จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 311

“ฝ่าบาททรงได้ยินแล้วกระมัง นางจ้าวบอกว่านางมิใช่หยุนถิง นางเป็นตัวปลอม ทรงลงโทษนางเลยเพคะ!” จี๋ผินพูดอย่างสะใจ

โชคดีที่นางไปทำข้อตกลงกับนางจ้าวที่คุกหลวงก่อนแล้ว ไม่เช่นนี้วันนี้คงจบไม่สวยแน่

“กล้าแอบอ้างเป็นบุตรสาวเฉิงเซี่ยง ขอฝ่าบาทจับนางห้าม้าแยกร่าง เพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่างด้วยเถิด” ชิงหลัวจวิ้นจู่เสริม

“ฝ่าบาท นางกล้าแอบอ้างเป็นคุณหนูหยุนภายใต้สายพระเนตรของท่าน และยังได้รับแต่งตั้งเป็นองค์หญิง นี่มันโทษหลอกลวงเบื้องสูงเลยนะ” คนของจวนไท่ผิงโหวพากันซ้ำเติม

คนอื่นก็ออกมาเรื่อยๆ ล้วนออกมาตอกย้ำความผิดของหยุนถิง

หลิ่วเฟยที่อยู่ข้างๆคิ้วขมวดมุ่น หันมองหยุนถิง

เทียบกับเมื่อก่อนแล้ว นิสัยนางเปลี่ยนไปมากจริงๆ แต่หยุนถิงที่มีสติปัญญาอย่างนั้น  ฝีมือแพทย์สูงส่งอย่างนั้นจะเป็นตัวปลอมจริงรึ

ยิ่งเห็นหยุนถิงสีหน้าเย็นชาเรียบเฉย ไม่ลนลานแต่อย่างใด จับจ้องมองทุกคนด้วยสายตาเย็นเยียบราวกับกำลังมองดูตัวตลก หลิ่วเฟยยิ่งดูนางไม่ออกมากขึ้น

หากนางเป็นตัวปลอม เผชิญหน้าพยาน และคนมากมายกล่าวโทษเช่นนี้ มิควรจะลนลานคิดหนทางหลบหนีรึ เหตุใดยังนิ่งได้ถึงเพียงนี้

สีหน้าโม่ฉือหานยิ่งเย็นชาขึ้นหลายส่วน สายตาคมปลาบดุจใบมีดปรายมองนางจ้าว เขารู้ว่า เมื่อก่อนนางจ้าวผู้นี้จงใจตามใจหยุนถิง บัดนี้กลับกล้าออกมาเป็นพยาน หากหยุนถิงเป็นตัวปลอมจริง เช่นนั้นผู้ที่ขายหน้าคือจวนตระกูลหยุน

ฮ่องเต้มองหยุนถิงด้วยสายตาเย็นชาตลอด พลางมองพิจารณานาง นังหนูนี่มีทางแก้เสมอ ถนัดในการพลิกมาเอาคืน ตอนนี้ท่าทางมั่นใจเรียบเฉยของนางนั้น ไม่แน่ว่าอาจจะมีทางแก้เผ็ดอะไรอีก

หยุนถิงฟังคำกล่าวโทษของทุกคนมาพอประมาณแล้ว ถึงเอ่ยขึ้น “ในเมื่อทุกคนพูดจบแล้ว ก็ถึงตาข้าบ้างแล้วนะ ขอฝ่าบาทให้โอกาสพิสูจน์ความบริสุทธิ์แก่หม่อมฉันด้วย!”

“ฝ่าบาท ซูมามาและนางจ้าวได้พิสูจน์ไปแล้วว่าหยุนถิงเป็นตัวปลอม เจ้าอย่าคิดจะมาหลอกลวงฝ่าบาท ขอฝ่าบาทรีบลงโทษสตรีผู้ที่แอบอ้างเป็นหยุนถิงผู้นี้ด้วยเถิด!” จี๋ผินรีบบอก

“จี๋ผินรีบร้อนอยากลงโทษข้าถึงตายเช่นนี้ มีจุดประสงค์อะไรกันแน่?” หยุนถิงย้อนถาม

คำพูดเดียวทำจี๋ผินเลิกลั่กขึ้นมาทันที นางพยายามควบคุมตนเองให้สงบนิ่งไว้ “ข้าจะมีจุดประสงค์อะไรได้ ข้าแค่ไม่อยากให้ฝ่าบาทถูกเจ้าหลอกเท่านั้นมิได้รึ?”

“งั้นรึ?” หยุนถิงยิ้มมุมปากอย่างเยาะหยัน

ไม่รู้ทำไม จี๋ผินเห็นรอยยิ้มเย็นที่มุมปากของหยุนถิงแล้ว รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีเลย

ห่างไปไม่ไกล องครักษ์เงามังกรพาคนสองคนเดินเข้ามา

“ท่านแม่!” หยุนเสี่ยวลิ่วกับหยุนหลิงร้องไห้โฮวิ่งเข้ามา

ทั้งสองคนผมเผ้ายุ่งเหยิง เนื้อตัวสกปรก ใบหน้ามีรอยเขียวช้ำ เสื้อผ้าขาดวิ่นไม่เหลือดี และยังมีรอยเลือด แค่ดูก็รู้ว่าโดนคนทุบตีทำร้ายมา

นางจ้าวน้ำตาไหลพรากทันที กอดลูกสองคนไว้แน่น “เสี่ยวลิ่ว หลิงเอ๋อร์พวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง แม่ได้เจอพวกเจ้าอีกช่างดียิ่งนัก”

“ท่านแม่ ข้ากับพี่หญิงรองโดนคนลักพาตัว พวกเขารุมทุบตีพวกข้า โชคดีที่พี่หลงเอ้อร์ช่วยพวกข้าไว้!” หยุนเสี่ยวลิ่วร้องไห้บอก

“ท่านแม่ ข้านึกว่าจะไม่ได้เจอท่านอีกแล้ว!” หยุนหลิงก็น้ำตาไหลพรากเหมือนกัน