จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 325

จวินหย่วนโยวตกตะลึง: "ฮูหยิน เหตุใด?"

“ยังมาเหตุใดอีก องค์หญิงหลันรั่วบอกว่าคิดถึงอ้อมกอดของท่านมาก เมื่อสามปีก่อนท่านเคยกอดนาง?” หยุนถิงถามอย่างเย็นชา

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วที่หล่อเหลาของเขา และนึกคิดอย่างจริงจัง: "ไม่ ข้าไม่เคยกอดนางเลย"

นอกประตู รั่วจิ่งเดินมาบังเอิญได้ยินพอดี และเดินมาอย่างระมัดระวัง หลังจากผ่านการพักฟื้นมาช่วงนี้ ควบคู่ไปกับการรักษาอย่างพิถีพิถันของหยุนถิง ตอนนี้ร่างกายของเขาก็ดีขึ้นแล้ว เส้นเอ็นก็ฟื้นฟูได้ดีมาก สามารถลงมาเดินได้แล้ว

"ซื่อจื่อ ท่านอย่าหาว่าข้าพูดมากเกินไป เมื่อหลายปีก่อนองค์หญิงหลันรั่วถูกลอบสังหาร พวกข้าบังเอิญผ่านไปพอดี ซื่อจื่อเป็นคนช่วยนางไว้ ตอนนั้นซื่อจื่อพยุงองค์หญิงหลันรั่วที่กำลังจะหมดสติไป คงเป็นเพราะนางตกใจกลัวเกินไป จึงกอดซื่อจื่อในทันที ดังนั้นจึงเข้าใจผิดคิดว่าซื่อจื่อเป็นคนกอดนางสินะ” รั่วจิ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่เบา

สายตาที่เย็นชาของจวินหย่วนโยวมองมา ทำเอารั่วจิ่งตัวสั่นด้วยความตกใจและรีบหุบปากในทันที

"จวินหย่วนโยวท่านอย่าจ้องรั่วจิ่ง หากเขาไม่พูด ข้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านยังอุ้มองค์หญิงหลันรั่วด้วย ท่านแน่มากเลย" หยุนถิงจ้องมองจวินหย่วนโยวด้วยความโกรธ

จวินหย่วนโยวก็รู้สึกน้อยใจขึ้มมาในทันที: "ฮูหยิน มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ทั้งหมดเป็นความปรารถนาแต่ฝ่ายเดียวขององค์หญิงหลันรั่วเท่านั้น ข้าไม่ได้มีความคิดใดต่อนางเลย เจ้าต้องเชื่อข้า"

“ไม่ความคิดใดหรือ งั้นท่านยังทำซุปให้องค์หญิงหลันรั่วด้วยตัวเอง นางยังบอกว่าคิดถึงซุปที่ท่านทำมาก” หยุนถิงจงใจแกล้งเขา

“ซุป ข้าไม่เคยทำซุปให้หลันรั่วเลย” จวินหย่วนโยวตอบอย่างไม่ลังเล

"ฮูหยิน ซุปอะไรนี้ไม่มีจริงๆ ตอนนั้นเพื่อที่จะได้แต่งงานกับซื่อจื่อ องค์หญิงหลันรั่วถึงกับใช้วิธีการอดอาหารบังคับให้ซื่อจื่อแต่งงานกับนาง ดังนั้นเพื่อช่วยหลันรั่วแล้ว จักรพรรดิแห่งแคว้นเทียนจิ่วจึงหลอกว่าซื่อจื่อทำซุปให้นาง ยังให้ข้าร่วมโกหกด้วย

ในตอนนั้นข้าเองก็ไม่มีทางเลือก จักรพรรดิแห่งแคว้นเทียนจิ่วบอกว่า พอเพียงแค่ให้องค์หญิงหลันรั่วกลับคืนสู่สภาพเดิมได้ ก็จะตอบตกลงร่วมมือกับต้าเยียน และส่งคนส่งซื่อจื่อกลับ ดังนั้นข้าจึงตอบตกลง" รั่วจิ่งอธิบายอย่างทำตัวไม่ถูก

