จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 335

ภายในพื้นที่ล่าสัตว์

หยุนถิงเดินไปตามอำเภอใจ เมื่อเห็นเหยื่อก็เพียงแค่แสร้งทำเป็นเล็งเท่านั้น ไม่ได้จะยิงเหยื่อจริงๆ และยังยิงพลาดไปหลายครั้ง

ถึงแม้จะเป็นพวกไก่ป่า กระต่ายป่า ถูกสร้างมาเพื่อให้ผ่อนคลายอารมณ์ในการล่าสัตว์โดยเฉพาะ แต่หยุนถิงก็ไม่อยากฆ่าผู้บริสุทธิ์ไม่เลือกหน้าอยู่ดี

ในยุคปัจจุบัน ล้วนสนับสนุนให้มีการคุ้มครองสัตว์ป่า หากไม่ใช่ความจำเป็นในการอยู่รอด หยุนถิงจะไม่ยิงตามอำเภอใจหรอก

“ทักษะการยิงธนูแค่นี้ก็ยังมีหน้ามาเข้าร่วมการล่าสัตว์ หยุนถิงเจ้ากล้าแข่งขันกับข้าหรือไม่?” องค์หญิงหลันรั่วกล่าวท้าทายอย่างดูถูกเหยียดหยาม

หยุนถิงมองนางอย่างเย็นชาครู่หนึ่ง“หากเจ้าแพ้ ก็ไสหัวออกไปจากจวนซื่อจื่อ ต่อไปห้ามคิดวางแผนในตัวซื่อจื่ออีก!”

หลันรั่วโกรธจนสีหน้าดำมืดในทันที“น่าชิงชังนัก ข้าไม่มีทางแพ้หรอก หากเจ้าแพ้ก็หย่าร้างกับพี่ซื่อจื่อทันที”

“เรื่องนี้ข้าไม่รับปาก ข้ากับซื่อจื่อรักใคร่กันอย่างยิ่ง เราต่างก็เคารพนบนอบกันและกัน ข้าจะไม่เอาชีวิตแต่งงานของเรามาเดิมพันหรอก!” หยุนถิงปฏิเสธโดยไม่แม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำ

หลันรั่วโกรธสุดขีด“ฮึ แค่สนมคนหนึ่งพูดซะทรงเกียรติสง่าผ่าเผยขนาดนั้นทำไม ไม่ใช่เพราะเห็นแก่ความเจริญรุ่งเรืองและมั่งคั่งของจวนซื่อจื่อหรอกหรือ”

“ถูกต้อง ข้าชอบเสวยสุขนี่แหละ อาหารเลิศรสกับกินรำข้าวกลืนผักป่าเมื่อเทียบกันแล้ว ขอเพียงไม่ใช่คนโง่ก็จะเลือกอย่างแรกอยู่แล้ว” หยุนถิงตอกกลับ

“เจ้ายอมรับเองก็ดีแล้ว พี่ซื่อจื่อได้ยินแล้วใช่ไหม” องค์หญิงหลันรั่วมองไปทางจวินหย่วนโยวทันที

แต่คิดไม่ถึงว่าจวินหย่วนโยวจะไม่ถือสาเลยแม้แต่น้อย“ฮูหยินของข้า รู้จักเสวยสุขก็เพียงพอแล้ว จวนซื่อจื่อตระกูลใหญ่กิจการมากมาย หากไม่มีคนล้างผลาญ หาเงินมากมายขนาดนั้นก็ไม่มีความหมาย”

องค์หญิงหลันรั่วได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง มองไปทางจวินหย่วนโยวด้วยความน้อยใจ เหตุใดพี่ซื่อจื่อถึงได้โปรดปรานนางสนมคนนี้คนเดียวเช่นนี้ ช่างตาบอดจริงๆ

