จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 312

“เจ้าคิดยังไง?” จี๋ผินร้อนใจ หวาดกลัวพิกล

นางรู้สึกเสียใจขึ้นมา ทำไมต้องฟังคำพูดคนผู้นั้นต่อกรกับหยุนถิงด้วย เดิมคิดว่าตนวางแผนได้ไร้ที่ติแล้ว แต่กลับโดนหยุนถิงเอาคืน น่าตายนัก

หยุนถิงซื้อตัวคนข้างกายตนตั้งแต่เมื่อใดกัน ทำไมนางไม่รู้มาก่อนเลย?

“ข้ากับจี๋ผินเดิมไม่ก้าวก่ายกัน วันนี้หากมิใช่ท่านหาเรื่อง อยากจะฆ่าข้าให้ตาย ข้ามีหรือจะทำกับท่านอย่างนี้ ท่านทำตัวเองทั้งนั้น!” หยุนถิงบอกอย่างไม่แคร์

ขนาดคนพวกนั้นที่เดิมสนับสนุนจี๋ผิน ตอนนี้พากันยืนอยู่ข้างหยุนถิงหมดแล้ว

“เมื่อครู่พวกเราเห็นหมดแล้ว คือนางกำนัลผู้นี้ทำเสื้อผ้าคุณหนูหยุนเปียกชื้น จี๋ผินเหนียงเหนียงถึงได้เสนอพาคุณหนูหยุนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” ฮูหยินท่านหนึ่งพูดขึ้นเสียงเบา

“จี๋ผินก็จริงๆเลย คิดอยากเล่นงานคุณหนูหยุน คุณหนูหยุนน่ะเป็นผู้ที่นางจะคิดเล่นงานได้รึ”

“คราวนี้ทำตัวเองแล้วกระมัง”

“ซื่อจื่อเฉลียวฉลาดมีสติปัญญาที่สุด เขามีหรือจะมองไม่ออกว่าฮูหยินของตนเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม ซื่อจื่อยังไม่ได้พูดเลยนะ คราวนี้จี๋ผินแย่แน่”

พอได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของทุกคน จี๋ผินถึงตาใส่คนพวกนั้นอย่างเดือดดาล “พวกเจ้าหุบปากซะ!”

“เจ้าต่างหากที่หุบปากซะ!” ฮ่องเต้เดือดจัด

จี๋ผินตกใจตัวสั่น “ฝ่าบาท หม่อมฉันมิผิดนะเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่ไม่อยากให้ท่านโดนหลอก หม่อมฉันจงรักภักดีต่อฝ่าบาท ขอฝ่าบาททรงพิจารณาด้วย!”

หยุนถิงยิ้มเย็น พยักหน้าใส่หลงซื่อที่อยู่ท่ามกลางผู้คน องครักษ์คนนั้นรีบลากชายผู้หนึ่งเข้ามา

“นี่คือฝ่าบาท พูดสิ่งที่เจ้ารู้ออกมาให้หมดซะ” หลงซื่อแค่นเสียงเย็น

ชายอายุสี่สิบกว่าคนนั้นตกใจเข่าอ่อน คุกเข่าลงกับพื้น “ข้าน้อยถวายบังคมฝ่าบาท!”

ฮ่องเต้มองสายตาเย็นชา “เขาคือใคร?”

“กราบทูลฝ่าบาท เขาคือสามีของซูมามา ลั่วเหล่าลิ่ว” หลงซื่อตอบ

“เจ้ามาทำอะไร รีบกลับไป” ซูมามาถลึงตาใส่อย่างเดือดดาล นางไม่อาจรอดได้ เหล่าลิ่วนี่มาทำไมกัน

“ยายแก่เจ้าใส่ร้ายคุณหนูหยุนได้อย่างไร ตอนนั้นข้าโดนคุณชายหลิ่วทุบตีทำร้าย โชคดีที่คุณหนูหยุนผ่านมาช่วยชีวิตข้าไว้ เจ้าไม่รู้บุญคุณคน กลับใส่ร้ายคุณหนูหยุนเพื่อกำไลอันเดียว เจ้ามันหลงผิดไปแล้วจริงๆ เจ้ายังเป็นคนอยู่หรือไม่?

ฝ่าบาท ข้าน้อยรู้เรื่องนี้เข้าก็รีบมาเลย นี่เป็นสิ่งที่ซูมามาเอากลับไปบอกว่า นายท่านประทานให้ ขอฝ่าบาทคืนความเป็นธรรมให้คุณหนูหยุนด้วย” ลั่วเหล่าลิ่วรีบควักกำไลอันหนึ่งออกมาจากในเสื้อ

ฮ่องเต้เหล่มอง สีหน้าพลันเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง ดวงตาสีดำมีแววเหี้ยมเกรียมและประกายแสงกระหายเลือด เขาตวัดฝ่ามือใส่จี๋ผินไปหนึ่งฉาด

“เพี๊ยะ!”

“อ๊า! ฝ่าบาท ตบหม่อมฉันทำไม?” จี๋ผินอึ้งไปเลย

“นังแพศยา กำไลหยกที่ข้าประทานให้แก่เจ้า เจ้ากลับเอามาล่อลวงคนรับใช้ใส่ร้ายหยุนถิง ทำเรื่องเลวทรามต่ำช้าเช่นนี้ออกมา และยังอยู่ภายใต้สายตาข้าอีกด้วย หาเรื่องตาย!” ฮ่องเต้ระเบิดความโกรธ