จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 309

หยุนถิงกำลังทักทายกับคนอื่น เลยไม่ได้สังเกตนางกำนัลคนนั้น นางกำนัลคนนั้นพลันสะดุดล้มตอนที่อยู่ห่างจากหยุนถิงราวหนึ่งเมตร โถเหล้าในมือพลันสาดใส่หยุนถิง

พอเห็นเสื้อผ้าหยุนถิงจะเปรอะเปื้อน โม่หลานคิดจะดึงนางให้พ้น

หยุนถิงกลับส่งสายตาให้นาง และนั่งอยู่อย่างนั้นไม่ได้ขยับ ปล่อยให้เหล้ากานั้นสาดใส่กระโปรงตนเอง

หากมิให้พวกนางทำสำเร็จ จะรู้ได้อย่างไรว่าพวกนางจะทำอะไรต่อไป

ถึงโม่หลานจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่นางรู้ดีว่าหยุนถิงมีความคิดเป็นของตนเอง เลยไม่ได้ถามหรือพูดอะไร รอดูละครต่อไป

“คุณหนูหยุนขออภัย ขออภัยด้วย ข้าน้อยมิได้ตั้งใจจริงๆ” นางำนัลรีบขอโทษ

“เหตุใดตาถั่วเช่นนี้ กล้าทำชุดคุณหนูหยุนเปียกชื้น เจ้าไม่ระวังเช่นนี้อยากให้คุณหนูหยุนลงโทษเจ้าอย่างหนักรึ?” น้ำเสียงแหลมเสียดหูดังขึ้น คนที่พูดคือจี๋ผิน

นางกำนัลตกใจคุกเข่าลงขออภัย “จี๋ผินเหนียงเหนียง ไว้ชีวิตด้วย ข้าน้อยมิได้ตั้งใจจริงๆ”

“เจ้าควรจะขอร้องคุณหนูหยุน ไม่ใช่ข้า” จี๋ผินบอกอย่างไม่แยแส

นางกำนัลรีบหันหาหยุนถิง แต่นางยังไม่ทันเอ่ยปาก หยุนถิงก็บอกว่า “มิเป็นไร แค่เสื้อผ้าชุดหนึ่ง เจ้าลุกขึ้นเถอะ”

“คุณหนูหยุนเป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง เพียงแต่กระโปรงชุดนี้เปียกชื้นแล้วจะทำให้เป็นหวัดได้ หากคุณหนูหยุนไม่รังเกียจ ข้ามีเสื้อผ้าใหม่อยู่หลายชุด ยังมิเคยใส่เลย ข้าพาเจ้าไปเปลี่ยนแล้วกัน” จี๋ผินเสนอ

“เสื้อผ้าของจี๋ผินฉูดฉาดเกินไป รูปร่างข้ากับคุณหนูหยุนคล้ายคลึงกัน คุณหนูหยุนใส่ของข้าแล้วกัน” หลิ่วเฟยเสนอ

“ขอบพระทัยเหนียงเหนียง แต่ข้าชอบสีสันหน่อยมากกว่า รบกวนจี๋ผินเหนียงเหนียงด้วย” หยุนถิงตอบ

“มิต้องเกรงใจ”

หยุนถิงเดินตามจี๋ผินไป ก่อนไปส่งสายตาให้หลิ่วเฟยไม่ต้องกังวล หลิ่วเฟยรีบส่งคนไปบอกจวินซื่อจื่อ

จี๋ผินนิสัยเอาแต่ใจ เพราะได้รับการโปรดปรานมากเลยเอาแต่ใจจองหอง มิใช่คนใจกว้างอะไร พลันจะให้หยุนถิงใส่เสื้อผ้านาง มันไม่ปกติเลย

“โม่หลานเจ้าตามไปด้วย หากหยุนถิงเกิดอะไรขึ้น เจ้าจะได้ช่วยเหลือได้” ซูชิงโยวบอก

“ตกลง” โม่หลานรีบตามไป

จี๋ผินพาหยุนถิงกลับตำหนักตน จี๋ผินเลือกเสื้อผ้าใหม่มาหลายชุด หยุนถิงเหล่มองเสื้อผ้าเหล่านั้น กลิ่นหอมอ่อนจางลอยมาเตะจมูก ดวงตางามของหยุนถิงมีแววคมปลาบขึ้นทันที แต่เพียงแค่แวบเดียวเธอก็ซ่อนมันไว้

