จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 349

หยุนหลีที่รู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อยจู่ๆก็ชนเข้ากับอ้อมแขนที่ไม่คุ้นเคย คนทั้งคนตกตะลึงไป เงยหน้ามาก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นยะเยือกราวกับเกล็ดน้ำแข็งของซวนอ๋อง เส้นกรามที่เต่งตึง โครงหน้าคมคายราวกับมีด ขอบและมุมเด่นชัด ลึกล้ำมีมิติ

ราวกับงานประติมากรรมที่แกะสลักโดยศิลปิน สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ แม้แต่ผิวก็ดีกว่าผู้หญิงทั่วไป ขาวราวกับหยก

โอหังถือดีเจ็ดส่วน เย็นชาสามส่วน รัศมีพลังรอบตัวแข็งแกร่ง ทำให้หยุนหลีมองมาอย่างตกตะลึงในชั่วพริบตา

ซวนอ๋องคว้าตัวหยุนหลีเอาไว้ พานางลอยตัวลงมา และหยุดลงบนพื้น

“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?” เสียงที่เย็นชาของโม่เหลิ่งเหยียนดังมา พยุงนางให้ยืนตัวตรง

หยุนหลีถึงได้ตอบสนองกลับมา รีบยืนตัวตรงทันที“ไอ๊หยา เงินของข้า!” กล่าวจบ ก็รีบไปค้นหาทันที

คนอื่นๆในห้องโถงชั้นหนึ่งตกตะลึงแทบแย่ไปนานแล้ว ต่างก็ลืมตอบสนองกลับมา พากันยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน

หยุนหลีค้นหาไปทั่ว เห็นเงินก้อนนั้นอยู่ที่ข้างขาโต๊ะด้านหนึ่งจริงๆ นางรีบวิ่งเข้าไปเก็บขึ้นมาอย่างมีความสุขทันที“โชคดีที่ข้าหาเจอแล้ว!”

ใบหน้าของซวนอ๋องดำมืดราวกับเหล็ก“อย่าบอกนะว่าที่เจ้ากระโดดลงมาเพื่อเศษเงินก้อนนี้”

“ก็ใช่น่ะสิ นี่คือเงินที่ข้าหามาได้ครั้งแรกในชีวิตเลยนะ ตั้งสิบตำลึงแน่ะ เก่งมากใช่ไหมล่ะ” หยุนหลีกล่าวโอ้อวดอย่างได้ใจ

สีหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนไม่น่าดูขึ้นมาเล็กน้อยทันที“หากเจ้าตกลงมาจริงๆ ไม่ตายก็พิการ ไม่รู้ว่าต้องใช้เงินกี่สิบตำลึง วันนี้เห็นแก่หยุนถิงข้าถึงได้ช่วยเจ้า หากมีครั้งต่อไปเจ้าก็กลายเป็นคนพิการเถอะ”

หยุนหลีถึงได้รู้สึกตัวในภายหลัง เงยหน้ามองไปทางบันไดที่อยู่ด้านข้าง สีหน้าซีดขาวเล็กน้อย“เมื่อครู่นี้ข้าถึงกับกระโดดลงมาจากบันไดที่สูงขนาดนี้เลยหรือ?”

โม่เหลิ่งเหยียนเหลือบไปมองสายตาที่รู้สึกกลัวภายหลังเล็กน้อยของหยุนหลีครู่หนึ่ง รู้ว่านางฟังเข้าใจแล้ว ถึงได้ก้าวเท้าเดินไปทางชั้นสอง

“รอเดี๋ยวก่อน ซวนอ๋องขอบคุณที่ท่านช่วยข้าเมื่อครู่นี้ ถ้าอย่างไรข้าเลี้ยงเหล้าท่านดีไหม วันนี้ข้ามีเงิน” หยุนหลีส่ายเงินที่อยู่ในมือ

“เงินแค่นั้นของเจ้า เกรงว่าคงไม่พอจ่ายแม้แต่ค่าสุราถ้วยเดียวของข้าหรอก” โม่เหลิ่งเหยียนเดินต่อไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมอง

หยุนหลีได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจกะทันหัน รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย“ดื่มสุราชั้นดีก็แน่แล้วหรือ หอใต้หล้าแห่งนี้ยังเป็นของพี่เขยซื่อจื่อของข้าเลย”

คนอื่นๆได้ยินก็พากันตกใจแทบแย่ นั่นเป็นถึงซวนอ๋องที่โหดร้ายกระหายเลือด โหดเหี้ยมราวกับพญายมเชียวนะ ปีนี้เขายังไม่เคยทำเรื่องที่น่ากลัวที่สุดเลย คงจะไม่ฉีกคุณหนูหยุนสี่คนนี้เป็นชิ้นๆแล้วโยนไปในแม่น้ำเป็นอาหารปลาหรอกใช่ไหม

ทุกคนต่างพากันวิตกกังวลแทนหยุนหลี แต่กลับได้ยินซวนอ๋องกล่าวขึ้นมาเพียงว่า“เจ้าควรจะรู้สึกโชคดีที่เจ้ามีพี่ใหญ่ที่ดีเช่นนี้ มิเช่นนั้นอาศัยแค่คำพูดในวันนี้ของเจ้า ข้าก็สามารถตัดลิ้นของเจ้าได้เลย”

หยุนหลีตกใจจนตัวสั่น ปิดปากเอาไว้โดยสัญชาตญาณ ไม่กล้าพูดอะไรมากอีก วิ่งกลับไปทางห้องส่วนตัวของตัวเองบนชั้นสองอย่างรวดเร็ว

โม่เหลิ่งเหยียนมองดูท่าทางที่วิ่งหนีไปอย่างตื่นตระหนกของนาง สีหน้าเย็นชาเหมือนเคย เดินไปทางห้องส่วนตัวของตัวเอง

และจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงที่อยู่ในจวนซื่อจื่อ กำลังเล่นว่าวอยู่ที่ลานหลัง แต่แล้วก็ได้ยินผู้ใต้บังคับบัญชามารายงานเกี่ยวกับเหตุการณ์ในหอใต้หล้า

หยุนถิงรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง“ซวนอ๋องถึงกับช่วยน้องหญิงสี่ของข้า เขาไม่เคยยุ่งเรื่องคนอื่นไม่ใช่หรือ?”

จวินหย่วนโยวเหลือบมองนางครู่หนึ่ง“ย่อมเป็นเพราะเห็นแก่หน้าเจ้าอยู่แล้ว”

“อ้อ ที่แท้ข้าก็มีหน้ามีตาขนาดนี้เลย” หยุนถิงกล่าวอย่างมีความสุข

จวินหย่วนโยวยังคิดจะพูดอะไรต่อ ก็เห็นบ่าวรับใช้พาหยุนเฉิงเซี่ยงเดินเข้ามา

เมื่อหยุนถิงเห็น ก็วิ่งเข้าไปทันที“ท่านพ่อ ท่านมาได้อย่างไร เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม?”

ใบหน้าของหยุนเฉิงเซี่ยงเต็มไปด้วยความหดหู่ท้อแท้“อย่าพูดถึงเลย วันนี้ข้าไปประชุมเช้ามีคนส่งฎีกามาจากเมืองตุ้นบอกว่าผลผลิตมันฝรั่งมีมากเกินไปแล้ว เอ่อล้นจนส่งผลกระทบต่อสถานการณ์ปกติ ฝ่าบาทให้ขุนนางทุกคนคิดหาวิธี ดูว่าจะแก้ไขอย่างไร ก่อนประชุมเช้าพรุ่งนี้จะต้องเสนอแนวทางแก้ไขให้ได้