จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 30

เยว่เอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆก็ตกตะลึงมาก นางรู้ว่าคุณหนูของตัวเองทำอะไรไม่เป็นเลย นางไปฝึกเล่นหมากล้อมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมถึงเล่นได้ดีขนาดนี้นะ?

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวทั้งสองคนจริงจังขึ้นมา นานๆทีจะได้เจอคนมีฝีมือเหมือนกัน ความเหงาของยอดฝีมือ พวกเขารู้ดีว่าเป็นยังไง

เทียบกับภายในรถม้าที่เงียบกริบ ไม่ไกลมากกลับมีเสียงดาบฟันกันพ่างเพี้ยง

โม่ฉือหานได้ยินลูกน้องมารายงานว่ารถม้าของจวินหย่วนโยวออกเมืองแล้ว ก็เลยรีบนำกำลังคนตามออกไป แต่ไม่คิดว่าระหว่างทางจะเจอพวกหลงเอ้อขวางทางไว้

ซื่อจื่อกับฮูหยินไม่ค่อยออกจากจวน พวกหลงเอ้อไม่มีทางปล่อยให้โม่ฉือหานทำลายบรรยากาศแน่

โม่ฉือหานที่หมดแรงตั้งนานแล้ว ตอนนี้ถูกพวกหลงเอ้อขวางทางไว้ ก็ยิ่งโมโหขึ้นไปอีก

มองดูทหารของตัวเองถูกองครักษ์เงามังกรฆ่าตายทีละคน โม่ฉือหานก็โกรธมาก ในใจก็สาบานว่าจะไม่ปล่อยจวินหย่วนโยวไปแน่

แต่คนอื่นเขามีองครักษ์เงามังกรที่แข็งแกร่งคอยปกป้อง สักพักก็ฆ่าลูกน้องของโม่ฉือหานได้ทั้งหมด เหลือแค่เขาคนเดียว

“เชิญหลีอ๋องกลับไปเถิด” หลงเอ้อพูดอย่างเย็นชา

โม่ฉือหานเป็นน้องชายแท้ๆของฮ่องเต้ ฆ่าลูกน้องของเขาได้ แต่ฆ่าหลีอ๋องไม่ได้ ไม่งั้นฮ่องเต้จะต้องคิดบัญชีกับซื่อจื่อแน่ ดังนั้นพวกหลงเอ้อจึงไม่แตะต้องโม่ฉือหาน

เหลือบเห็นศพที่กองอยู่ข้างๆ โม่ฉือหานก็ตกใจจนเหงื่อแตก ทหารพวกนั้นเป็นคนที่เขาคัดเลือกมาเองกับมือ แต่กลับสู้พวกองครักษ์เงามังกรไม่ได้เลย

แต่โม่ฉือหานก็ไม่ได้คิดจะสู้ต่อ ยังไงก็แก้แค้นทีหลังได้ เขาจะกลับมาคิดบัญชีกับจวินหย่วนโยวและหยุนถิงทีหลัง จากนั้นโม่ฉือหานก็กลับไปอย่างโมโห

พวกหลงเอ้อก็รีบตามรถม้าของซื่อจื่อไป แล้วคอยปกป้องเงียบๆ

ภายในรถม้า หยุนถิงมองดูกระดานหมากที่วางหมากเต็มไปหมด ยังชนะจวินหย่วนโยวไม่ได้ ก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมา

เจ้าหมอนี่เหมือนจะมีทักษะหมากล้อมดีกว่าที่นางคิดไว้นะ ถ้าเป็นแบบนี้คงได้เสมอแน่ จะต้องคิดวิธีการให้ออกสิ

มองดูจวินหย่วนโยวที่กำลังจะวางหมากลงไป ทันใดนั้นหยุนถิงก็คว้ามือเขาไว้ มองเขาอย่างหลงใหล: “ซื่อจื่อ ท่านหล่อจังเลย ข้าชอบท่านมากเลย พวกเรามานอนด้วยกันไหม”

หยุนถิงตั้งใจขยับเข้าไป แล้วกระโจนเข้าอ้อมกอดจวินหย่วนโยว

เยว่เอ๋อร์ที่นั่งอยู่มุมรถม้าก็เขินจนหน้าแดงแปร๊ด รีบออกจากรถม้า แล้วนั่งนอกรถม้าเงียบๆ

ภายในรถม้า จวินหย่วนโยวมองดูหยุนถิงที่ขยับเข้าใกล้ตัวเอง เขาขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ผลักนางออกไป

หยุนถิงตั้งใจจิ้มนิ้วลงบนหน้าอกของเขา: “ซื่อจื่อว่าพวกเรามีลูกด้วยกันกี่คนดี ท่านชอบเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย หรืออยากได้ฝาแฝดชายหญิงล่ะ?”

