จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 321

มีความประชดประชันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลู่หวางเฟย ปกติหลู่อ๋องจะปฏิบัติเย็นชาต่อนาง แต่บัดนี้กลับกลายเป็นคนที่เคารพและประจบสอพลอเพราะคุณหนูหยุน ทำให้นางรู้สึกผิดหวังยิ่งนัก

"ช่างเถอะ ข้าไม่อยากเห็นนางอีกต่อไป!" หลู่หวางเฟยพูดอย่างโกรธเคือง

"อืม ข้าจะให้คนไปไล่นางออกไปเดี๋ยวนี้ และไม่ให้นางเข้ามาในจวนอีก" หลู่อ๋องเรียกองครักษ์สองคนมาในทันที

“ท่านพี่ ข้าผิดไปแล้ว ท่านพี่ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว ท่านพี่ได้ได้โปรดท่านอย่าทำเช่นนี้กับข้า------” นางเฉียวร้องขอ แต่หลู่อ๋องไม่แม้แต่จะมองเขาเลย สั่งให้คนลากนางออกไป

แม้ว่าปกติเขาจะไม่ค่อยสนอะไรเลย แต่ในใจก็รู้ดีว่า หากคืนนี้ไม่จัดการนางเฉียว เกรงว่าพรุ่งนี้คนทั้งจวนหลู่อ๋องล้วนต้องเดือดร้อนไปด้วยแน่นอน โทษก็โทษที่นางเฉียวไปล่วงเกินผู้ที่ไม่ควรล่วงเกิน

หยุนถิงรู้สึกพอใจมาก แม้ว่าหลู่อ๋องคนนี้จะเป็นคนที่ในสมองมีแต่เรื่องกิน แต่เล่ห์กระเท่ห์กลับค่อนข้างเด็ดขาด

“เมื่อสองสามวันก่อนฝ่าบาทได้กล่าวว่า ตลอดหลายปีมานี้หลู่อ๋องไม่มีความสำเร็จอันใดเป็นชิ้นเป็นอันเลย เอาเบี้ยเลี้ยงของราชสำนักไว้แต่กลับไม่ทำงานอะไรเลย หลายปีมานี้ก็ไม่มีทายาท การรับช่วงต่อตำแหน่งของหลู่อ๋องควรยกเลิกหรือไม่?” หยุนถิงจงใจพูด

คำคำเดียว ทำเอาหลู่อ๋องกลัวจนเกือบล้มลงกับพื้น: "คุณหนูหยุนขอได้โปรดเข้าใจ อดทน และให้การสนับสนุนด้วยเถอะ ข้าไม่ได้ล่วงเกินเจ้ากับจวินซื่อจื่อ นางเฉียวข้าก็ได้ลงโทษไปแล้ว คุณหนูหยุนได้โปรดให้ทางรอดทางออกแก่ข้าด้วย"

“หลู่อ๋องเข้าใจผิดแล้ว นี่คือสิ่งที่ฝ่าบาทตรัส ไม่ใช่ข้า ฝ่าบาทก็เพียงแค่พูดเฉยๆ ผู้หญิงห้ามไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องการเมือง ดังนั้นข้าไม่ได้พูดอะไรเลย สิ่งเร่งด่วนที่สุดคือหลู่อ๋องควรรีบให้กำเนิดบุตรเร็วๆ มิฉะนั้น แม้ว่าฝ่าบาทจะไม่มีความคิดเช่นนี้ เจ้าเมืองท่านอื่นเห็นหลู่อ๋องเพลิดเพลินกับความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งในเมืองหลวงโดยไม่มีความสำเร็จอันใด ก็คงต้องอิจฉาแน่เลย” หยุนถิงกล่าวจุดประสงค์ออกมา

"บุตร ข้าก็อยากได้เช่นกัน แต่หลายปีมานี้พระชายากลับไม่ได้ให้กำเนิดบุตรสักคนเลย อนุภรรยาเหล่านั้นก็ไม่มีคนไหนที่ได้เรื่องเลย ข้ารีบร้อนก็ทำอะไรไม่ได้" หลู่อ๋องถอนหายใจ

