จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 310

ซูมามาหันมองจี๋ผินทันที เห็นนางพยักหน้า รีบพูดขึ้น “ด้านหลังใบหูด้านซ้ายของคุณหนูหยุนมีปานอยู่ บนแขนก็มีไฝสีแดงหนึ่งเม็ด มีรอยแผลเป็นที่บริเวณไหล่ด้านหลังและขาซ้าย”

คนอื่นฟังมาถึงตรงนี้ ก็ไม่สงสัยมามาผู้นี้แล้ว สามารถบอกลักษณะพิเศษบนตัวหยุนถิงออกมาได้ละเอียดขนาดนี้ คงเป็นคนเก่าคนแก่ของจวนตระกูลหยุนแน่แล้ว

จวินหย่วนโยวที่กุมมือหยุนถิงอยู่ บีบแรงโดยพลัน

เขาชัดเจนร่างกายของหยุนถิงกว่าใคร ต่อให้เป็นเขาที่อยู่ด้วยทุกเมื่อเชื่อวัน ยังจำมิได้ละเอียดเพียงนี้เลย

หยุนถิงสีหน้าเรียบเฉยเย็นชา ไม่มีวี่แววหวาดหวั่นหวาดกลัวแต่อย่างใด ทำเพียงปรายตามองมามาผู้นั้นอย่างเย็นชา

“หยุนถิง เจ้ากล้าให้ตรวจพิสูจน์ตรงนี้หรือไม่?” ชิงหลัวจวิ้นจู่แค่นเสียงเย็น

“กล้าแอบอ้างเป็นบุตรสาวของหยุนเฉิงเซี่ยง สมควรตายนัก ขอฝ่าบาทโปรดสืบสวนด้วย” ฮูหยินไท่ผิงโหวเสริมทับ

หยุนถิงแววตาเย็นเยียบคมปลาบ “ยังมีใครเหมือนพวกนางสองคนที่สงสัยฐานะของข้าอีก ก้าวออกมาทีเดียวเลย”

ทุกคนพากันกระซิบกระซาบ หลายปีมานี้หยุนถิงมีศัตรูไม่น้อยเลย ถึงช่วงนี้จะผ่อนคลายไปมากแล้ว แต่นางมีพรสวรรค์มากเกินไป พอหายเสียโฉมก็งดงามปานนี้ ย่อมต้องมีผู้อิจฉาริษยาเคียดแค้นไม่น้อย

ถึงจะติดขัดที่อำนาจของจวินซื่อจื่อ แต่ความหยิ่งทระนงในใจพวกนางเอาชนะความหวาดกลัวได้ โดยเฉพาะเหล่าคุณหนูฮูหยินที่สนิทสนมกับชิงหลัวจวิ้นจู่และฮูหยินไท่ผิงโหว พากันก้าวออกมาหมด

พอเห็นสิบกว่าคนก้าวออกมา มันทำให้จี๋ผินพอใจยิ่งนัก

“ฝ่าบาท ในเมื่อทุกคนต่างสงสัยในฐานะของคุณหนูหยุน มิสู้ให้ฝ่าบาททรงตัดสิน ทำการตรวจสอบพิสูจน์เสียตรงนี้เถอะ” จี๋ผินเสนอ

ฮ่องเต้ไม่ได้รับปาก แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ หากหันมองหยุนถิง “หยุนถิง เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันเป็นบุตรสาวของเฉิงเซี่ยง และยังเป็นองค์หญิงที่ฝ่าบาททรงแต่งตั้งด้วยองค์เอง เป็นน้องสาวบุญธรรมของท่าน หากอาศัยเพียงคำพูดมามาผู้หนึ่งก็โดนตรวจค้นร่างกาย เช่นนั้นต่อไปหม่อมฉันจะทำอย่างไร ท่านพ่อของหม่อมฉันจะยังมีหน้ายืนอยู่ในราชสำนักได้อย่างไร พวกนางกำลังสงสัยการตัดสินใจของฝ่าบาท

วันนี้มีมามาผู้หนึ่งสงสัย พรุ่งนี้มีขันทีคนหนึ่ง วันถัดไปมีท่านหญิงฮูหยินมาอีก เช่นนั้นหม่อมฉันมิต้องโดนตรวจค้นทุกวันรึ การกระทำที่มิชอบเช่นนี้ หม่อมฉันไม่มีทางรับปากเด็ดขาด

ยิ่งไปกว่านั้นมามาผู้นี้บอกว่านางเป็นแม่นมของหม่อมฉัน แต่หม่อมฉันไม่รู้จักนางเลย นางกล้าแอบอ้างว่าเป็นแม่นมของจวนเฉิงเซี่ยง ใส่ร้ายหม่อมฉัน ขอฝ่าบาทคืนความเป็นธรรมให้หม่อมฉันด้วย!” หยุนถิงตอบอย่างมั่นใจ ชัดเจนถ้อยคำ

สีหน้าจี๋ผินบูดบึ้งยิ่งนัก ส่วนซูมามาที่พื้นยิ่งเต็มไปด้วยความตกตะลึงและลุกลี้ลุกลน

“ฝ่าบาททรงวินิจฉัยด้วย ต่อให้ข้าน้อยมีสิบหัวก็ไม่กล้าแอบอ้างหรอก หากฝ่าบาทไม่เชื่อ เชิญหยุนเฉิงเซี่ยงมาก็ได้ หยุนเฉิงเซี่ยงต้องเป็นพยานฐานะของข้าน้อยได้แน่” ซูมามาตอบอย่างนอบน้อม

“ท่านพ่อข้าไม่สบาย พักผ่อนอยู่ที่บ้าน มีหรือที่คนรับใช้อย่างเจ้าอยากเชิญก็จะเชิญได้” หยุนถิงแค่นเสียงเย็น

แต่ในสายตาจี๋ผิน ยิ่งแน่ใจว่าหยุนถิงกำลังร้อนตัว

ห่างไปไม่ไกล หลีอ๋องได้ยินเรื่องทางนี้เลยเข้ามา พอดีได้ยินซูมามาใส่ร้ายหยุนถิงเข้าอย่างชัดเจนเต็มสองหู

ฮ่องเต้กำลังปวดหัวว่าจะจัดการอย่างไรดี เพราะหยุนถิงมีประโยชน์กับเขา หากทำให้หยุนถิงเคืองแค้นตนเองเพราะมามาผู้หนึ่ง มันก็จะเป็นข้อเสียใหญ่มาก แต่ฮ่องเต้อยากรู้ว่า ทำไมหยุนถิงถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ รู้มากขนาดนี้ ถ้าวันหน้าไม่อาจเป็นประโยชน์กับตนได้ ก็จะเป็นภัยมหันต์แน่

“หลีอ๋อง เจ้าว่ายังไง?” ฮ่องเต้เอ่ยเสียงเนิบช้า

โม่ฉือหานเหล่มองไปยังซูมามาที่พื้นด้วยสีหน้าเย็นชา “หากเจ้าเป็นแม่นมของหยุนถิงจริง หากนางเป็นตัวปลอม ก็ควรจะปิดบังเจ้ามิใช่รึ มีหรือจะยอมให้เจ้าเห็นจุดอ่อนของนาง!”

ถึงจะไม่ได้ช่วยพูดแทนหยุนถิงอย่างเปิดเผย หากแต่ละคำพูดนั้นตรงประเด็นยิ่งนัก