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วเป็นปม หายใจถี่ขึ้น

มองดูนัยน์ตาที่เปล่งประกายของนาง จวินหย่วนโยวเผยอปากเล็กน้อย: “ในเมื่อฮูหยินพูดเช่นนี้ ถ้าข้าไม่ทำตาม ฮูหยินคงผิดหวังแย่”

ว่าแล้ว จวินหย่วนโยวก็ถอดเสื้อผ้าออก

หยุนถิงเห็นแล้วก็นิ่งเฉยต่อไม่ได้: “ซื่อจื่อ ท่านคิดจะทำอะไรน่ะ?”

“ไม่ถอดเสื้อผ้า แล้วจะนอนด้วยกันได้ยังไง”

หยุนถิงจะบ้าตายจริงๆ ทำไมรู้สึกเหมือนขุดหลุมฝังตัวเองเลยล่ะ

“อย่าสิซื่อจื่อ ข้าแค่ล้อเล่นเอง อยู่ในรถม้าจะทำเรื่องอย่างว่าได้ยังไงกัน” หยุนถิงรีบออกจากอ้อมกอดของเขา

จวินหย่วนโยวกลับโอบเอวของนางไว้ ใช้แรงล็อกไว้แน่น หยุนถิงหลบไปไหนไม่ได้เลย

ทั้งสองใกล้กันมาก เหมือนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน หยุนถิงหน้าแดงระเรื่อ

คำพูดเดียว ทำเอาหยุนถิงเขินจนหน้าแดง ไม่กล้าสบตากับจวินหย่วนโยวอีก นางเบือนหน้าหนี ซบหัวลงบนแผงอกของเขา

ได้ยินเสียงหัวเราะเต้นแรงของเขา หยุนถิงก็รู้สึกว่าตัวเองหัวใจเต้นเร็วเหมือนกัน

มองดูท่าทางที่เขินอายของนาง จวินหย่วนโยวก็แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์: “เจ้ายังสบายดีไหม?”

“ไม่ดีเลย” หยุนถิงตอบประชด

ตอนแรกว่าจะแกล้งเจ้าหมอนี่เล่น แต่สุดท้ายกลับเป็นตัวเองที่โดนแทน นางจะรู้สึกดีไหมล่ะ เจ้าหมอนี่จะต้องตั้งใจแน่ๆ

“งั้นก็เอาอีกรอบไหมล่ะ?” จวินหย่วนโยวเสนอ จากนั้นก็ลูบไล้ที่ริมฝีปากของตัวเอง ด้านบนยังมีกลิ่นอายของหยุนถิงติดอยู่

นุ่มนิ่มและเด้ง แถมยังมีกลิ่นหอมหวานด้วย เป็นเหมือนเหล้าที่ดองจนได้กลิ่นหอมเข้ม ทำเอาเขาหวนคิดถึง

จวินหย่วนโยวไม่เคยรู้เลยว่า จูบกับผู้หญิงจะรู้สึกแบบนี้ ช่างแปลกประหลาดและดีงามจริงๆ

หยุนถิงตะลึง เจ้าหมอนี่ตั้งใจแน่ๆ นางก็ถึงกระเด้งตัวออกจากอ้อมกอดของจวินหย่วนโยว เหลือบมองไปยังกระดานหมาก ทำหน้าบึ้งตึง: “จวินหย่วนโยวโทษเจ้าคนเดียวเลย ทำหมากพังหมด”

ครั้งนี้ จะตัดสินแพ้ชนะยังไงดีล่ะ

“ไม่เป็นไร ในเมื่อเจ้าชอบหมากชุดนี้ งั้นข้าก็ให้เจ้าหมดเลยแล้วกัน” จวินหย่วนโยวพูดอย่างใจกว้าง

“เจ้าพูดจริงเหรอ?” หยุนถิงพูดออดอ้อน มือสองข้างรีบกวาดหมากลงในกล่อง รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าปกปิดไว้ไม่อยู่

คราวนี้รวยเละแล้ว เดี๋ยวนางจะเอาหมากชุดนี้เก็บไว้ในมิติ ผลิตเลียนแบบแล้วขายออกไป งั้นก็รวยเละเลยน่ะสิ

มองดูนางยิ้มเหมือนจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ จวินหย่วนโยวก็มองนางด้วยแววตาเอ็นดูและอ่อนโยน เขายิ้มกว้างแล้วพูดว่า: “ขนาดข้ายังเป็นของเจ้าเลย ไม่ต้องพูดถึงของสิ่งอื่นหรอก”