จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 326

“ว่านว่าน เจ้าตายแล้วไม่ใช่หรือ เมื่อครู่ข้าได้ตรวจชีพจรและลมหายใจของเจ้าดูแล้ว เจ้ายังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรกัน？” เนื่องจากมู่เซียวเซียวตกตะลึงมากจนลืมซ่อนความประหลาดใจของตัวเอง

“หรือว่าพี่ใหญ่ไม่อยากให้ข้ามีชีวิตอยู่?” มู่ว่านว่านถาม

มู่เซียวเซียวจึงค่อยตระหนักถึงยั้งสติไม่อยู่กิริยาที่ไม่ดีของตัวเอง และรีบเปลี่ยนคำพูด: "เจ้าพูดอะไรของเจ้า พี่ใหญ่ก็ต้องอยากให้เจ้ามีชีวิตอยู่แน่นอนอยู่แล้ว เจ้ายังมีชีวิตอยู่ช่างดีมากเลย"

“ว่านว่านเมื่อครู่เจ้าเป็นอะไรกันแน่ เซียวเซียวบอกว่าเจ้าหมดลมหายใจไปแล้ว” ผู้อาวุโสสองถาม

“บางทีอาจเป็นเพราะข้าหลับลึกเกินไป ดังนั้นพี่ใหญ่เลยคิดว่าข้าก็จะหลับเช่นนี้ไปเลย” มู่ว่านว่านอธิบาย

“ฟื้นแล้วก็ดี ว่านว่านอยากกินอะไร ข้าจะสั่งให้คนไปทำเดี๋ยวนี้เลย” ผู้อาวุโสสามถามอย่างตื่นเต้น

“พวกข้าแน่ห่วงเจ้าแทบตาย กลัวว่าคนผมขาวส่งคนผมดำ” ผู้อาวุโสสี่กล่าว

"เป็นความผิดของว่านว่านเองที่ทำให้ผู้อาวุโสทั้งหลายและพี่ใหญ่ต้องกังวล ผู้อาวุโสสามข้าอยากกินโจ๊กแบบรสไม่จัด ลำบากแล้ว" มู่ว่านว่านกล่าวอย่างสุภาพ

“ไม่ลำบาก ข้าดีใจที่เจ้าอยากกินของ ข้าจะให้คนไปทำโจ๊กเดี๋ยวนี้” ผู้อาวุโสสามวิ่งออกไปอย่างมีความสุข

"ว่านว่าน ร่างกายของเจ้ามีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า ดูช่วยเจ้าตรวจดู？" มู่เซียวเซียวเอื้อมมือไปช่วยนางจับชีพจร

นางไม่เชื่อว่า เมื่อวานมู่ว่านว่านยังดูเหมือนกำลังจะตายอยู่เลย ทำไมจู่ๆวันนี้ก็ฟื้นขึ้นแล้ว แถมยังอยากกินของด้วย หรือว่าจะเป็นแสงสายัณห์ของตะวันรอน

มู่ว่านว่านชำเลืองมองดูมือที่ยื่นออกมาของพี่ใหญ่ ถ้าหากนางในอดีตคงคิดว่าเป็นเพราะพี่ใหญ่เป็นห่วงตัวเองอย่างแน่นอน แต่เมื่อเห็นการหยั่งเชิงของหล่อนในตอนนี้ มู่ว่านว่านก็รู้ว่าหล่อนก็แค่อยากแน่ใจว่าตัวเองจะตายหรือไม่

นางในอดีตนั้นโง่เขลามากจริงๆเลย กลับดูใบหน้าที่แท้จริงของพี่ใหญ่ไม่ออก

“ว่านว่าน เจ้าเป็นอะไรไป？” มู่เซียวเซียวมองดูสีหน้าที่มืดครึ้มลงในทันทีของนาง ก็ถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่มีอะไร เมื่อครู่ข้าแค่ฝันถึงท่านแม่ นางบอกว่าอยากให้ข้ามีชีวิตอยู่ต่อไปดีๆ บอกข้าว่าอย่ายอมแพ้ ท่านพ่อและพี่ใหญ่ยังรออยู่ ดังนั้นข้าจึงกัดฟันผ่านมันมา” มู่ว่านว่านตอบกลับ

“เจ้าเด็กโง่ ช่วงนี้ลำบากเจ้าแล้ว” ผู้อาวุโสสองพูดอย่างเอ็นดู

มือของมู่เซียวเซียวที่ยื่นออกไป อดไม่ได้ที่จะแข่งทื่อ: "น้องสาวสุดโง่ ท่านพ่อและข้าก็หวังอย่างยิ่งว่าเจ้าจะอยู่รอดอย่างปลอดภัย ตอนนี้เห็นเจ้าฟื้นขึ้นมาดีมากเลย ข้าจะส่งคนไปแจ้งให้ท่านพ่อเดี๋ยวนี้เลย"

หากนางยืนยันที่จะจับชีพจรต่อไป จะถูกดูออกอย่างแน่นอน ไม่รู้เพราะเหตุใด มู่เซียวเซียวมักรู้สึกว่ามู่ว่านว่านที่ตื่นขึ้นมานั้นแตกต่างจากอดีต แต่เมื่อสังเกตดูดีๆก็ยังเป็นสภาพที่โง่ๆนั้นเหมือนเดิม คงเป็นเพราะนางคิดมากไปแน่เลย

มู่ว่านว่านมองดูแผ่นหลังของมู่เซียวเซียว ดวงตาแสนสวยฉายความเล่ห์เหลี่ยม

ดวงตาแสนสวยของมู่เซียวเซียวฉายความโหดเหี้ยมหลังเดินออกจากห้อง ไอ้มู่ว่านว่านบ้าเอ๊ยกลับยังไม่ตาย ยังอยากกินของ นางป่วยจนเหลือเพียงลมหายใจเดียวเท่านั้นแท้ๆ ทำไมจู่ๆถึงดีหายดีขึ้นมาได้ ซึ่งทำให้มู่เซียวเซียวสับสนยิ่งนัก

ทว่านางมีชีวิตอยู่ก็ดี อนาคตยังยาวไกล และในไม่ช้ามู่เซียวเซียวจะให้นางตายไปแล้วหาที่ฝังศพมิได้อย่างแน่นอน

................

แคว้นชางเยว่

ระหว่างทางกลับ เดิมทีต้องใช้ระหว่างการเดินทางนานกว่าสิบวัน แต่ชางหยุนสี่กลับตั้งใจให้ตัวเองเป็นไข้หวัด เพื่อชะลอความเร็วในการกลับไป

ทว่าต่อให้นางจะถ่วงเวลามากเพียงใด หลังจากผ่านการเดินทางมามากว่ายี่สิบวัน ในที่สุดก็ถึงแคว้นชางเยว่สักที

เมื่อนึกถึงสามีที่เสด็จพ่อเลือกให้ตัวเอง ชางหยุนสี่ก็โกรธจัด