เธอทำทีไม่สังเกตเห็นความผิดปกติ เลือกชุดสีแดงกุหลาบชุดหนึ่งเข้าไปเปลี่ยนด้านใน

“พวกเจ้าสองคนเข้าไปช่วยคุณหนูหยุนเปลี่ยนชุด” จี๋ผินสั่งการ

“เพคะ” มามาอายุมากสองคนรีบเข้าไปทันที

หยุนถิงปล่อยให้พวกนางช่วยตนเปลี่ยนชุด ก่อนจะเดินออกมา

ก่อนไป จี๋ผินเหล่มองมามาสองคน พวกนั้นส่งสายตากันไปมา หยุนถิงเห็นทั้งหมด แต่แสร้งทำทีไม่เห็น

รอจนพวกนางกลับไปยังอุทยานหลวง ซึ่งมีผู้คนยืนเต็มไปหมด บางคนดีดพิณ บางคนเต้นรำ บางคนท่องกลอนร่ายโคลง ครึกครื้นยิ่งนัก

ห่างไปไม่ไกล จวินหย่วนโยวรีบเร่งมา พอเห็นสาวใช้ที่หลิ่วเฟยเหนียงเหนียงส่งมา จวินหย่วนโยวกังวลว่าหยุนถิงจะเกิดเรื่อง ก็รีบเร่งมา โดยมีฮ่องเต้ตามหลังมาด้วย

พอทุกคนเห็นฝ่าบาท ก็พากันถวายบังคม

ฮ่องเต้ปรายตามองทุกคน สายตาไปหยุดที่ตัวหยุนถิง “หยุนถิง ชุดของเจ้านี่?”

“กราบทูลฝ่าบาท เมื่อครู่มีสาวใช้นางหนึ่งไม่ระวังทำเหล้าหกใส่หม่อมฉัน จี๋ผินเหนียงเหนียงพระทัยดี พาหม่อมฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ตำหนักของนางเพคะ” หยุนถิงตอบ

“เป็นเช่นนี้นี่เอง ทุกคนลุกขึ้นเถิด”

หยุนถิงปกติมักจะแต่งกายด้วยชุดกระโปรงยาวเรียบง่ายหรือชุดบุรุษ และมักจะเป็นสีอ่อน บัดนี้นางอยู่ในชุดราชพิธีสีแดงกุหลาบ ยิ่งส่งให้ผิวนางขาวเนียนละเอียด ประหนึ่งไข่ไก่ที่ปอกเปลือกออกแล้ว เรียบลื่นเนียนใส

ใบหน้าที่เดิมงามล้ำ พอใส่เสื้อผ้าสีสดก็ยิ่งเย้ายวนมีเสน่ห์มากขึ้น งามล่มชาติล่มเมือง ไม่ว่าไปยืนตรงไหน ก็มิมีผู้ใดเทียบรัศมีหยุนถิงได้เลย

มีเสน่ห์แต่ไม่ยั่วยวน เย่อหยิ่งเย็นชา มีแววเย่อหยิ่งที่ผลักไสคนให้ห่างออกไปอย่างหนึ่งแผ่ซ่านออกมาจากกาย ทำให้คนเกิดความรู้สึกอยากจะกำราบให้อยู่หมัดนัก

จวินหย่วนโยวถึงแอบถอนหายใจโล่งอก เดินเข้ามา “เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

“ไม่เป็นไร ซื่อจื่อรอดูอะไรสนุกๆดีกว่า”

“ฝ่าบาท ข้าน้อยจะฟ้องคุณหนูหยุน นางมิใช่คุณหนูหยุนเลย นางเป็นตัวปลอม!” มีเสียงหนึ่งร้องขึ้น ทุกคนพากันหันไปมอง เป็นมามาที่อายุมากคนหนึ่ง

หยุนถิงจำได้ทันทีว่า นั่นเป็นหนึ่งในมามาสองคนที่ช่วยเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า

พอคำพูดนี้ออกมา ทำทุกคนตกตะลึงไปตามๆกัน

ฮ่องงเต้สีหน้าเย็นชา “เจ้าเป็นผู้ใดกัน เหตุใดมาใส่ร้ายหยุนถิง?”

