จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 328

"หลันรั่วอย่าลืมล่ะ หากไม่ใช่เพราะข้า ท่านจะไม่สามารถเข้าประตูจวนซื่อจื่อได้เด็ดขาด องค์หญิงโปรดจำไว้ให้ดี ข้าต่างหากที่เป็นคือนายหญิงของจวนซื่อจื่อ" หยุนถิงกล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยาม

“เจ้ามีอะไรน่ากำเริบเสิบสาน เป็นเพียงอนุภรรยาคนหนึ่ง คราวนี้ข้ามาก็เพื่อ------” องค์หญิงหลันรั่วยังต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง มามาข้างๆก็หยุดนาง จากนั้นนางก็ค่อยเปลี่ยนคำพูด

"อย่างไรก็ตาม ไม่ช้าก็เร็วข้าทำให้เจ้าคุกเข่าขอร้องข้าแน่นอน!" หลันรั่วเดินเข้าไป

พ่อบ้านมองดูจวินหย่วนโยว เห็นเขาพยักหน้า ก็รีบพาองค์หญิงไปที่ห้องทันที แน่นอนว่าที่พ่อบ้านเตรียมให้นั้นเป็นหลันเซียนที่อยู่ห่างจากห้องของซื่อจื่อมากที่สุด

โม่ฉือหานเห็นเช่นนี้ ก็จากไปเช่นกัน

คนอื่น ๆ ที่ติดตามองค์หญิงหลันรั่วมา อยากเข้าไป แต่กลับถูกองครักษ์ที่เฝ้าประตูของจวนซื่อจื่อขวางเอาไว้ที่ข้างนอก ไม่มีทางเลือกอื่น พวกเขาจึงไปที่พักเปลี่ยนม้าหลวง

“ซื่อจื่อ พวกข้ากลับไปทำต่อเถอะ” หยุนถิงเสนอ

"อืม"

หยุนถิงกลับไปฝึกไท้จี๋ต่อ จากนั้นก็เห็นองค์หญิงหลันรั่วเดินมาอย่างโกรธ

"พี่ซื่อจื่อ ทำไมห้องของข้าถึงอยู่ไกลจากห้องของท่านมากขนาดนั้น？"

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชาลง: "หากเจ้าไม่ชอบ ก็สามารถไปที่พักเปลี่ยนม้าหลวงได้"

หลันรั่วโกรธมากที่ถูกว่า แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร นางรู้อารมณ์ของจวินหย่วนโยวดีกว่าใครอีก ต้องเป็นเพราะอนุภรรยาคนนี้คิดมิดีมิร้ายแน่นอน องค์หญิงหลันรั่วในตอนนี้เกลียดหยุนถิงแทบตาย

เมื่อเห็นท่าทางที่เบาและอ่อนแรงของนาง องค์หญิงหลันรั่วก็ทำหน้าดูดูถูกเหยียดหยาม: "นี่เจ้าเต้นได้น่าเกลียดเกินไปแล้ว พี่ซื่อจื่อ หากท่านชอบดู ข้าจะเต้นให้ท่านดู？"

“ข้าไม่ชอบดู!” จวินหย่วนโยวปฏิเสธอย่างเย็นชา

“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะชกมวยให้ท่านดู” องค์หญิงหลันรั่วถาม

"ไม่ต้อง!"

สีหน้าของหลันรั่วมืดครึ้มลงในทันที: "เหตุใด เหตุใดพี่ซื่อจื่อต้องปฏิบัติเช่นนี้กับข้า？"

"เพราะซื่อจื่อไม่ชอบท่าน ดังนั้นไม่ว่าท่านจะทำอะไรก็ตาม เขาก็ไม่ชอบ!" หยุนถิงตอบแทนจวินหย่วนโยวโดยตรง

“เจ้าในฐานะอนุภรรยาเล็กๆคนหนึ่งก็กล้ามาเหยียดหยามข้า รนหาที่ตาย!” หลันรั่วโกรธจัด และโจมตีใส่หยุนถิง

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชาลง และกำลังจะออกมือ แต่ถูกหยุนถิห้ามเอาไว้ด้วยสายตา

คนอื่น ๆ ไม่ได้เป็นห่วงหยุนถิงเลย แต่กลับเป็นห่วงองค์หญิงหลันรั่วแทน องค์หญิงผู้นี้ช่างไม่รู้จักข้อบกพร่องของตนเองสักนิดเลย

หลันรั่วโจมตีไปใส่หยุนถิงอย่างโหดร้าย หยุนถิงก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนท่าหรือการเคลื่อนไหวใดๆ และรับมือกับการโจมตีของนางได้อย่างง่ายดาย ดูเหมือนนุ่มนวลแต่กลับอย่างโจมตีนางกลับอย่างแรง

“อ๊าก!” ได้ยินเพียงองค์หญิงหลันรั่วกรีดร้องอย่างน่าสงสาร คนทั้งคนถอยหลังไปหลายก้าว และมองดูหยุนถิงด้วยความตกใจและไม่น่าเชื่อ

“เจ้าจะเอาชนะข้าได้อย่างไรกัน เจ้าต้องใช้วิธีหลอกลวงข้าแน่นอน มาต่อ!” หลันรั่วโจมตีต่อ

เพียงแต่ว่าครั้งนี้ นางก็ยังคงถูกหยุนถิงตีถอยเหมือนเดิม เจ็บและโกรธกว่าครั้งก่อน

หลันรั่วเคยได้รับความอึดอัดคับค้องใจเช่นนี้เมื่อไหร่กัน โจมตีใส่หยุนถิงครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ถูกหล่อนตีถอยหลังเหมือนเดินทุกครั้ง สุดท้ายหลันรั่วก็ล้มลงกับพื้น ไม่สามารถลุกขึ้นได้ เจ็บจนนางร้องไห้อย่างขมขื่น

"องค์หญิงหลันรั่ว แพ้แล้วรับไม่ได้ก็อย่าหาเรื่อง ท่านเป็นคนโจมตีข้าก่อนเอง ต่อให้ท่านไปร้องทุกข์ต่อฝ่าบาทข้าก็เป็นคนถูก!" หยุนถิงกล่าวอย่างดูถูก