จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 336

“ขอรับ!” เหลยถิงนำกำลังคนเข้ามาทันที

ไม่นานนักมือสังหารเหล่านั้นก็ถูกจับเป็นทั้งหมด องค์หญิงหลันรั่วถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง นอกจากความรู้สึกโชคดีแล้วในใจกลับยิ่งหวาดกลัวมากกว่า

หากให้หลีอ๋องรู้ว่ามือสังหารพวกนี้ล้วนเป็นคนของตัวเอง แถมยังเป็นมือสังหารที่ตัวเองส่งไปลอบสังหารหยุนถิงอีก เช่นนั้นนางก็จบสิ้นแล้วจริงๆ

“หลีอ๋อง ในเมื่อมือสังหารพวกนี้คือคนที่มาลอบสังหารข้า เช่นนั้นก็มอบให้ข้าจัดการเถอะ ไม่รบกวนหลีอ๋องแล้ว!” องค์หญิงหลันรั่วเอ่ยปาก

“องคหญิงได้รับความตกใจแล้ว คนพวกนี้ลอบสังหารองค์หญิงในพื้นที่ล่าสัตว์ของราชวงศ์แห่งแคว้นต้าเยียนข้า ควรลงโทษด้วยการตัดหัว ข้าจะต้องสืบหาคนที่อยู่เบื้องหลังและให้คำอธิบายกับองค์หญิงหลันรั่วอย่างแน่นอน!” โม่ฉือหานกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

องค์หญิงหลันรั่วเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน หาข้ออ้างว่า“อันที่จริงข้าก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ถ้าอย่างไรก็ช่างมันเถอะ”

“ทำเช่นนั้นได้อย่างไร หากไม่ใช่เพราะข้ามาทันเวลา เกรงว่าองค์หญิงคงต้องทิ้งชีวิตอยู่ที่นี่แล้ว องค์หญิงหลันรั่วคือแขกคนสำคัญของแคว้นต้าเยียนข้า หากเกิดอุบัติเหตุใดๆกับท่านภายในแคว้นต้าเยียน คิดว่าจ้าวแห่งแคว้นเทียนจิ่วต้องไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆอย่างแน่นอน

หากเขาส่งกองกำลังทหารมาต้าเยียนเพราะเหตุนี้ ข้าจะมิกลายเป็นคนปล่อยปละละเลยคนผิดหรอกหรือ ดังนั้นองคหญิงวางใจได้เลย เรื่องนี้ข้าจะตรวจสอบให้ชัดเจน ไม่ให้ท้ายส่งเสริมแน่นอน!” โม่ฉือหานกล่าวอย่างเหตุผลถูกต้องคำพูดจริงจัง

พูดเสียจนองค์หญิงหลันรั่วก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก หากนางยังหาข้ออ้างต่อไป มีแต่จะยิ่งดูมีพิรุธมากขึ้นเท่านั้น

“ทหาร คุมตัวมือสังหารพวกนี้ไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท!” โม่ฉือหานออกคำสั่ง

“ขอรับ!” เหลยถิงคุมคนออกไปทันที

องค์หญิงหลันรั่วกระวนกระวายอย่างมาก นางไม่มีเวลามาสนใจการเดิมพันกับหยุนถิงแล้ว รีบพาผู้ติดตามไปหาหลิวมามาทันที

โม่ฉือหานเห็นนางจากไปอย่างรีบร้อน สีหน้าดำมืดราวกับเหล็กกล้า

หลันรั่วคนนี้ช่างใจกล้านัก ถึงกับกล้าส่งคนไปลอบสังหารพื้นที่ล่าสัตว์ของราชวงศ์ คนที่เดิมทีจะลอบสังหารหยุนถิงถึงกับลอบสังหารตัวเอง รับผลกรรมที่ตัวเองก่อขึ้นเอง สมน้ำหน้า

เพียงแต่ว่าหยุนถิงทำได้อย่างไร คนพวกนั้นเหมือนกับถูกควบคุม เมื่อครู่ตอนที่ฟันไปทางองค์หญิงหลันรั่วไม่มีความปรานีเลยแม้แต่น้อย หรือว่าหยุนถิงสามารถควบคุมจิตใจของคน โม่ฉือหานรู้สึกงุนงงและสงสัยเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

ทางด้านนี้ หยุนถิงและคนอื่นๆกำลังนั่งพักผ่อนในพื้นที่โล่ง ฟู่อี้เฉินล่าไก่ป่ามาได้สองตัว กระต่ายป่าหนึ่งตัว หยุนถิงให้เขาจัดการทำความสะอาด พวกเขาก่อไฟและย่างกันขึ้นมาโดยตรง

ได้กลิ่นหอมของเนื้อย่างมาแต่ไกล เมื่อนักล่าคนอื่นๆเห็นหยุนถิงกับพวกเริ่มกินกันขึ้นมา รู้สึกอิจฉาอย่างยิ่ง แต่กลับไม่ได้หยุดลงมา