ซูมามาคุกเข่าลงกับพื้นทันที “ฝ่าบาท ข้าน้อยคือซูมามาที่ทำหน้ารับใช้จี๋ผิน เคยเป็นแม่นมของจวนตระกูลหยุนเมื่อสมัยสาวๆ ดูแลคุณหนูหยุนอยู่สามปีได้ พูดได้ว่า คุณหนูหยุนกินนมข้าเติบโตมาเลย”

หากเมื่อครู่ตอนคุณหนูหยุนเดินตามจี๋ผินเหนียงเหนียงกลับไป ยามข้าน้อยช่วยนางเปลี่ยนชุด กลับพบว่าปานบนตัวนางหายไปแล้ว ดังนั้นข้าน้อยจึงบังอาจกราบทูลฝ่าบาท ขอฝ่าบาทโปรดพิจารณาด้วย”

ทุกคนในที่นั้นอึ้งเป็นไก่ตาแตก เรื่องนี้มันยิ่งใหญ่เกินไปแล้ว คุณหนูหยุนเป็นตัวปลอม มันทำให้ทุกคนตะลึงยิ่งนัก

ฮ่องเต้ปรายตามองมาอย่างเย็นชา “หยุนถิงเป็นองค์หญิงที่ข้าแต่งตั้งเอง เจ้ารู้หรือไม่ว่าใส่ร้ายองค์หญิงมีโทษถึงตาย หรือกระทั่งประหารเก้าชั่วโคตร?”

“ฝ่าบาท ข้าน้อยไม่กลัวตาย หยุนเฉิงเซี่ยงมีบุญคุณกับข้าน้อยนัก ต่อให้ตายข้าน้อยก็ไม่อาจทนเห็นผู้อื่นปลอมตัวเป็นคุณหนูหยุน มาหลอกลวงงทุกคนได้เจ้าค่ะ!” ซูมามาพูดอย่างองอาจจงรักภักดี

ทุกคนพากันวิจารณ์เซ็งแซ่ ดูท่าทางมามาแล้วไม่น่าจะโกหก หรือว่าหยุนถิงจะเป็นตัวปลอมจริง

“ฝ่าบาท มามาผู้นี้ไม่กลัวตาย ก็จะเปิดโปงหยุนถิง น่ากลัวว่าจะพูดความจริง เพราะหลังจากหย่าร้างกับหลีอ๋องแล้ว หยุนถิงก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย นิสัยเปลี่ยนแปลงไปมาก ทั้งยังรู้วิชาแพทย์ ทำการค้า มันมิใช่สิ่งที่สตรียังมิออกเรือนจะทำเป็นได้เลยมิใช่รึ?” ชิงหลัวจวิ้นจู่พูดขึ้นทันที

ใครใช้ให้หยุนถิงลบหลู่ตนก่อนหน้านี้ โอกาสดีเช่นนี้ตนไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือแน่

“ชิงหลัวจวิ้นจู่พูดถูกแล้ว ข้าเองก็รู้สึกว่าคุณหนูหยุนผู้นี้เป็นตัวปลอม คุณหนูหยุนเมือ่ก่อนนิสัยใจคอเป็นอย่างไรทุกคนต่างรู้ดีแก่ใจ บัดนี้คุณหนูหยุนกลับอัจฉริยะเยี่ยงนี้ ต้องมีคนหนึ่งเป็นตัวปลอมแน่” ฮูหยินไท่ผิงโหวพูดตาม

ดวงตางามจี๋ผินเผยแววพอใจ โชคดีที่ก่อนหน้านี้นางสืบรู้มาว่า สองคนนี้เคยมีเรื่องบาดหมางกับหยุนถิง ดังนั้นวันนี้จึงตั้งใจเชิญพวกนางสองคนมา ช่างเป็นกำลังเสริมที่ดียิ่ง

จวินหย่วนโยวหน้าทะมึนลงฉับพลัน บรรยากาศรอบกายเย็นเยียบปกคลุมไปทั่วอุทยานหลวง ดวงตาดำขลับดุจเหยี่ยวปรายตามองชิงหลัวจวิ้นจู่ และ ฮูหยินไท่ผิงโหว กำลังจะอ้าปากพูด ก็โดนหยุนถิงดึงมือเขาไว้ พลางส่ายหน้าใส่เขา

จวินหย่วนโยวถึงเก็บไอเย็นรอบตัว รอหยุนถิงตอบโต้เอง

“ยังมีผู้ใดสงสัยฐานะของข้าหรือไม่ ออกมาด้วยกันเลยเถอะ พูดสิ่งที่พวกเจ้าสงสัยทั้งหมดออกมา จะได้จัดการเสียในคราวเดียว” หยุนถิงแค่นเสียงเย็น