จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 337

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างก็ตกตะลึง จากนั้นก็มองไปทางองค์หญิงหลันรั่วด้วยสายตาที่มองดูปัญญาอ่อน ต่างก็สงสัยว่าในสมองของหลันรั่วคนนี้มีแต่ขี้เลื่อยใช่ไหม

หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น จะต้องรู้สึกซาบซึ้งและตื่นเต้นอย่างยิ่งแน่นอน อย่างไรเสียสามารถกลายเป็นบุคคลที่ได้รับเลือกในการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ กลายเป็นราชบุตรเขย เป็นเรื่องที่เป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูล

และคนทั่วไปก็ไม่กล้าขัดราชโองการเช่นกัน ถึงแม้จะไม่ยินดีแต่ก็ไม่กล้าขัดฝ่าบาท แต่ไม่รวมจวินหย่วนโยว

เขาคือซื่อจื่ออันดับหนึ่งของแคว้นต้าเยียน ยิ่งรับผิดชอบดูแลองครักษ์เงามังกร แม้แต่ฝ่าบาทกับไทเฮายังต้องให้เกียรติ แล้วจะยินดีเป็นราชบุตรเขยให้คนอื่นได้อย่างไร

จวินหย่วนโยวโปรดปรานหยุนถิงคนเดียว รักหยุนถิงที่สุด นี่เป็นเรื่องที่รู้กันดีทั่วทั้งต้าเยียนรวมไปถึงสี่แคว้น นอกเสียจากจวินหย่วนโยวยินดีเอง มิเช่นนั้นใครกล้าบังคับเขา แล้วใครจะสามารถบังคับเขาได้

แม้แต่ฮ่องเต้ต้าเยียนก็จะชำเลืองมององค์หญิงหลันรั่วครู่หนึ่ง สีหน้าเย็นชาเฉยเมย ไม่มีการแสดงออกทางสีหน้าใดๆ

หากเป็นในเวลาปกติ สองแคว้นแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ย่อมเป็นเรื่องที่ปรองดองสงบร่มเย็นอยู่แล้ว ฮ่องเต้ก็หวังจะให้มันสำเร็จ แต่คนที่หลันรั่วเลือกกลับเป็นจวินหย่วนโยว ฮ่องเต้ก็ไม่กล้าตัดสินใจเช่นกัน

ถึงแม้จวินหย่วนโยวจะเป็นคนขี้โรค แต่หากเขาบ้าขึ้นมา เกรงว่าคงจะมีแม้แต่ความสามารถในการทำลายล้างทั่วทั้งแคว้นต้าเยียน เขาไม่กล้าล่วงเกินหรอก

นัยน์ตาสีดำที่คมกริบของโม่ฉือหานมีความได้ใจแว๊บผ่านไปเล็กน้อย ถึงแม้ในใจของเขาจะรู้ดีว่า เป็นไปไม่ได้ที่จวินหย่วนโยวจะรับปาก แต่ว่าหลันรั่วคนนี้สามารถทำให้เขารู้สึกขยะแขยง ก็ไม่เลวเช่นกัน

โม่เหลิ่งเหยียนยกถ้วยสุราขึ้นมาแล้วดื่มเองคนเดียว ไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญเลยแม้แต่น้อย

หยุนถิงเหลือบมองไปทางหลันรั่วด้วยสายตาเย็นชา“องค์หญิงหลันรั่วคนที่เดิมพันต่อหน้าสาธารณชนคือท่านใช่ไหม แพ้แล้วไม่ทำตามคำพูด ถึงกับได้คืบจะเอาศอก เช่นนี้มันจะมากเกินไปหน่อยแล้ว”

“กลางวันข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้น ใครจะรู้ว่าเจ้าจะคิดเป็นเรื่องจริงจัง อย่างไรเสียที่ข้ามาแคว้นต้าเยียนครั้งนี้ก็เพื่อแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์

