จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 336

“ขอรับ!” เหลยถิงนำกำลังคนเข้ามาทันที

ไม่นานนักมือสังหารเหล่านั้นก็ถูกจับเป็นทั้งหมด องค์หญิงหลันรั่วถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง นอกจากความรู้สึกโชคดีแล้วในใจกลับยิ่งหวาดกลัวมากกว่า

หากให้หลีอ๋องรู้ว่ามือสังหารพวกนี้ล้วนเป็นคนของตัวเอง แถมยังเป็นมือสังหารที่ตัวเองส่งไปลอบสังหารหยุนถิงอีก เช่นนั้นนางก็จบสิ้นแล้วจริงๆ

“หลีอ๋อง ในเมื่อมือสังหารพวกนี้คือคนที่มาลอบสังหารข้า เช่นนั้นก็มอบให้ข้าจัดการเถอะ ไม่รบกวนหลีอ๋องแล้ว!” องค์หญิงหลันรั่วเอ่ยปาก

“องคหญิงได้รับความตกใจแล้ว คนพวกนี้ลอบสังหารองค์หญิงในพื้นที่ล่าสัตว์ของราชวงศ์แห่งแคว้นต้าเยียนข้า ควรลงโทษด้วยการตัดหัว ข้าจะต้องสืบหาคนที่อยู่เบื้องหลังและให้คำอธิบายกับองค์หญิงหลันรั่วอย่างแน่นอน!” โม่ฉือหานกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

องค์หญิงหลันรั่วเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน หาข้ออ้างว่า“อันที่จริงข้าก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ถ้าอย่างไรก็ช่างมันเถอะ”

“ทำเช่นนั้นได้อย่างไร หากไม่ใช่เพราะข้ามาทันเวลา เกรงว่าองค์หญิงคงต้องทิ้งชีวิตอยู่ที่นี่แล้ว องค์หญิงหลันรั่วคือแขกคนสำคัญของแคว้นต้าเยียนข้า หากเกิดอุบัติเหตุใดๆกับท่านภายในแคว้นต้าเยียน คิดว่าจ้าวแห่งแคว้นเทียนจิ่วต้องไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆอย่างแน่นอน

หากเขาส่งกองกำลังทหารมาต้าเยียนเพราะเหตุนี้ ข้าจะมิกลายเป็นคนปล่อยปละละเลยคนผิดหรอกหรือ ดังนั้นองคหญิงวางใจได้เลย เรื่องนี้ข้าจะตรวจสอบให้ชัดเจน ไม่ให้ท้ายส่งเสริมแน่นอน!” โม่ฉือหานกล่าวอย่างเหตุผลถูกต้องคำพูดจริงจัง

พูดเสียจนองค์หญิงหลันรั่วก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก หากนางยังหาข้ออ้างต่อไป มีแต่จะยิ่งดูมีพิรุธมากขึ้นเท่านั้น

“ทหาร คุมตัวมือสังหารพวกนี้ไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท!” โม่ฉือหานออกคำสั่ง

“ขอรับ!” เหลยถิงคุมคนออกไปทันที

องค์หญิงหลันรั่วกระวนกระวายอย่างมาก นางไม่มีเวลามาสนใจการเดิมพันกับหยุนถิงแล้ว รีบพาผู้ติดตามไปหาหลิวมามาทันที

โม่ฉือหานเห็นนางจากไปอย่างรีบร้อน สีหน้าดำมืดราวกับเหล็กกล้า

หลันรั่วคนนี้ช่างใจกล้านัก ถึงกับกล้าส่งคนไปลอบสังหารพื้นที่ล่าสัตว์ของราชวงศ์ คนที่เดิมทีจะลอบสังหารหยุนถิงถึงกับลอบสังหารตัวเอง รับผลกรรมที่ตัวเองก่อขึ้นเอง สมน้ำหน้า

เพียงแต่ว่าหยุนถิงทำได้อย่างไร คนพวกนั้นเหมือนกับถูกควบคุม เมื่อครู่ตอนที่ฟันไปทางองค์หญิงหลันรั่วไม่มีความปรานีเลยแม้แต่น้อย หรือว่าหยุนถิงสามารถควบคุมจิตใจของคน โม่ฉือหานรู้สึกงุนงงและสงสัยเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

ทางด้านนี้ หยุนถิงและคนอื่นๆกำลังนั่งพักผ่อนในพื้นที่โล่ง ฟู่อี้เฉินล่าไก่ป่ามาได้สองตัว กระต่ายป่าหนึ่งตัว หยุนถิงให้เขาจัดการทำความสะอาด พวกเขาก่อไฟและย่างกันขึ้นมาโดยตรง

ได้กลิ่นหอมของเนื้อย่างมาแต่ไกล เมื่อนักล่าคนอื่นๆเห็นหยุนถิงกับพวกเริ่มกินกันขึ้นมา รู้สึกอิจฉาอย่างยิ่ง แต่กลับไม่ได้หยุดลงมา

ฝ่าบาทตรัสแล้วว่าผู้ชนะเลิศจะมีรางวัลอย่างงาม ทุกคนย่อมกระตือรือร้นกันอยู่แล้ว

โม่เหลิ่งเหยียนตามมาทีหลัง ย่อมเข้าร่วมกับหยุนถิงและคนอื่นๆอยู่แล้ว เขาเล่าเรื่องของตระกูลซ่างกวนโดยสังเขป

หยุนถิงพึงพอใจอย่างยิ่ง“การทำงานของซวนอ๋องเชื่อถือได้อย่างแน่นอน มา ให้น่องไก่ท่านหนึ่งน่อง”

โม่เหลิ่งเหยียนพึงพอใจอย่างยิ่ง ยื่นมือไปรับมา“ขอบคุณมาก”

จวินหย่วนโยวสีหน้าบูดบึ้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ดึงน่องไก่อีกข้างลงมา แล้วกัดลงไปอย่างแรงหนึ่งคำ

หลังจากที่พวกเขากินเสร็จกันแล้ว ก็กลับไปพักผ่อนที่กระโจมของแต่ละคน หยุนถิงให้หลิงเฟิงประกาศต่อภายนอกว่ารับซื้อเหยื่อตัวละหนึ่งร้อยตำลึง หากทุกคนยินดี ก็จะจ่ายเงินทันที

คนที่มีความหวังชิงชนะเลิศย่อมไม่ยินดีแลกเปลี่ยนอยู่แล้ว แต่ทักษะการยิงธนูของคนส่วนใหญ่อยู่ในระดับปานกลาง คนที่ล่าสัตว์ได้ตัวสองตัวหรือไม่ก็สามสี่ตัวย่อมยินดีอยู่แล้ว เหยื่อหนึ่งตัวหนึ่งร้อยตำลึง นี่เป็นราคาสูงที่ไม่เคยมีมาก่อน