู ทำให้แม้แต่ท่านลั่วยังตกตะลึง

“นี่มันคือพิษของโฉงฮัวราตรี ใครเป็นคนวางยาพิษเจ้า?”

“ท่านเจ้าหอแห่งหอเทพเซียน มู่เทียนบา” หลงเอ้อกล่าวคำนี้จบ ก็หมดสติไป

“เขานี่เอง!” สีหน้าของท่านลั่วเคร่งขรึม รีบช่วยแก้พิษให้หลงเอ้อทันที

เวลาผ่านไปทีละนิดทีละนิด จนกระทั่งแสงสว่างเล็กน้อยปรากฏขึ้นมาบนขอบฟ้าทางทิศตะวันออก จวินหย่วนโยวถึงได้พาหลิงเฟิงและคนอื่นๆกลับมาจากข้างนอก สีหน้าของเขาเหนื่อยล้า บนเสื้อผ้าก็มีฝุ่นติดอยู่เล็กน้อย ดูแล้วทุลักทุเลเล็กน้อย

“ซื่อจื่อ ฮูหยินได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้อยู่ในลานของท่านลั่ว” พ่อบ้านรีบมารายงานทันที

สีหน้าของจวินหย่วนโยวตึงเครียด ตรงไปยังลานหลังทันที

เมื่อเห็นหยุนถิงที่ยังนอนหมดสติอยู่บนเตียง จวินหย่วนโยวเป็นห่วงอย่างยิ่ง: “ท่านลั่ว นางเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ได้รับบาดเจ็บภายใน ดีที่มีช่วยรักษานางแล้ว วางใจเถอะ นังหนูนี่กำลังจะตื่นแล้ว” ท่านลั่วเอ่ยปาก

“ดูแลนางให้ดี!” จวินหย่วนโยวหันหลังเดินออกไป

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า ต้องไปถามองครักษ์เงามังกรว่าเมื่อคืนนี้หยุนถิงไปทำอะไรที่ไหนบ้างแน่นอน เพื่อได้ยินว่าถูกท่านเจ้าหอแห่งหอเทพเซียนทำร้าย จวินหย่วนโยวโมโหสุดขีด

“เด็กๆ ทุบทำลายร้านค้าของหอเทพเซียนในเมืองหลวงต้าเยียนให้หมด กดขี่ร้านขายยาทั้งหมดของทั้งสี่แคว้นด้วย กล้าทำร้ายผู้หญิงของข้า ข้าไม่มีทางปล่อยมันไปเด็ดขาด!” จวินหย่วนโยวออกคำสั่งอย่างแสดงอำนาจ

“ขอรับ!” บรรดาองครักษ์ลับไปจัดการทันที

เวลานี้ฟ้าเพิ่งจะเริ่มสาง บนถนนยังไม่มีใคร คนชุดดำกลุ่มหนึ่งแบ่งออกเป็นหลายกลุ่มมุ่งหน้าไปยังร้านขายยาเหล่านั้น ถีบประตูออกก็เข้าไปทุบทำลายข้าวของ ไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่น้อย

ผู้จัดการร้านกับบ่าวรับใช้ชายของร้านขายยาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวอยากจะออกมาขัดขวาง แต่ถูกทุบจนสลบไปโดยตรง