จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 327

“เยว่หมิง น้องสี่ของเจ้าออกไปในครั้งนี้ ได้พบคนหรือเรื่องแปลกประหลาดอะไรหรือไม่?” ฝ่าบาทถาม

ชางเยว่หมิงครุ่นคิดอย่างจริงจัง: "ทลูเสด็จพ่อ ครั้งนี้ลูกับน้องสี่ไปที่แคว้นต้าเยียน ก็ไม่ได้มีเรื่องแปลกประหลาดอะไรนัก ใช่แล้ว น้องสี่ได้พบคงอู๋ไต้ซือแห่งวัดชิงหยุนที่หลังเขา"

“คงอู๋ไต้ซือ เจ้าสี่ได้พบกับเขาหรือ แล้วคงอู๋ไต้ซือได้ทำนายให้นางหรือไม่？” ฝ่าบาทถามอย่างตื่นเต้น

คงอู๋ไต้ซือได้รับการขนานนามทั้งสี่แคว้นว่าเป็นคนเหมือนดั่งเซียน รู้ดาราศาสตร์ ภูมิศาสตร์ อดีตและปัจจุบัน และสามารถทำนายเหตุการณ์เมื่อห้าร้อยปีก่อนและหลัง แต่คงอู๋ไต้ซือมักจะไม่มีที่อยู่อย่างแน่ชัด แม้แต่จักรพรรดิทั้งสี่แคว้นก็ยากที่จะพบเขา

"ข้าถามน้องสี่ แต่นางไม่พูดอะไรเลย" ชางเยว่หมิงตอบ

“เยี่ยงนี้นี่เอง ตลอดทางนี้ลำบากเจ้าแล้ว กลับไปพักผ่อนเถิด” จักรพรรดิตรัสอย่างแผ่วเบา

"พ่ะย่ะค่ะ"

ชางเยว่หมิงจากไป ในห้องทรงพระอักษรขนาดใหญ่เหลือเพียงฝ่าบาทผู้เดียว

อดีตเจ้าสี่เป็นคนที่วู่วามที่สุด ยับยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ นางยังรู้สั่งให้คนไปตรวจสอบในราชโองการสั่งให้แต่งงานในครั้งนี้ คงเป็นเพราะคงอู๋ไต้ซือบอกอะไรกับเจ้าสี่อย่างแน่นอน ฝ่าบาทก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

..............

จวนซื่อจื่อ

ในช่วงสองสามวันนี้ หยุนถิงได้นำทุกคนฝึกไท่จี๋มาโดยตลอด ในตอนเช้า ซูกงกงนำคนมาด้วยตัวเอง

“คุณหนูหยุน ฝ่าบาททรงประทานรางวัลทองคำ เงิน และเครื่องประดับแก่ท่าน รีบมารับรางวัลถอะ”

หยุนถิงเลิกคิ้ว: "หรือว่าฝ่าบาทมีเรื่องจะให้ข้าช่วย？"

มุมปากของซูกงกงกระตุก: "คุณหนูหยุน ท่านช่างกล้าพูดยิ่งนัก ฝ่าบาททรงไม่ได้พูดอะไรเลย เพียงบอกว่าท่านรับแล้วก็จะรู้"

"อืม งั้นก็ลำบากซูกงกงแล้ว" หยุนถิงรับรางวัล และซูกงกงก็จากไป

เยว่เอ๋อร์รีบเข้ามาดู: "คุณหนู จู่ๆ ฝ่าบาทก็ประทานรางวัลให้ท่านงั้นหรือ?"

"ช่างเขาจะหมายความว่าอะไร จะมาวิธีไหนก็รับมือด้วยวิธีนั้น" หยุนถิงตอบ

ในช้าก็มาถึงห้าวันต่อมา องค์หญิงหลันรั่วนำคนกลุ่มหนึ่งมายังพระราชวังแห่งแคว้นต้าเยียนอย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร

ในไม่ช้า หลีอ๋องโม่ฉือหานก็พาองค์หญิงหลันรั่วและคนของนางมาที่จวนซื่อจื่อ

"พี่ซื่อจื่อ หลันรั่วคิดถึงท่านมากเลย ท่านคิดถึงหลันรั่วหรือไม่？" หลันรั่วไม่ได้ถือว่าตัวเองเป็นคนนอกเลย วิ่งตรงเข้าไป มองดูจวินหย่วนโยวที่อยู่ในลาน แล้ววิ่งไปหาเขา

เมื่อเห็นว่าหลันรั่วกำลังจะกอดโดนเขาแล้ว จวินหย่วนโยวก็หลบไปด้านข้างโดยสัญชาตญาณ และยื่นแขนไปกอดหยุนถิง

"องค์หญิงหลันรั่วไม่ไปที่พระราชวัง มาทำอะไรที่จวนซื่อจื่อ？" จวินหย่วนโยวถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ก็เพราะว่าคิดถึงท่านนะสิ” หลันรั่วชำเลืองมองหยุนถิงที่อยู่ข้างๆ สีหน้าเย็นชาลงในทันที

ตอนนางอยู่แคว้นเทียนจิ่วก็ได้ยินว่าพี่ซื่อจื่อได้แต่งอนุภรรยาคนหนึ่ง ดังนั้นนางจึงไม่สนใจเรื่องนี้เลย ทว่าคิดไม่ถึงว่าอนุภรรยาคนนี้จะสวยเยี่ยงนี้

รูปร่างหน้าตาสวยงาม งามอย่างมีความดุดัน หุ่นดี เอวบาง สีหน้าเย็นชา รอบกายเผยความเย็นชาหยิ่งยโส ดูแล้วก็เป็นคนที่คบหายาก

“เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงต้องให้พี่ซื่อจื่ออุ้ม ข้าสั่งให้เจ้าออกไป!” หลันรั่วกล่าวอย่างโกรธจัด

คนอื่น ๆ ต่างก็มองดูองค์หญิงหลันรั่วด้วยความเห็นอกเห็นใจ กล้ายั่วยุฮูหยินต่อหน้าแบบนี้ รนหาที่ตายชัดๆ?

โม่ฉือหานมองดูอย่างเย็นชาเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าหยุนถิงจะทำการตอบสนองเยี่ยงไร

หยุนถิงชำเลืองมองหลันรั่วอย่างเหยียดหยาม รูปลักษณ์ที่สวยงาม หุ่นดี และกำลังจ้องมองตัวเองด้วยความโกรธในขณะนี้