จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 318

“ซื่อจื่อ ซวนอ๋องได้ยินเรื่องที่ข้าให้คนขายหวีให้กับพระ เลยมาดูอะไรสนุกๆน่ะ” หยุนถิงอธิบาย

จวินหย่วนโยวถลึงตามองเขา น้ำเสียงกร้าวแข็ง “ต่อไปอยู่ให้ห่างหยุนถิงไว้หน่อย!”

“หยุนถิงเป็นเพื่อนของข้า หากนางต้องการ ข้าก็พร้อมมาได้ทุกเมื่อ!” โม่เหลิ่งเหยียนทิ้งไว้หนึ่งคำ ก่อนจากไป

มองตามแผ่นหลังเย็นชาของเขา จวินหย่วนโยวโกรธจนหน้าดำมืด

“ซื่อจื่อ ท่านหึงอีกแล้วนะ ก่อนหน้านี้ซวนอ๋องช่วยข้าไว้มากจริงๆ ต่อไปพวกท่านอยู่กันอย่างสันติ ไม่แน่เกิดข้ามีอันตรายอีก ยังต้องให้เขาช่วยข้านะ” หยุนถิงบอก

“ห้ามพูดจาเช่นนี้อีก ข้าจะปกป้องเจ้าเอง” จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชาลงทันที

หยุนถิงพอใจมาก กอดแขนจวินหย่วนโยวกลับเข้าวัดไปพักผ่อน

สองวันต่อมา หยุนถิงไปห้องครัวของวัดชิงหยุนเพื่อสอนทุกคนทำหม้อไฟอาหารเจ เปลี่ยนอาหารการกินของวัดชิงหยุนไปฉับพลัน ขนาดเจ้าอาวาสยังชมไม่ขาดปาก และเอาเมนูหม้อไฟอาหารเจเข้าในเมนูของวัดชิงหยุนทันที ในที่สุดก็ไม่ต้องกินแต่ผักกาดขาวเต้าหู้แล้ว

สองวันนี้ผู้คนสัญจรของวัดชิงหยุนมีมากอย่างไม่เคยมีมาก่อน และยังเพิ่มขึ้นเยอะมาก จนทำให้ขนาดโรงเตี๊ยมตีนเขาของวัดชิงหยุนก็ยังเต็ม ผู้คนมากมายนอนกับในหุบเขาหรือระหว่างทาง เพียงเพื่อผลลัพธ์ในวันที่สาม

ในที่สุดก็มาถึงวันที่สาม พอเช้ามาประตูของวัดชิงหยุนเปิดออก หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเดินออกมา ซวนอ๋องตามหลังมาติดๆ ข้างๆคือเจ้าอาวาสไต้ซือชิงหยวน และพระคนอื่นๆอีกมากมาย

ผู้คนมากมายนอกวัดพากันห้อมล้อมกันเข้ามา พากันตื่นเต้นไปตามๆกัน

“คุณหนูหยุน ท่านให้ขายหวีกับพระคงมิใช่จงใจกลั่นแกล้งพวกเรากระมัง สามวันนี้พวกข้าคิดหัวแทบแตก ที่คิดได้หรือคิดไม่ได้ก็คิดมาหมดแล้ว สุดท้ายก็ยังขายหวีไม่ได้เลยสักอันเดียว!” มีคนหนึ่งพูดขึ้นท่ามกลางฝูงชน

“นั่นสิคุณหนูหยุน หากท่านไม่อยากให้พวกเราติดตามก็บอกมาเลยตามตรง มิจำเป็นต้องกลั่นแกล้งกันเยี่ยงนี้เลย”

“พระไม่มีผมเลยสักเส้น ยังขายหวีให้กับเขา แบบนี้มันเท่ากับฝันกลางวันชัดๆ”

ประชาชนพากันกล่าวโทษหยุนถิง บอกว่าหยุนถิงจงใจกลั่นแกล้ง เล่นตลก

“คุณหนูหยุน พวกข้ามาช้าเลยรับหวีไม่ทัน หวีของตีนเขาวัดชิงหยุนก็ขายหมดแล้ว จะคิดอย่างไร?” อีกคนถามขึ้น

“คนที่รับหวีไม่ทันมายืนต่อแถวเรียงกัน บอกวิธีของพวกเจ้ากับข้าได้ หากวิธีใช้ได้ ก็ถือว่าผ่านการทดสอบ” หยุนถิงตอบ

ทุกคนพากันไปต่อแถวยาวเหยียด จากยอดเขาไปถึงตีนเขา

“ในหมู่คนที่ได้รับหวี มีใครขายได้หนึ่งร้อยอันบ้าง?” หยุนถิงถาม

“คุณหนูหยุน พวกเราทำได้แล้ว” คนที่พูดคือสามคนนั้นที่เหลืออยู่ก่อนหน้านี้ เจ้าอาวาสที่อยู่ข้างๆพยักหน้าเบาๆเป็นพยานให้

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อไปพวกเจ้าสามคนติดตามข้า วิธีของพวกเจ้าอีกครู่บอกข้าก็พอ” หยุนถิงพอใจมาก

“ขอรับ” ทั้งสามคนตื่นเต้นนัก รีบยืนอีกข้างทันที

คนอื่นพากันอิจฉายิ่งนัก รีบแย่งพูดกับเซ็งแซ่

“คุณหนูหยุน ข้าคิดวิธีได้แล้ว ขายหวีให้พระได้ ให้พวกเขาเอาไว้แก้คัน เพราะถ้าคันหลัง ก็ใช้มือตัวเองไม่ได้!” คนหนึ่งในนั้นพูดขึ้น

“พวกเขาจะเกาให้กันไม่ได้รึ ต่อให้มีแค่คนเดียว ซื้ออย่างมากอันเดียวก็พอแล้ว คำตอบนี้ไม่ได้ คนต่อไป” หยุนถิงแค่นเสียงหึเบาๆ

“ยังมาเกาหลัง เจ้านี่ช่างคิดได้ ข้าเอง คุณหนูหยุนข้าคิดว่าให้พระต่อผม แบบนี้พวกเขาก็ใช้หวีได้แล้วมิใช่รึ?” คนที่สองพูดขึ้น