“น่าชิงชังนัก เช่นนั้นหากเจ้าแพ้ก็คุกเข่าคารวะหน้าผากแตะพื้นข้าสามครั้ง จากนั้นก็บอกทุกคนว่าเจ้าสวยสู้ข้าไม่ได้ รูปร่างดีสู้ข้าไม่ได้ เหมาะสมกับพี่ซื่อจื่อสู้กับข้าไม่ได้!” องค์หญิงหลันรั่วกล่าวด้วยความโกรธแค้น

“เรื่องนี้ไม่มีปัญหา นับตั้งแต่ตอนนี้จนจบสิ้นตอนกลางคืน ไม่ว่าจะใช้วิธีการใด สุดท้ายใครเป็นคนได้เหยื่อมากที่สุด ถือเป็นผู้ชนะ เป็นอย่างไร?” หยุนถิงเสนอแนะ

“ตกลง ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะสามารถชนะได้”

องค์ชายสี่กับหลีอ๋องเดินเข้ามาพอดี หยุนถิงเหลือบมองทั้งสองคนครู่หนึ่ง“เช่นนั้นก็ให้องค์ชายสี่กับหลีอ๋องเป็นพยานให้เรา เป็นเช่นไร?”

“องค์ชายสี่กับเจ้ามีความสัมพันธ์ดีอย่างมาก เขาต้องเข้าข้างเจ้าแน่นอน” องค์หญิงหลันรั่วโต้แย้ง

“ทั่วทั้งแคว้นต้าเยียนต่างก็รู้ว่าหลีอ๋องเกลียดชังและรังเกียจข้า ไม่ลังเลที่จะหย่าร้างกับข้า เขาคงจะไม่เข้าข้างข้าหรอกใช่ไหม” หยุนถิงถามกลับ

องค์หญิงหลันรั่วย่อมรู้เรื่องของหยุนถิงกับหลีอ๋องอยู่แล้ว ถึงได้รู้สึกพึงพอใจ“ตกลง เช่นนั้นก็เริ่มกันเลย” ขณะที่พูดก็ควบม้าจากไป ออกล่าสัตว์ทันที

หยุนถิงก็ควบม้าเดินเข้าไปข้างหน้าเช่นกัน

หลันรั่วเห็นนางเดินเข้าไปในป่าลึก ดวงตาคู่สวยมีแสงสีดำและได้ใจแว๊บผ่านไปเล็กน้อย หลังจากวันนี้ไปพี่ซื่อจื่อก็จะเป็นของนางแล้ว ดูสิว่าต่อไปนางสนมคนนี้จะโอหังอย่างไร

จวินหย่วนโยวย่อมตามหลังหยุนถิงไปอยู่แล้ว องค์ชายสี่ก็ตามไปเช่นกัน และโม่ฉือหานเพียงแค่รักษาระยะห่างเอาไว้เล็กน้อย

ชาวโลกต่างก็รู้ว่าเขาเกลียดชังหยุนถิง หากเขาติดตามไปด้วย มันจะไม่ดูตั้งใจไปหรอกหรือ

หลันรั่วอารมณ์ดีอย่างยิ่ง นางไม่ได้ไปไล่ตามหยุนถิง แต่เดินไปอีกทางหนึ่ง เมื่อนึกถึงฉากรุนแรงที่คนพวกนั้นฆ่ารัดคอหยุนถิง หลันรั่วก็ตื่นเต้นอย่างมาก

เพียงแต่ว่าเมื่อหยุนถิงไปถึงส่วนลึกในป่า ไม่ได้มีความไม่เหมาะหรือผิดปกติใดๆ หยุนถิงรีบหาที่โล่งกว้างนั่งลงทันที

โม่ฉือหานที่อยู่ไม่ไกลออกไป มองสำรวจบริเวณรอบๆด้วยสีหน้าเย็นชา

องครักษ์ของเขารายงานว่า คนพวกนั้นดักซุ่มอยู่บริเวณนี้นี่แหละ ทำไมไม่เห็นมีใครลงมือเลย?

จากนั้นโม่ฉือหานก็ได้ยินเสียงต่อสู้กรีดร้องจากที่ไม่ไกลออกไป สีหน้าของเขาเคร่งขรึมลงมาทันที