ฝ่าบาทตรัสแล้วว่าผู้ชนะเลิศจะมีรางวัลอย่างงาม ทุกคนย่อมกระตือรือร้นกันอยู่แล้ว

โม่เหลิ่งเหยียนตามมาทีหลัง ย่อมเข้าร่วมกับหยุนถิงและคนอื่นๆอยู่แล้ว เขาเล่าเรื่องของตระกูลซ่างกวนโดยสังเขป

หยุนถิงพึงพอใจอย่างยิ่ง“การทำงานของซวนอ๋องเชื่อถือได้อย่างแน่นอน มา ให้น่องไก่ท่านหนึ่งน่อง”

โม่เหลิ่งเหยียนพึงพอใจอย่างยิ่ง ยื่นมือไปรับมา“ขอบคุณมาก”

จวินหย่วนโยวสีหน้าบูดบึ้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ดึงน่องไก่อีกข้างลงมา แล้วกัดลงไปอย่างแรงหนึ่งคำ

หลังจากที่พวกเขากินเสร็จกันแล้ว ก็กลับไปพักผ่อนที่กระโจมของแต่ละคน หยุนถิงให้หลิงเฟิงประกาศต่อภายนอกว่ารับซื้อเหยื่อตัวละหนึ่งร้อยตำลึง หากทุกคนยินดี ก็จะจ่ายเงินทันที

คนที่มีความหวังชิงชนะเลิศย่อมไม่ยินดีแลกเปลี่ยนอยู่แล้ว แต่ทักษะการยิงธนูของคนส่วนใหญ่อยู่ในระดับปานกลาง คนที่ล่าสัตว์ได้ตัวสองตัวหรือไม่ก็สามสี่ตัวย่อมยินดีอยู่แล้ว เหยื่อหนึ่งตัวหนึ่งร้อยตำลึง นี่เป็นราคาสูงที่ไม่เคยมีมาก่อน

ในเมื่อไม่มีความหวังในการชิงชนะเลิศ ไม่สู้เปลี่ยนเป็นเงินดีกว่า ดังนั้นไม่ช้าทุกคนก็เอาเหยื่อของตัวเองมาแลกเปลี่ยน

หลิงเฟิงจ่ายเงินเดี๋ยวนั้นเลย ทุกคนดีใจอย่างมาก บอกต่อกันจากหนึ่งเป็นสิบจากสิบเป็นร้อย คนมากมายต่างพากันมาหาหลิงเฟิง ถึงแม้คนพวกนั้นจะล่าได้ไม่มาก แต่ล้วนเข้ามาแลกเปลี่ยนกัน เวลาเพียงแค่บ่ายเดียวทางด้านหลิงเฟิงก็กองได้เป็นพะเนินภูเขาแล้ว

ข่าวนี้คนขององค์หญิงหลันรั่วก็ย่อมได้ยินแล้วเช่นกัน คนผู้นั้นกลับไปรายงานให้องค์หญิงหลันรั่วทันที

เวลานี้ไหนเลยที่องค์หญิงหลันรั่วยังจะมีกะจิตกะใจมาสนใจเรื่องพวกนี้ กำลังปรึกษาหลิวมามาว่าควรจะปิดปากคนพวกนั้นอย่างไร

“องค์หญิง บ่าวได้ยินมาว่าวิธีการของหลีอ๋องไม่ธรรมดา ถึงแม้พวกเขาจะภักดีต่อองค์หญิง แต่หากหลีอ๋องทรมานเพื่อให้รับสารภาพ เกรงว่าจะต้านทานเอาไว้ไม่อยู่” หลิวมามาวิเคราะห์

“ข้าย่อมรู้อยู่แล้ว ประเด็นคือจะช่วยคืออย่างไร องครักษ์มากมายคุ้มกันอยู่ แถมยังมีคนของหลีอ๋องอีก ถ้าหากไปรบกวนพี่ซื่อจื่อเข้า จะทำอย่างไรดี?” องค์หญิงหลันรั่วเป็นกังวลอย่างยิ่ง

“องค์หญิงถูกลอบสังหารถือเป็นเรื่องใหญ่ ฮ่องเต้ต้าเยียนต้องสืบหาความจริงแน่นอน หากไม่สามารถช่วยออกมาได้ เช่นนั้นก็มีแต่ต้องปิดปากเท่านั้นแล้ว” หลิวมามาสีหน้าเคร่งขรึมลงมาทันที

“คนพวกนั้นล้วนติดตามข้ามาหลายปี หากฆ่าพวกเขาไปเช่นนี้เลย มันจะโหดร้ายเกินไปหรือเปล่า?” หลันรั่วรู้สึกทำใจไม่ลงเล็กน้อย

“ตอนที่พวกเขาลอบสังหารองค์หญิง ไม่ยั้งมือเลยแม้แต่น้อยไม่ใช่หรือ ท่านบอกว่าพวกเขาเหมือนกับเสียสติไปไม่ใช่หรือ คนพวกนี้คือองครักษ์ที่ฝ่าบาทเลือกมาอย่างดีเพื่อองค์หญิง ทำไมจู่ๆถึงลงมือกับองค์หญิง?” หลิวมามาราวกับครุ่นคิดอะไรอยู่

หลันรั่วถึงตระหนักได้ว่า“หรือว่าเสด็จพ่อต้องการจะฆ่าข้า เป็นไปไม่ได้ เสด็จพ่อรักและเอ็นดูข้าที่สุด เขาจะฆ่าข้าได้อย่างไร?”