“แล้วทำไมท่านอ๋องไม่คิดดูว่า ปัญหาเกิดในตัวของท่าน” หยุนถิงถามกลับ

คำคำเดียวว่า ทำเอาหลู่อ๋องตกตะลึงไปหมด: "ข้ามีปัญหา เป็นไปได้อย่างไร？"

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ท่านกับพระชายาแต่งงานมาหลายปี หากเป็นพระชายาเองที่ไม่ตั้งท้องก็เป็นปัญหาของนาง แต่อนุภรรยาของท่านมีตั้งหลายคนแต่ก็ไม่มีใครท้อง ซึ่งก็เพียงพอที่จะบอกได้แล้วว่าท่านเป็นคนเกิดปัญหาเอง” เพื่อแสดงว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเจ้า

การมีลูกไม่ได้เป็นเพียงแค่เรื่องของผู้หญิง ผู้ชายต่างหากที่เป็นตัวสำคัญ พันธุ์ที่ท่านเพาะไปไม่ได้ อัตราการรอดต่ำ ต่อให้ดินจะดีแค่ไหน ก็งอกออกมาไม่ได้ นี่ก็คือเหตุผล

ท่านบ่อสุราป่าเนื้อทุกวัน และติดผู้หญิง อ้วนมาก แต่แท้จริงแล้วร่างกายของท่านอ่อนแอยิ่งนัก ต่อให้ท่านจะเพาะพันธุ์ทั้งวันก็ตาม ตัวเมล็ดพืชเองที่มีปัญหา ดังนั้นจึงไม่สามารถงอกออกมาได้" หยุนถิงกล่าวอย่างเรียบง่ายและตรงไปตรงมา

หลู่อ๋องรู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง สีหน้าซีดมาก เขาไม่เคยสงสัยในทักษะทางการแพทย์ของหยุนถิงเลย แม้แต่ฝ่าบาทก็เรียกนางเข้าพบ ลูกพี่ลูกน้องของเซวียนอ๋องคลอดยากก็เป็นหยุนถิงไปทำคลอดให้ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าทักษะทางการแพทย์ของนางนั้นยอดเยี่ยม

“แล้วควรทำอย่างไร คุณหนูหยุนโปรดช่วยข้าด้วย อย่าปล่อยให้ข้าไม่มีทายาทสืบทอดเลย？” หลู่อ๋องถามด้วยความตื่นตระหนก

“การมีลูกขึ้นอยู่กับพรหมลิขิตจริงๆ แต่ถ้าไม่มีร่างกายที่ดี ไม่เตรียมตัวให้ดี ก็ยิ่งมีลูกได้ยาก นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปท่านห้ามดื่มสุรา ห้ามมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงเด็ดขาด ตากแดดและออกกำลังกายสองชั่วยามทุกวัน อดทนสามเดือนแล้วค่อยว่ากัน" หยุนถิงทำเสียงเชอะอย่างเย็นชา

"สามเดือน?"

"ถูกต้อง แม้ว่ามันจะยากสำหรับท่าน แต่ถ้าหากจวนหลู่อ๋องให้กำเนิดลูกไม่ได้อีก ฝ่าบาทก็จะยกเลิกบัลลังก์ของท่านโดยตรง เช่นนั้นก็จะได้ไม่คุ้มเสีย" หยุนถิงตอบ

"คุณหนูหยุนพูดถูก ข้าจะทำตามอย่างแน่นอน" หลู่อ๋องจะกล้าต่อรองสักที่ไหนกัน

“ท่านอ๋อง ลูกคนแรกของท่านต้องเป็นบุตรชายภรรยาหลวงของพระชายาได้เพียงเท่านั้น อย่าสับสนในช่วงเวลาอันสำคัญโดยเด็ดขาด” หยุนถิงเตือน

“ข้าจำไว้แล้ว”

