จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 324

ว่าแล้ว มู่ว่านว่านก็เห็นขนนกในแก้วน้ำ นางตกใจ และทันใดนั้นก็ตระหนักว่า: "ดังนั้น สิ่งที่อยู่ในแก้วสุราของข้าในอุทยานของพระราชวังเป็นเพียงภาพสะท้อน？"

"ถูกต้อง ตอนนั้นเจ้าฆ่าอินทรีทองของข้าไป ข้าเกลียดเจ้ามาก ดังนั้นข้าจึงคิดวิธีนี้มาแก้แค้นเจ้า" หยุนถิงตอบอย่างตรงไปตรงมา

มู่ว่านว่านทำหน้าแค้นและโมโห: "ที่แท้ช่วงนี้ข้ากลัวแทบตาย และได้รับความทุกข์มากเช่นนี้ล้วนเป็นเพราะแผ่นการของเจ้า？?"

“ถูกต้อง ข้าเอง เจ้าฆ่าอินทรีทองของข้า และข้าก็แก้แค้นเจ้าแค้นแทนอินทรีทอง ก็เสมอกันพอดี”

ในขณะนี้ มู่ว่านว่านฟังคำพูดของหยุนถิง จริงๆแล้วควรจะโกรธมาก แต่กลับรู้สึกโล่งใจอย่างอธิบายไม่ถูก

ที่แท้สิ่งที่นางดื่มลงไปไม่ใช่ดวงวิญญาณของอินทรีทอง แต่เป็นกลอุบายของหยุนถิง ในที่สุดปมในใจของนางก็ถูกคลายออกสักที มู่ว่านว่านก็รู้สึกผ่อนคลายและสบายมาก

มีเพียงฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่าช่วงนี้นางไม่กล้าหลับตานอนเลย ทันทีที่หลับตาก็รู้สึกว่าอินทรีสีทองร้องโหยหวนอยู่ในท้องของตัวเอง ทีนี้นางสามารถนอนหลับได้อย่างสงบสักที

แม้ว่าหยุนถิงจะหยิ่งผยองและกำเริบเสิบสาน ชอบคิดแค้นและแก้แค้น แต่นางกลับเป็นคนตรงไปตรงมาและกล้าทำกล้ายอมรับ ดังนั้นดูเหมือนว่านางจะดีกว่าคนอย่างพี่ใหญ่ที่ต่อหน้าสนิทและดีกับเจ้า แต่กลับเอามีดแอบแทงหลัง

"หยุนถิง ขอบคุณที่เจ้าบอกความจริงกับข้า เรื่องที่ตอบตกลงเจ้าข้าจะไม่มีวันผิดสัญญาแน่นอน" มู่ว่านว่านกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา

"อืม ข้าเชื่อเจ้า" หลังจากหยุนถิงพูดจบ ก็กระโดดออกจากหน้าต่างและจากไป

มู่ว่านว่านรีบหยิบยาขวดนั้นออกมาทันที กินไปเม็ดหนึ่งแล้วหลับตาแล้วยิ้มมุมปาก

หลังจากหยุนถิงจากไป อารมณ์ก็ดีมาก ตอนนี้ฟ้าพึ่งสว่าง บนถนนยังไม่ค่อยมีคน แต่พ่อค้าแม่ค้าที่ขายอาหารเช้าได้ออกมาเปิดแผงขายของแล้ว

หยุนถิงบังเอิญเห็นคนขายเต้าฮวยอยู่ข้างถนนในไม่ไกลนัก จึงเดินไปสั่งเต้าฮวยชามหนึ่งกับปาท่องโก๋สองอัน

อาหารเช้าในทุกๆวันก็เตรียมโดยครัวหลังของจวนซื่อจื่อ นางไม่ได้กินของบนถนนแบบนี้มานานแล้ว เห็นคนเดินถนนและพ่อค้าแม่ค้าที่กำลังยุ่งอยู่ จู่ๆหยุนถิงก็รู้สึกว่าชีวิตแบบนี้มีชีวิตชีวามาก

“เฒ่าแก่เจ้ารีบไปพักผ่อนเถิด ตอนเช้าไม่ค่อยมีคน อย่าเหนื่อยมากจนเกินไป ต้องระวังเอวเจ้าให้ดี” ผู้หญิงข้างๆพูด

“ไม่ต้องห่วง แผลเก่าแล้วไม่เป็นไร แต่เต้าฮวยนี้ของพวกข้า ขายมาทั้งชีวิตแล้ว ยิ่งอยู่ก็ยิ่งขายไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน ไม่รู้ว่าจะขายได้อีกกี่วัน” ท่านลุงถอนหายใจ

"ท่านลุง เต้าฮวยนี้ของเจ้าอร่อยเช่นนี้ ทำไมถึงขายไม่ดีล่ะ" หยุนถิงถาม

“คุณหนูหยุนไม่รู้ เต้าฮวยนี้ของข้าขายมาหลายสิบปีแล้ว ทุกวันก็เป็นแต่ของเดิมพวกนี้ สงสัยว่าทุกคนคงกินเบื่อกันแล้ว”

หยุนถิงชำเลืองมองดูเต้าฮวยนั้น มีเพียงรสเค็มเท่านั้น ซึ่งค่อนข้างน้อยไปหน่อยจริงๆ

“ท่านลุง ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าใส่กระป๋องน้ำตาลทรายขาวไว้ที่นี่ขวดหนึ่ง บางคนชอบทานหวาน เจ้าก็ให้เขาใส่น้ำตาลเอง ข้าจะสอนเจ้าทำซุปอีกอย่าง เปลี่ยนรสชาตินิดหน่อย พรุ่งนี้เจ้าลองดู” หยุนถิงเสนอ

"ขอบคุณคุณหนูหยุน คุณหนูหยุนเป็นผู้มีเมตตามากจริงๆเลย" ท่านลุงและหญิงวัยกลางกล่าวอย่างซาบซึ้ง

"ทั้งสองไม่ต้องเกรงใจ"

หยุนถิงสอนวิธีการผสมให้พวกเขาอย่างจริงจัง จนทั้งสองคนทำเป็นแล้ว หยุนถิงก็ให้แนวคิดเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย คนเฒ่าทั้งสองซาบซึ้งเป็นอย่างมาก ไม่เพียงแต่ไม่เก็บเงินค่าอาหารเช้าของหยุนถิง ก่อนจากไปท่านลุงยังห่อปาท่องโก๋อีกหลายชิ้นให้กับหยุนถิง

หยุนถิงอยากปฏิเสธก็ปฏิเสธไม่ได้ ได้แต่รับเอาไว้ และกลับไปที่จวนซื่อจื่อพร้อมกับปาท่องโก๋ถุงใหญ่

“ฮูหยิน นี่คือ?” จวินหย่วนโยวเลิกคิ้วและถาม

"ท่านลุงที่ขายของว่างยามเช้าให้มา ข้าสอนวิธีทำซุปให้เขา ดังนั้นเขาจึงส่งปาท่องโก๋ให้ข้า เพิ่งออกจากกระทะร้อนๆเลย ซื่อจื่อลองกินดู" หยุนถิงยื่นมาอันหนึ่ง

“ข้ายังไม่ได้ล้างมือ” จวินหย่วนโยวตอบ