จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 334

โม่ฉือหานมองไปทางหยุนถิงโดยสัญชาตญาณ เห็นนางกำลังพูดคุยกับองค์ชายสี่ฟู่อี้เฉินและคนอื่นๆอย่างสนุกสนาน ในส่วนลึกของดวงตามีความเศร้าสลดแว๊บผ่านไปเล็กน้อย

“จับตามองคนพวกนั้นให้ดี ทันทีที่พวกเขามีความเคลื่อนไหล รีบมารายงานข้าทันที” โม่ฉือหานออกคำสั่ง

“ขอรับ” องครักษ์จากไปทันที

โม่ฉือหานไม่ได้ให้องครักษ์จับกุมคนเหล่านั้นทันที หากว่าตัวเองช่วยนางเอาไว้ หยุนถิงก็จะรู้สึกขอบคุณตัวเอง และจะเหมือนกับที่ปฏิบัติกับคนอื่นๆใช่ไหม

เวลาผ่านไปไม่เท่าไหร่ โม่ฉือหานที่โอหังอวดดี เกลียดชังและรังเกียจเดียดันหยุนถิงมาตลอด ถึงกับรู้สึกต่ำต้อยขนาดนี้

เพียงเพื่อให้หยุนถิงสังเกตเห็นเขา

นาทีนี้ แม้แต่ตัวโม่ฉือหานเองก็ไม่เคยได้สังเกตเลยด้วยซ้ำ

และด้านข้างฟ่านเสี่ยรั่วกับโจวอีเม่ยที่มาพร้อมกับเขา เห็นหลีอ๋องมองไปทางหยุนถิงด้วยสายตาลุ่มหลง ทั้งสองคนโกรธแค้นและอิจฉาแทบตาย

“ในอดีตท่านอ๋องไม่สนใจจะมองหยุนถิง แถมยังให้หนังสือหย่าเมียกับนาง ตอนนี้กลับมองนางเช่นนี้ หรือว่าท่านอ๋องเสียใจภายหลังแล้ว?” โจวอีเม่ยกล่าวด้วยถ้อยคำเสียดสีเย้ยหยัน

ไม่ง่ายกว่านางจะขอร้องให้ท่านอ๋องพานางมาด้วย แต่กลับคิดไม่ถึงว่า จะเห็นภาพฉากนี้

มือของฟ่านเสี่ยรั่วที่อยู่ในแขนเสื้อกำหมัดเอาไว้แน่น เล็บจิกเข้าไปในเนื้อก็ยังไม่รู้ถึงความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย นางหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง ถึงได้เอ่ยปากขึ้นมา

“หน้าตาของคุณหนูหยุนฟื้นฟูแล้ว งดงามน่าทึ่ง พูดว่าเป็นสาวงามอันดับหนึ่งของแคว้นต้าเยียนก็ไม่ถือว่าเกินจริง ตอนนี้ยิ่งมีพรสวรรค์อันน่าทึ่ง ท่านอ๋องชื่นชมนางก็ไม่มีอะไรพอที่จะวิจารณ์ได้”

โจวอีเม่ยฟังจนใบหน้าดำมืดไปหมด“ฟ่านเสี่ยรั่วเจ้ายังสามารถเสแสร้งได้อีกหน่อยไหม คำพูดนี้ข้าฟังแล้วยังรู้สึกอิจฉา ในใจเจ้าก็ต้องอิจฉาแทบตายเหมือนกันใช่ไหม เอาแต่แสร้งทำท่าทางใจกว้าง ไม่เหนื่อยหรือ?”

ฟ่านเสี่ยรั่วถูกตอกกลับจนสีหน้าไม่น่าดูมากขึ้นมาเล็กน้อย“ท่านอ๋องชอบที่ข้าเป็นเช่นนี้แหละ ข้ายินดีเจ้ายุ่งอะไรด้วย กลับเป็นเจ้า ในฐานะที่เป็นคุณหนูของตระกูลที่มีชื่อเสียงแต่กลับสู้ผู้หญิงที่ถูกทิ้งคนหนึ่งไม่ได้ หากเจ้าไม่ได้จงใจอดอาหาร ท่านอ๋องเห็นแก่หน้าของพ่อเจ้าจะพาเจ้าออกมาได้อย่างไร หากพูดถึงเรื่องน่าสงสาร เจ้าต่างหากที่เป็นคนที่น่าสงสารที่สุด!”