หยุนถิงยังบอกบางสิ่งที่ผู้ชายต้องระมัดระวังให้กับหลู่อ๋อง ก่อนจากไปยังทิ้งกล่องยาไว้ที่เพิ่มอัตราการรอดชีวิตของสิ่งนั้นไว้เขาห้ากล่อง แล้วจึงค่อยจากไป

ผู้อาวุโสสองก็มีสีหน้าตึงเครียดเช่นกัน: "คุณหนูหยุน จวินซื่อจื่อ ก่อนหน้านี้ล่วงเกินเกินไป โปรดพวกท่านให้อภัยด้วย เพียงแต่ว่าตอนนี้สถานการณ์ของว่านว่านรอไม่ไหวแล้วจริงๆ โปรดเจ้าขอได้โปรดเข้าใจ อดทน และให้การสนับสนุนช่วยนางด้วยเถอะ"

มีความเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนมุมปากของหยุนถิง: "ครั้งที่แล้วท่านเจ้าหอของพวกเจ้ามาที่จวนซื่อจื่อ ข้าได้พูดอย่างชัดเจนแล้วว่า ข้าต้องการเพียงหญ้าเถาวัลย์พันปีนั้น เงื่อนไขอื่นๆห้ามพูดถึง"

"หญ้าเถาวัลย์ข้าเอามาแล้ว เจ้าได้โปรดช่วยคนด้วย!" มู่เซียวเซียวหยิบกระเป๋าที่เอาติดตัวไว้ออกมาแล้วเปิดออก ข้างในเป็นกล่องไม้สีแดงใบหนึ่ง

คราวนี้มู่เซียวเซียวแอบปิดบังพ่อของตัวเอง และตัดสินใจให้คนนำหญ้าเถาวัลย์ส่งมา นางไม่สามารถทนดูน้องสาวของตัวเองตายได้

แม้เจ้าจะค่อนข้างไม่พอใจกับความโปรดปรานที่ท่านพ่อมีต่อว่านว่าน แต่มู่เซียวเซียวก็เพียงแค่ต้องการสั่งสอนหล่อนหน่อยเท่านั้น และไม่เคยคิดที่จะเอาชีวิตหล่อนจริงๆ เอาจริงๆแล้ว มู่ว่านว่านก็ปฏิบัติดีต่อนางผู้เป็นพี่ใหญ่นี้ดีมากนัก

หากน้องสาวตายไปจริง ท่านพ่อคงต้องผิดหวังในตัวของนางอย่างแน่นอน ดังนั้นนางถึงได้ตัดสินใจด้วยตนเองเช่นนี้ แม้ว่าการกระทำจะเกินไป แต่ผู้อาวุโสหลายท่านก็สนับสนุนนาง นางเอาชนะใจผู้คนได้ก็เพียงพอแล้ว

หยุนถิงเลิกคิ้ว: "ครั้งที่แล้วท่านเจ้าหอยังไม่ยอมให้ จู่ๆคุณหนูเซียวก็หยิบหญ้าเถาวัลย์ออกมา คงไม่ใช่ของปลอมสินะ？"

“คุณหนูหยุนสามารถตรวจสอบได้ หญ้าเถาวัลย์มีล้ำค่ามากเพียงใดก็เทียบกับชีวิตของพี่สาวข้าไม่ได้” มู่เซียวเซียวตอบอย่างเคร่งขรึมและยื่นกล่องให้

หยุนถิงรีบเปิดและตรวจสอบดู: "ถูกต้อง หญ้าเถาวัลย์นี้เป็นของจริง เจ้ากลับไปแล้วพามู่ว่านว่านไปที่อุทยานของพระราชวัง"

“ทำไมต้องไปที่พระราชวัง” ผู้อาวุโสสองถาม

“ไข้ใจต้องใช้ยาใจรักษา มู่ว่านว่านเป็นไข้ใจ ดังนั้นวิธีการรักษาจึงแตกต่างออกไปอยู่แล้ว” หยุนถิงอธิบาย

“ได้ ข้าจะกลับไปเดี๋ยวนี้”