“เรื่องนี้บ่าวก็เดาไม่ถูกเช่นกัน แผนการในตอนนี้ก็คือปิดปากคนพวกนั้นก่อน หากให้จวินซื่อจื่อรู้ว่าท่านส่งคนไปลอบสังหารหยุนถิง เกรงว่าคงจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่ หากจะโทษก็ต้องโทษที่พวกเขาผิดพลาดเอง” นัยน์ตาของหลิวมามามีความโหดเหี้ยมแว๊บผ่านไปเล็กน้อย

ถึงแม้หลันรั่วจะทำไม่ลง แต่ก็รู้ถึงความร้ายแรงของเหตุการณ์“เช่นนั้นก็รบกวนมามาแล้ว”

“องค์หญิงวางใจเถอะ เรื่องนี้บ่าวจะต้องจัดการให้เรียบร้อยแน่นอน ตอนนี้ท่านกลับไปพักผ่อนดีๆเถอะ คืนนี้เราจะคุยเรื่องแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับฮ่องเต้ต้าเยียน”

“ตกลง” หลันรั่วเดินออกไปอย่างเป็นกังวล

ไม่ช้าก็ถึงกลางคืน พื้นที่ล่าสัตว์ที่กว้างใหญ่มีกองไฟนับไม่ถ้วน ฮ่องเต้กับทุกคนนั่งลงไปนานแล้ว บนพื้นที่โล่งกว้าง ฮ่องเต้กับทุกคนนั่งอยู่บนพื้นหญ้าผืนเดียวกัน ทุกคนดื่มสุราคุยกันอย่างสนุกสนาน เฉลิมฉลองการล่าสัตว์ กองไฟสว่างไสว ครึกครื้นเป็นพิเศษ

“หลีอ๋อง ผู้ชนะเลิศของวันนี้คือใคร?” ฮ่องเต้เอ่ยปากอย่างราบเรียบ

โม่ฉือหานลุกขึ้นมาคำนับอย่างเคารพนบนอบ“ทูลเสด็จพี่ ผู้ชนะเลิศในวันนี้คือหยุนถิง!”

“ข้าไม่ยอมรับ!” เสียงที่แสบแก้วหูดังมา ซึ่งก็คือองค์หญิงหลันรั่ว

ฮ่องเต้เลิกคิ้วมองไปทางนาง“เหตุใดถึงไม่ยอมรับ?”

“ตำแหน่งชนะเลิศของหยุนถิงคือการโกง คนอื่นๆล้วนล่าสัตว์ด้วยตัวเอง แต่นางกลับจ่ายเงินซื้อเหยื่อ แถมยังจ่ายหนึ่งร้อยตำลึงต่อเหยื่อหนึ่งตัวอีก ดังนั้นจึงไม่สามารถนับว่านางชนะได้” องค์หญิงหลันรั่วอธิบาย

หยุนถิงมองไปทางนางอย่างเย็นชา“คำพูดขององค์หญิงหลันรั่วกำลังตบหน้าตัวเองอยู่หรือ ตอนเช้าเราสองคนก็เดิมพันกันแล้ว ไม่ว่าจะให้วิธีการอะไร ขอเพียงมีเหยื่อมากที่สุดก็ถือว่าเป็นผู้ชนะ ตอนนี้เหยื่อของข้าเยอะที่สุดในบรรดาทุกคน หรือว่าเจ้าแพ้ไม่เป็น หรือคำพูดเหมือนกับการผายลม แล้วก็กินผายลมตัวเองไปแล้ว?”

หยาบคาย เฉียบคม ตรงไปตรงมา

สีหน้าขององค์หญิงหลันรั่วดำมืดราวกับเหล็กในชั่วพริบตา จ้องมองไปทางหยุนถิงด้วยความโกรธ“เจ้าถึงกับหยาบคายเหลือทนได้ขนาดนี้ น่าชิงชังนัก ทำไมพี่ซื่อจื่อถึงชอบเจ้าได้ ถึงแม้เจ้าจะมีเหยื่อมากมายแล้วอย่างไร ข้าไม่สนใจหรอก”

ขณะที่องค์หญิงหลันรั่วกล่าวไป ก็ลุกขึ้นมาคำนับฮ่องเต้“ฝ่าบาท ที่ข้ามาต้าเยียนในครั้งนี้ อันที่จริงเพราะได้รับคำสั่งของเสด็จพ่อข้า ให้มาแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับแคว้นต้าเยียน และคู่แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ที่ข้าเลือก ก็คือจวินหย่วนโยว”