จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 357

หยุนถิงอยากตอบกลับ แต่ทันใดนั้นก็หน้ามืดลง และหมดสติไป

โม่ฉือหานพยุ่งนางไว้โดยไม่ต้องคิด "หยุนถิง หยุนถิงเจ้าเป็นอะไร？"

มองหยุนถิงที่หน้าซีดขาว โม่ฉือหานก็รู้สึกใจเป็นทุกข์อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อุ้มหยุนถิงขึ้นหันหลังและจะจากไป

เหลยถิงและหลงเอ้อยังต่อสู้กับชายชุดดำเหล่านั้น หลงเอ้อเห็นว่าหลีอ๋องกำลังอุ้มซื่อจื่อเฟยไว้และจะจากไป ก็รู้สึกกระวนกระวายในทันที

หลงเอ้อสังหารชายชุดดำตรงหน้าอย่างโหดเหี้ยม ทนความอ่อนแอไว้ตามไปอย่างรวดเร็ว

หอเหวินหยวนตกอยู่ในความโกลาหลมานานแล้ว ทุกคนต่างก็คิดที่จะวิ่งหนีเอาชีวิตรอด ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็น

โม่ฉือหานอุ้มหยุนถิงขึ้นไปในรถม้า "รีบกลับไปที่จวนหลีอ๋อง!"

“ขอรับ” คนขับรถม้ากำลังจะขับรถ หลงเอ้อก็ตามมาถึง และดึงรถม้าไว้ “ปล่อยซื่อจื่อเฟยเดี๋ยวนี้”

โม่ฉือหานชำเลืองมองหลงเอ้อ ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด สีหน้าซีดขาว แต่ก็ยังฝืนทนเอาไว้ เขารู้ว่าหลงเอ้อนั้นภักดีต่อหยุนถิงมากที่สุด หยุนถิงไปที่ใดก็พาหลงเอ้อไปด้วย

“ดึงเขาขึ้นมา” แม้ว่าโม่ฉือหานจะไม่เต็มใจ แต่ก็ยังสั่งให้คนดึงเขาขึ้นมา

คนขับรถม้ารีบดึงหลงเอ้อขึ้นมาทันที หลงเอ้อก็รีบปีนขึ้นรถม้า เขาจะไม่ปล่อยให้หลีอ๋องทำร้ายซื่อจื่อเฟยอย่างแน่นอน

รถม้าตรงไปที่จวนหลีอ๋อง โม่ฉือหานอุ้มหยุนถิงลงมา และรีบให้คนไปเชิญหมอหลวงหลิวมา

จวนหลีอ๋องวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างใหญ่ โดยเฉพาะองครักษ์ที่เฝ้าประตู จนกระทั่งท่นาอ๋องเข้าไป พวกเขาก็ยังตั้งสติไม่ได้

“ข้าไม่ได้ดูผิดใช่หรือไม่ เมื่อครู่ที่ท่านอ๋องอุ้มไว้นั้นคือหยุนถิง?” องครักษ์คนหนึ่งเอ่ยขึ้น

"ข้าเองก็เห็นเช่นกัน"

คนรับใช้คนอื่นก็ยิ่งตกตะลึงกันใหญ่ และรีบไปบอกคนอื่น ๆ และในไม่ช้าก็ถูกแพร่กระจายไปทั่วจวนหลีอ๋อง

ช่วงนี้ฟ่านเสี่ยรั่วถูกโม่ฉือหานทำเมินเฉยเพราะเรื่องของยาเม็ด และกำลังคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรให้ท่านอ๋องกลับใจ แต่ก็ได้ยินข่าวที่ว่าท่านอ๋องนำหยุนถิงกลับมา ทำเอาฟ่านเสี่ยรั่วโกรธมากจนโยนชุดชงชาที่วางอยู่บนโต๊ะลงพื้นทั้งหมด

น่าเอ๊ย ท่านอ๋องยังลืมนางไม่ได้ แถมยังพานางกลับจวนด้วย นี่จะวางตัวเองไว้ตำแหน่งไหนกัน

ฟ่านเสี่ยรั่วหึงยิ่งนัก และความขุ่นเคืองแทบตาย แต่ก็ต้องพยายามสงบอารมณ์ตัวเองให้ดี และออกไปพร้อมกับสาวรับใช้ทันที

ในห้อง

โม่ฉือหานวางหยุนถิงลงบนเตียง และไปเอายาจินชวงและผ้าพันแผลในตู้ทันที มองดูบาดแผลบนไหล่ที่เต็มไปด้วยเลือดของหยุนถิง โม่ฉือหานก็กำลังจะทำแผลให้นาง

"ท่านอ๋อง เรื่องแบบนี้ให้หม่อมฉันทำเถอะเพคะ ตอนนี้คุณหนูหยุนเป็นซื่อจื่อเฟยของจวินซื่อจื่อ หากท่านมาทำมันดูไม่ค่อยเหมาะสม" ฟ่านเสี่ยรั่วกล่าว

สีหน้าของโม่ฉือหานเย็นชายิ่งนัก ออร่ารอบกายเย็นยะเยือก แต่เขาก็ยืนขึ้นและหลีกไป "ในเมื่อเช่นนี้ เจ้ามาทำเถอะ ช่วยนางทำแผลให้ดี"

“เพคะ ท่านอ๋อง” ฟ่านเสี่ยรั่วเดินมา

โม่ฉือหานลุกขึ้นและจากไป แต่ไม่ได้ออกไป แต่เดินไปที่หน้าประตูไม่กี่ก้าวแล้วหันหลัง

ฟ่านเสี่ยรั่วเห็นหลีอ๋องเป็นเช่นนี้ ก็รู้สึกปวดใจ อึดอัดเป็นอย่างยิ่ง ท่านอ๋องเป็นห่วงหยุนถิงมากเยี่ยงนี้เลยหรือ?

แม้ว่านางจะโกรธและไม่พอใจ แต่ก็ยังหยิบกรรไกรมาและตัดเสื้อผ้าบนไหล่ของหยุนถิงออก มองดูบาดแผลที่โดนบาดนั้น ดวงตาแสนสวยของฟ่านเสี่ยรั่วก็ฉายแววโหดเหี้ยม ทำไมคนคนนั้นไม่ฆ่าเจ้าทิ้งโดยตรงเลย บาดเจ็บแล้วยังจะมายั่วยวนท่านอ๋องอีก

นางเอายาจินชวงมาแล้วทาให้หยุนถิง แต่กลับจงใจใช้เล็บทิ่มบาดแผลของหยุนถิง