จากนั้นหยุนถิงจึงค่อยกล่าวอย่างดีใจว่า "ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าก็ยกโทษให้ท่าน แต่เมื่อองค์หญิงหลันรั่วมาแล้ว ท่านห้ามให้โอกาสใดๆแก่นางเด็ดขาด"

"ฮูหยินไว้ใจ ในใจของข้ามีเพียงเจ้าผู้เดียว และจะไม่มองผู้หญิงคนอื่นแน่นอน" จวินหย่วนโยวรีบแสดงความจงรักภักดีในทันที

"แบบนี้ยังดีหน่อย"

จวินหย่วนโยวจึงค่อยแอบโล่งใจลง สีหน้าเย็นชาลงทันที: "ต่อไปห้ามนำสิ่งของขององค์หญิงหลันรั่วเข้ามาในจวนอีก โยนทิ้งออกไปโดยตรงเลย!"

จดหมายเพียงฉบับหนึ่งก็เกือบทำให้หยุนถิงเข้าใจเขาผิด หากส่งของอย่างอื่นอีก เขาก็ไม่สามารถอธิบายได้แล้วจริงๆ

“ขอครับ” องครักษ์รีบนำจดหมายฉบับนั้นโยนทิ้งออกไปในทันที

หยุนถิงชำเลืองมองรั่วจิ่ง: "เห็นแก่ความจงรักภักดีของเจ้า ข้าจะสอนไท่จี๋ให้เจ้า ซึ่งจะทำให้เจ้าเสริมสร้างร่างกายได้พอดี"

“ไท่จี๋คืออะไร？” รั่วจิ่งถาม

สามารถลุกขึ้นเดินได้อีกครั้งรั่วจิ่งก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมากแล้ว คิดไม่ถึงว่าฮูหยินจะสอนวิทยายุทธให้เขาด้วย เพียงแต่ว่าเมื่อเห็นวิชาฝ่ามือที่นุ่มนวลและช้าของหยุนถิง รั่วจิ่งก็สงสัยหยุนถิงขึ้นในทันที

“ฮูหยิน ท่านไม่ได้จะแก้แค้นที่ข้าพูดมากสินะ นี่ก็ถือว่าเป็นวิทยายุทธหรือ？”

“คำว่าไท่จี๋《อี้จิง》อี้มีไท่จี๋ แล้วก็กำเนิด อี้คู่นึง สองอี้นี้แหละที่เกิด สี่ฤดู สี่ฤดูนี้เกิดปากว้า หรือ โป็ยข่วย ปากว้านี้แหละที่ทำให้เกิด ดี หรือ ร้าย มงคล หรือ อวมลคล แล เพราะ ดีหรือร้าย นี้แล ทำให้เกิด พฤติการณ์อันยิ่งใหญ่ทั้งหลายในธรรมชาติ

มวยไท่จี๋ใช้วิภาษวิธีของหยินและหยางในอี้จิง การเคลื่อนไหว ความแข็งและอ่อน การรุกและการถอย การเปิดและการปิดล้วนเป็นอาการแสดงของการเปลี่ยนแปลงของหยินและหยาง อ่อนโยนแต่มีความแข็งแกร่ง เหล็กหล่อด้วยผ้าฝ้าย มีการเคลื่อนไหวในความเงียบ หยินหยางต่างพึ่งพาซึ่งกันและกัน ดูเหมือนไร้เรี่ยวแรงแต่กลับสามารถแปลงเป็นพลังแสนมาก"

หยุนถิงให้หลิงเฟิงโจมตีตัวเองทันที แน่นอนว่าหลิงเฟิงเองก็ไม่กล้าใช้กำลังทั้งหมดอยู่แล้ว ใช้เพียงกำลังครึ่งหนึ่ง แต่กลับถูกหยุนถิงโจมตีกลับไปเพียงหมัดเดียว