จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 323

หากนางไม่ไปหาเรื่องหยุนถิง ไม่ขาดความเคารพและหยิ่งยโสต่อหล่อนเช่นนั้น หากนางยับยั้งอารมณ์ไว้สักหน่อย นางก็คงจะไม่มีจุดจบแบบนี้แล้วสินะ

มู่ว่านว่านในขณะนี้รู้สึกแค้นมาก นางเกลียดในความไม่รู้ของตัวเอง และยิ่งเกลียดความใจร้ายของท่านพ่อ

“หากมีชาติหน้า ข้าจะไม่ขอเป็นลูกสาวของท่านพ่ออีกเด็ดขาด!” มู่ว่านว่านสะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจ น้ำตาไหลลงมาจากหางตา และหายไปในเส้นผม

อ้างว้าง และน่าเศร้า

ทันใดนั้นก็มีเสียงแผ่วเบาดังมา หน้าต่างถูกเปิดออกจากด้านนอก มีร่างเงาดำหนึ่งกระโดดเข้ามาทางหน้าต่าง

"ใคร?"

หยุนถิงดึงผ้าสีดำที่ปิดหน้าออก: "ข้าเอง คุณหนูว่านยังมีแรงพูดอยู่หรือ ดูเหมือนว่ายังอยู่ได้อีกสองสามวัน"

“เป็นเจ้าได้อย่างไร เจ้ามาทำอะไร？” มู่ว่านว่านตกตะลึง

หรือว่าหยุนถิงต้องการมาหัวเราะเยาะตัวเอง?

"คุณหนูรองแห่งหอเทพเซียนแท้ๆ เคยรุ่งโรจน์ เกียรติยศสูงเช่นนั้น แต่สุดท้ายกลับถูกพ่อและพี่สาวแท้ๆของตัวเองทำให้ต้องตาย ช่างน่าเศร้ายิ่งนัก" หยุนถิงทำเสียงเชอะ

มู่ว่านว่านจ้องมองนางด้วยความโกรธ: "เป็นเพราะท่านพ่อไม่ยอมใช้หญ้าเถาวัลย์แลกชีวิตข้าไม่ใช่หรือ เจ้าอย่ามายุให้รำ ตำให้รั่ว?"

"ยุให้รำ ตำให้รั่ว เจ้ามีอะไรที่คู่ควรให้ข้ามายุให้รำ ตำให้รั่ว ทั้งครอบครัวต่างก็มีความคิดเป็นของตัวเอง ยังต้องการให้ข้าออกมือหรือ ลายมือของพี่ใหญ่เจ้า เจ้าควรรู้จักสินะ!" หยุนถิงพูดพร้อมกับยื่นกระดาษพับแผ่นหนึ่งไป แถมยังช่วยนางเปิดอย่างเอาใจใส่

ในห้องที่มืดสนิท มู่ว่านว่านไม่อยากดู แต่จู่ๆหยุนถิงก็หยิบไข่มุกราตรีดวงหนึ่งออกมา และเอามือบังแสงไว้ เพื่อให้มู่ว่านว่านมองเห็นลายมือได้ชัดเจน

“นี่ นี่ไม่เห็นอธิบายอะไรได้เลย?” มู่ว่านว่านขมวดคิ้ว

ด้านบนนี้เป็นลายมือของพี่ใหญ่จริง แต่ก็แค่เขียนไว้ว่านางเอาหญ้าเถาวัลย์ไปด้วยไม่ได้รับอนุญาต และขอร้องให้ท่านพ่อลงโทษ ดูผ่านๆก็ไม่เห็นมีอะไรน่าสงสัย

“กระดาษพับแผ่นนี้ถูกคนของข้าสกัดยึดได้ ขณะที่พี่ใหญ่ของเจ้าให้คนส่งหญ้าเถาวัลย์มา ก็เขียนกระดาษแผ่นนี้ไปแจ้งให้พ่อเจ้าด้วย

ดูเหมือนว่านางจะเป็นคนตัดสินใจเอง แต่แท้จริงแล้วคือให้พ่อของเจ้ารีบกลับมาเพื่อไม่ต้องช่วยเจ้า มิฉะนั้นพ่อของเจ้าอยู่ต่างแคว้นเป่ยลี่ จะบังเอิญออกมาขัดขวางตอนข้ากำลังจะช่วยเจ้าได้อย่างไร

เป็นพี่ใหญ่เจ้าต่างหากที่ไม่อยากช่วยเจ้า แต่ต่อหน้าผู้อาวุโสทั้งสาม หากนางไม่ทำเช่นนี้ ก็จะทำให้ผู้อาวุโสคิดว่านางเย็นชาไร้น้ำใจเท่านั้น

แม้ว่านางจะหยิบหญ้าเถาวัลย์มาโดยไม่ได้รับอนุญาต ไม่เพียงแต่ซื้อใจผู้คนได้เท่านั้น แต่ยังสามารถแสดงฉากแห่งความภราดรภาพต่อหน้าผู้อาวุโสทั้งหลาย ดังนั้นจึงไม่มีใครสงสัยนาง

หากนางอยากช่วยเจ้าจริงๆ จะไปแจ้งพ่อของเจ้าได้อย่างไร รอให้ช่วยเจ้าเสร็จแล้วค่อยไปสารภาพผิดก็ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ในการประกวดคัดเลือกของหอเทพเซียนนั้น แม้ว่าอินทรีทองของข้าจะโจมตีเจ้า แต่วิทยายุทธของพี่ใหญ่เจ้าเป็นสุ่ยซิ่ว ด้วยความสามารถของนางก็คงสามารถรับเจ้าไว้ได้

(สุ่ยซิ่ว ผ้าสีขาวที่ต่อยาวออกมาจากชายแขนเสื้อของชุดงิ้ว)

เพราะครั้งหนึ่งตอนโรงประมูล นางเคยรับเจ้าไว้ครั้งหนึ่ง ดังนั้นครั้งนั้นเขาไม่ออกมือ ก็คือจงใจใช้เจ้าเพื่อทำให้เรื่องมันใหญ่ขึ้น และทำให้เจ้าและข้าเกลียดกันมากยิ่งขึ้น

นางชอบซื่อจื่อของข้า และต้องการใช้มือเจ้ากำจัดข้าทิ้ง เพื่อเอาตำแหน่งให้นาง แต่น่าเสียดายที่เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า" หยุนถิงพูดอย่างเรียบง่าย เฉียบคมและตรงประเด็น

“ไม่ เป็นไปไม่ได้ พี่ใหญ่ของข้าไม่ทำแบบนี้กับข้าแน่นอน นางรักข้ามากที่สุดแล้ว ตั้งแต่เล็กจนโตนางก็ปกป้องข้ามาโดยตลอด？” มู่ว่านว่านโต้กลับโดยไม่ต้องลังเล

"นางดีต่อเจ้าจริงหรือไม่ ในใจของเจ้ารู้ดีที่สุด ระวังตัวหน่อยเถอะ" หยุนถิงทำเสียงเชอะ