จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 319

ด้านนอกวัดชิงหยุนที่กว้างใหญ่ หยุนถิงประกาศบอกคนที่เหลืออยู่ คนที่ไม่ได้ผ่านการทดสอบต่างจากไปกันหมดแล้ว ยังมีอีกหลายคนที่ไม่ยอมแพ้เหลืออยู่อ้อนวอนหยุนถิง แต่ก็โดนหยุนถิงปฏิเสธทั้งหมด

“โอกาสให้กับพวกเจ้าแล้ว เวลาสามวันคนอื่นทำได้ แต่พวกเจ้าไม่ได้ เพียงพอที่จะบอกว่า ความสามารถพวกเจ้าสู้คนอื่นไม่ได้ และคนอย่างข้าไม่เลี้ยงคนไว้ให้เสียข้าวสุก ขอโทษทุกท่านด้วย” หยุนถิงปฏิเสธอย่างเย็นชา

ถึงคนพวกนั้นจะแค้นใจ แต่ก็รู้ว่าความสามารถของตนไม่ผ่าน เลยได้แต่จากไปโดยดี

วัดชิงหยุนที่เดิมแออัดคืนนั้นก็มีคนจากไปเยอะมาก เรื่องสนุกดูจบแล้ว ผลก็ออกมาแล้ว ทุกคนเลยจากไปกลางดึกเลย จะให้อยู่โดนหยุนถิงตอกหน้าต่อรึ

ถึงพวกเจ้าอาวาสจะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แต่ก็ดีใจยิ่งนัก พอทุกคนจากไป เจ้าอาวาสก็ให้คนทำตามวิธีที่หยุนถิงบอกทันที วิธีดีเช่นนี้ต่อให้มีเงินก็หาซื้อไม่ได้น่ะ

หยุนถิงสอบถามทั้งสิบกว่าคนที่เหลืออยู่ด้วยตัวเอง พอรู้สภาพของทุกคนโดยประมาณ จากนั้นให้องครักษ์จัดหาที่พักให้พวกเขา พรุ่งนี้ค่อยกลับไปด้วยกัน

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวทานอาหารเย็นเสร็จ ทั้งสองคนก็ออกไปเดินเล่นด้วยกัน

“ซื่อจื่อ วันนี้ข้าดีใจมากเลย ได้ลูกน้องมือดีมาอีกสิบกว่าคน” หยุนถิงจับมือเขา

“อืม เจ้าคู่ควรพอให้พวกเขาติดตาม” จวินหย่วนโยวบอกอย่างรักใคร่

วันนี้พอได้ฟังคำพูดหยุนถิงแล้ว จวินหย่วนโยวก็ตกตะลึงเช่นกัน หยุนถิงมีพรสวรรค์ในการค้าขายหาเงินจริงๆ ด้านนี้เขาเองยังสู้นางไม่ได้เลย

“ข้าก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน” หยุนถิงยิ้มย่อง

ทั้งสองคนจูงมือกันอย่างนี้ คุยล้อเล่นกัน เดินเล่นอย่างสบายอารมณ์ ทั้งสนิทสนมและเป็นธรรมชาติ

ด้านหน้าห่างไปไม่ไกล มีเสียงเสียดหูลอยมา

“หวางเฟย ต่อให้ท่านจุดธูปไหว้พระไปก็ไร้ประโยชน์ เรื่องลูกมิใช่จะขอพระมาได้ ไม่ใช่ข้าว่าท่านนะ บัดนี้ท่านหนังแก่หย่อนยานเหมือนกับยายแก่อัปลักษณ์ อย่าว่าแต่นายท่านเลย ข้าเองก็ทนดูต่อไปไม่ไหวเช่นกัน

ต่อให้ท่านแต่งองค์ทรงเครื่องเท่าใดก็เปล่าประโยชน์ ความอ่อนวัยมิใช่ว่าอาศัยการแต่งกายได้ นายท่านรักข้า โดยเฉพาะชอบกอดข้าหลับใหลยามค่ำคืน นายท่านบอกว่ากอดข้าแล้วสบายยิ่งนัก เหมือนกอดปุยนุ่น” สตรีชุดชมพูคนหนึ่งพูดจาเสียดสีเยาะหยัน

สตรีรูปร่างท้วมคนหนึ่งด้านข้างโกรธจนใบหน้าซีดเผือด ตัวสั่นเทา “หุบปาก คำพูดบัดสีบัดเถลิงเช่นนี้เจ้ายังกล้าพูดได้”

“มีอะไรพูดไม่ได้กัน นายท่านชอบร่างกายของข้า โดยเฉพาะเอวข้า นายท่านบอกว่าเอวข้าอ่อนนัก หวางเฟยข้าจะเตือนท่านให้รีบเห็นด้วยกับการหย่าร้าง และปล่อยตำแหน่งหวางเฟยให้ว่างลงซะ ยายแก่อัปลักษณ์ที่ไม่อาจมีลูกได้คนหนึ่งคู่ควรเป็นหวางเฟยรึ เอาหน้ามาจากไหนกัน!” สตรีชุดชมพูบอกอย่างเยาะหยัน

หลู่หวางเฟยโกรธแทบตาย เกือบจะกลั้นใจตายไปในทันที โชคดีที่มามาข้างกายพยุงนางไว้ “หวางเฟย เป็นอย่างไรบ้างเพคะ?”

“ข้ามิเป็นไร ซูมามาไล่นางไป ข้าไม่อยากเห็นหน้านาง” หลู่หวางเฟยพูดอย่างโกรธจัด

“หึ ข้าก็ไม่อยากเห็นยายแก่อัปลักษณ์อย่างท่านเหมือนกัน นายท่านรับปากข้าว่าจะหย่าร้างกับท่านแล้ว หลายปีมานี้ท่านมิมีบุตรหรือธิดาเลย มันเป็นกรรมที่ท่านก่อเอง!” สตรีชุดชมพูเชิดหน้าจองหอง

“เพี๊ยะเพี๊ยะ!” เสียงตบหน้าฉาดใหญ่สองฉาดดังขึ้น

“อ๊า! หน้าของข้า น่าตายนัก ใครกล้าตบข้า?” สตรีชุดชมพูมือกุมหน้า ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ถลึงตามองมาอย่างเดือดดาล

“ข้าตบเอง แค่อนุคนเดียวกล้าลบหลู่หวางเฟยเยี่ยงนี้ ลบหลู่เบื้องสูงเช่นนี้ ข้าจะสั่งสอนเจ้าแทนหวางเฟยเรือนเจ้าเอง!” หยุนถิงบอกอย่างไม่แยแส