จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 338

ทุกคนเห็นองค์หญิงหลันรั่วและคนของนางจากไป ต่างพากันโห่ร้อง ดีใจ ตื่นเต้น และแสดงความยินดีกับหยุนถิง

จู่ๆจากนางสนมกลายเป็นซื่อจื่อเฟย ทำให้คนรู้สึกอิจฉาจริงๆ

หยุนถิงไม่ปฏิเสธผู้ที่เข้ามา ยกถ้วยสุราขึ้นดื่มอย่างกล้าได้กล้าเสีย

“ยินดีด้วยซื่อจื่อเฟย!” โม่เหลิ่งเหยียนกล่าวพร้อมยกถ้วยสุรา

เขาก็ว่าด้วยนิสัยใจแคบอย่างหยุนถิง จะยินดีเป็นแค่นางสนมคนหนึ่งได้อย่างไร ที่แท้จวินหย่วนโยวก็เขียนตำแหน่งซื่อจื่อเฟยให้นางบนลำดับศักดิ์วงศ์ตระกูลนานแล้ว ข้อนี้กลับทำให้โม่เหลิ่งเหยียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่กลับชื่นชมมากยิ่งขึ้น

เขามีค่าให้หยุนถิงปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้จริงๆ

“ซวนอ๋องอย่าล้อข้าอีกเลย” หยุนถิงยกถ้วยสุราขึ้นมาก็จะดื่ม แต่กลับถูกจวินหย่วนโยวคว้าไป

“เจ้าดื่มไปหลายถ้วยแล้ว ห้ามดื่มอีก ข้าดื่มถ้วยนี้แทนเจ้า” จวินหย่วนโยวเงยหน้าแล้วดื่มลงไป

โม่เหลิ่งเหยียนก็ไม่ได้พูดอะไร ดื่มลงไปเองคนเดียว

“หยุนถิง เราสองคนต้องดื่มถ้วยหนึ่งแล้ว เราเป็นหุ้นส่วนกัน เจ้าถึงกับปิดบังข้า ซื่อจื่อเฟยอย่างเจ้าทำตัวค้อมต่ำเกินไปแล้ว หากเปลี่ยนเป็นข้า จะต้องป่าวประกาศไปทั่วให้ได้” โม่ฉือชิงเบะปาก

หยุนถิงกลอกตามองเขาครู่หนึ่ง“ต้นไม้งามในป่าลมจะพัดทำลาย บุคคลมีความสามารถง่ายต่อการถูกอิจฉา ข้าก็แค่ไม่อยากสร้างปัญหาเท่านั้น”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง”

ฮ่องเต้ที่อยู่ไม่ไกลออกไปมองดูหยุนถิงกับองค์ชายสี่และคนอื่นๆเข้ากันได้อย่างดีเช่นนี้ ถึงกับรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

“ฝ่าบาท คิดไม่ถึงจริงๆว่าจวินซื่อจื่อจะเขียนชื่อของคุณหนูหยุนเอาไว้บนลำดับศักดิ์วงศ์ตระกูลแล้ว ช่างเป็นความรักที่ลึกซึ้งจริงๆ” เหมยเฟยทอดถอนใจ

“ใช่แล้ว ตอนนั้นข้าก็ประหลาดใจจริงๆ แต่ด้วยความสามารถของหยุนถิง ตำแหน่งซื่อจื่อเฟยนางสามารถปฏิบัติได้เป็นอย่างดีอยู่แล้ว” ฮ่องเต้ตรัสชื่นชม

สีหน้าของโม่ฉือหานที่อยู่ด้านข้างมืดมนดำคล้ำ เดิมทียังคิดว่าให้หลันรั่วทำให้จวินหย่วนโยวขยะแขยง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะถูกจวินหย่วนโยวพลิกผันตบหน้า บัดซบจริงๆ

ไม่ไกลออกไป เหลยถิงวิ่งเข้ามาทันที กระซิบที่ข้างหูของโม่ฉือหาน

โม่ฉือหานที่เดิมทีกำลังโมโหอยู่ สีหน้ายิ่งดำมืดและโกรธแค้นมากยิ่งขึ้น เขาลุกขึ้นไปและรายงานต่อฮ่องเต้ทันที

สีหน้าของฮ่องเต้เย็นชา“พวกเขาถึงกับบังอาจเช่นนี้ เจ้าพาคนไปเดี๋ยวนี้เลย จะต้องเก็บพยานปากที่รอดชีวิตเอาไว้ ข้ายังรอที่จะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับแคว้นเทียนจิ่ว”

ตอนกลางวัน โม่ฉือหานเล่าเรื่องที่หลันรั่วส่งคนไปลอบสังหารหยุนถิง ฮ่องเต้ส่งคนไปคุ้มกันมือสังหารพวกนั้นโดยเฉพาะ แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคนฉวยโอกาสจากงานเลี้ยงเฉลิมฉลองในตอนกลางคืนเพื่อไปฆ่าปิดปาก แสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายก็ถูกบีบจนเป็นกังวลแล้ว

“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพี่” โม่ฉือหานไปดำเนินการทันที

ในคืนนี้ หยุนถิงสร้างความฮือฮาไปทั่วเมืองหลวงอีกครั้ง

ระยะนี้หยุนถิงทำชื่อเสียงให้ขาวสะอาดอย่างต่อเนื่อง พรสวรรค์อันน่าทึ่ง ทำให้คนรอบข้างอิจฉา เมื่อได้ยินว่านางเป็นซื่อจื่อเฟยของจวินซื่อจื่อ ทุกคนต่างปรบมือแสดงความยินดี เห็นด้วยอย่างยิ่ง ล้วนยอมรับในความฉลาดของจวินซื่อจื่อ หยุนถิงที่น่าทึ่งเช่นนี้คู่ควรกับตำแหน่งซื่อจื่อเฟยจริงๆ

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น คนอื่นๆล้วนไปล่าสัตว์กันแล้ว แต่เนื่องจากเมื่อคืนหยุนถิงดื่มมากเกินไป ตอนเช้าไม่ได้ลุกขึ้นมา นอนจนกระทั่งตอนเที่ยงถึงตื่น

ทันทีที่หยุนถิงลืมตาขึ้นมาก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาที่อยู่ด้านข้าง หยุนถิงยื่นมือแตะดั้งจมูกที่สูงโด่งของซื่อจื่อ ใช้นิ้วมือวาดด้านข้างใบหน้าของเขาเบาๆ

“ตื่นแล้วหรือ” เสียงที่มีแรงดึงดูดน่าฟังของจวินหย่วนโยวดังมา

“อืม ซื่อจื่อตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว ข้ารู้สึกหิวเล็กน้อยแล้ว?” หยุนถิงกล่าวตอบ

“ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้ว เมื่อคืนกินข้าไปหลายรอบขนาดนั้น ยังไม่อิ่มหรือ?” จวินหย่วนโยวหยอกเย้า