เสด็จพ่อข้าตรัสแล้วว่า นับแต่โบราณแคว้นต้าเยียนกับแคว้นเทียนจิ่วมีแค่ด่านลั่วยรื่อที่กั้นกลาง หากฝ่าบาทเห็นด้วยกับการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ แคว้นเทียนจิ่วเรายินดีจะสละด่านลั่วยรื่อ ถอยไปยังเมืองเฟิง

และใช้เขตเมืองห้าสิบเมืองเป็นของหมั้น วัวและแกะ ผ้าพับนับไม่ถ้วน แก้วแหวนเงินทองหนึ่งร้อยลัง ลงนามสนธิสัญญาพันธมิตรถาวรกับแคว้นต้าเยียน ประคับประคองช่วยเหลือซึ่งกันและกัน สร้างสันติสุขตลอดไป” องค์หญิงหลันรั่วกล่าวอย่างลำพองตัว

แคว้นเทียนจิ่วกับแคว้นต้าเยียนใช้ด่านลั่วยรื่อเป็นชายแดนมาตลอด ในเมื่ออีกฝ่ายยินดีถอยออกไปห่างถึงร้อยลี้ ยกดินแดนและมอบเมืองให้แถมยังมีแก้วแหวนเงินทอง สำหรับแคว้นต้าเยียนแล้วถือว่าไม่เลวจริงๆ

“จวินซื่อจื่อ เจ้าจะว่าอย่างไร?” ฮ่องเต้เลิกคิ้วมองมา

เขาไม่ได้ออกคำสั่ง ยิ่งไม่ได้ตัดสินใจเองโดยตรง แต่สอบถามความคิดเห็นของจวินหย่วนโยว แสดงให้เห็นว่าให้เกียรติจวินหย่วนโยวเต็มที่

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง นัยน์ตาสีดำเย็นชาดุจเหยี่ยว“ที่แท้ในสายตาขององค์หญิงหลันรั่ว ข้าก็มีค่าเพียงเท่านี้เอง!”

น้ำเสียงเย็นชา เชือดเฉือน ทำให้คนฟังรู้สึกหวาดกลัว

สีหน้าขององค์หญิงหลันรั่วกระอักกระอ่วนสุดขีด“พี่ซื่อจื่อท่านอย่าเข้าใจผิด พวกนี้เป็นเพียงแค่สินเดิมเท่านั้น หากท่านคิดว่ามันน้อยไป ข้ายังสามารถขอกับเสด็จพ่อได้อีก?”

“เจ้านึกว่า ข้าจะสนใจของพวกนี้หรือ?”

“ไม่ใช่อยู่แล้ว พี่ซื่อจื่อสง่างามและหยิ่งทะนงที่สุด สิ่งของธรรมดาพวกนี้ย่อมไม่สามารถเทียบได้อยู่แล้ว” หลันรั่วกล่าวตอบทันที

“เมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็เอาสิ่งของธรรมดาพวกนี้ของเจ้าไสหัวออกไปจากแคว้นต้าเยียน ชาตินี้ข้าไม่อยากเห็นเจ้าอีก!” จวินหย่วนโยวตอกกลับไปอย่างแข็งกร้าว

หลันรั่วถูกฉีกหน้าต่อหน้าธารกำนัล สีหน้าซีดขาว แต่นางก็ไม่ยินดีจะยอมแพ้แค่นี้“พี่ซื่อจื่อท่านอย่าโกรธไปเลย ข้ารู้ว่าท่านไม่อยากเป็นราชบุตรเขย อย่างไรเสียสำหรับผู้ชายแล้วมันก็เป็นเรื่องน่าขายหน้าเล็กน้อย ข้าสามารถแต่งงานกับท่าน เป็นซื่อจื่อเฟยของท่าน!”

จวินหย่วนโยวยิ้มเย้ยหยัน“ซื่อจื่อเฟย อย่างเจ้าก็คู่ควร?”

คำพูดประโยคเดียว ทำให้คนทั้งคนขององค์หญิงหลันรั่วแข็งทื่อไปหมด พี่ซื่อจื่อถึงกับบอกว่าตัวเองไม่คู่ควร