โจวอีเม่ยถูกเปิดโปงให้ขายหน้าต่อหน้าสาธารณชน คนทั้งคนโมโหจนถึงขีดสุด ยกมือก็ตบหน้าฟ่านเสี่ยรั่วไปหนึ่งฉาก

“เพียะ!” เสียงที่คมชัดดังมา

“เจ้าถึงกับกล้าตบข้าหรือ?” ฟ่านเสี่ยรั่วจ้องมองด้วยความโกรธ

“ข้าตบเจ้านี่แหละ ก็แค่ครอบครัวตระกูลเล็กๆ เรียนออกมาจากหอเทพเซียนเท่านั้น เจ้ามีอะไรดีเลิศหรือ หอเทพเซียนสำนักของเจ้าตอนนี้แม้แต่ตัวเองก็เอาตัวไม่รอดแล้ว ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าต่อไปเจ้ายังมีอะไรให้อวดดีอีก!” โจวอีเม่ยกล่าวอย่างเหยียดหยาม

ฟ่านเสี่ยรั่วกำลังจะตอบโต้ ก็เห็นหลีอ๋องที่เดินเข้ามาจากฝั่งตรงข้าม นางร้องไห้ปรับทุกข์ด้วยใบหน้าน้อยใจทันที

“พี่สาวทำไมถึงระบายความโกรธใส่ข้าเช่นนี้ ท่านเป็นคนบอกเองว่าท่านอ๋องถูกคุณหนูหยุนลวงวิญญาณไปแล้ว ตอนนั้นท่านอ๋องปฏิบัติต่อคุณหนูหยุนเกินไปแบบนั้น ตอนนี้กลับจ้องมองคุณหนูหยุนอย่างตกอยู่ในภวังค์ คำพูดที่น่าขายหน้าเช่นนี้ท่านพูดออกมาได้อย่างไร ท่านเป็นถึงพระชายารองของท่านอ๋อง ต้องคำนึงถึงหน้าตาของท่านอ๋องด้วยสิ”

ฟ่านเสี่ยรั่วกุมใบหน้าเอาไว้ ท่าทางที่ร้องไห้ก็ยังงดงามทำให้คนรู้สึกสงสาร

โจวอีเม่ยมองไปทางนางอย่างเหยียดหยาม“เจ้าแสดงละครให้มันน้อยๆหน่อย ก็มีแต่ท่านอ๋องนั่นแหละที่ถูกเจ้าหลอกได้ ตัวเจ้าเองเป็นคนแบบไหนไม่รู้หรือ”

“หุบปาก!” เสียงที่เย็นชามืดมนดังมา โม่ฉือหานเดินตรงเข้ามา

โจวอีเม่ยสะดุ้งตกใจ เมื่อครู่นี้นางเอาแต่จดจ่ออยู่กับความโกรธ ถึงกับลืมไปว่าสิ่งที่ท่านอ๋องไม่ชอบที่สุดก็คือการแย่งชิงในลานหลัง

“ท่านอ๋อง ข้า-------”

“ไม่รู้จักสำนึกผิด ที่นี่คือพื้นที่ล่าสัตว์ของราชวงศ์ เป็นที่ที่เจ้าจะมากำเริบเสิบสานได้หรือ ดูท่าข้าจะตามใจเจ้ามากเกินไปแล้ว เด็กๆส่งพระชายารองกลับจวนหลีอ๋อง กักบริเวณหนึ่งเดือน ไม่มีคำสั่งของข้าห้ามนางออกมาแม้แต่ครึ่งก้าว!” เสียงที่เย็นชาของโม่ฉือหาน ไม่อนุญาตให้มีข้อกังขา

“ขอรับ!” องครักษ์สองนายเข้ามาทันที

“ท่านอ๋อง ท่านทำเช่นนี้กับหม่อมฉันได้อย่างไร เป็นเพราะฟ่านเสี่ยรั่วแสดงละครเก่งเกินไป ทำไมท่านถึงมองธาตุแท้ของนางไม่ออก!” โจวอีเม่ยจากไปพร้อมกับร้องไห้ปรับทุกข์

ดวงตาคู่สวยของฟ่านเสี่ยรั่วมีความได้ใจแว๊บผ่านไปเล็กน้อย คนไร้สมองอย่างโจวอีเม่ย คำพูดสองสามประโยคก็เผยตัวตนที่แท้จริงออกมาจริงๆด้วย สมน้ำหน้า