จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 358

สีหน้าของโม่ฉือหานมืดครึ้มกว่าเดิม แต่ก็ไม่ได้ขัดขวาง เขารู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ขัดขวาง

ตั้งแต่วินาทีที่เขาเขียนหนังสือหย่าร้าง เขาก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เสียใจภายหลังแล้ว

"จวินหย่วนโยวเจ้าจำสิ่งที่เจ้าพูดในวันนี้ไว้ให้ดี หากครั้งต่อไปเจ้าทำให้หยุนถิงต้องได้รับบาดเจ็บอีก ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะแย่งคนคืนมา!" น้ำเสียงเศร้าหมองของโม่ฉือหานเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

จวินหย่วนโยวที่เดินออกไปห้า หกเมตรนั้น มือที่อุ้มหยุนถิงไว้กำแน่น และไปอย่างไม่หันมอง "ข้าจะไม่ให้โอกาสนี้กับเจ้าอย่างแน่นอน!"

ส่วนฟ่านเสี่ยรั่วที่อยู่ข้างๆก็ตกตะลึงยิ่งนัก ท่านอ๋องตกหลุมรักหยุนถิงจริง ๆแล้ว เป็นไปได้อย่างไร

เขาเกลียดหยุนถิงที่สุดไม่ใช่หรือ ทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้?

ฟ่านเสี่ยรั่วยังไม่เข้าใจ จู่ๆโม่ฉือหานก็หันมามองนาง ด้วยสีหน้าที่น่ากลัวและโกรธ ยกมือขึ้นและตบหน้าฟ่านเสี่ยรั่ว

"เพียะ!"

"อ๊าก!" ฟ่านเสี่ยรั่วกรีดร้อง และเอามือปิดแก้มที่เจ็บปวดของนางโดยจิตใต้สำนนึก และมองดูโม่ฉือหานอย่างไม่น่าเชื่อ "ท่านอ๋อง เหตุใดท่านจึงตบข้า？"

“ทำไมข้าถึงตบเจ้า เจ้าไม่รู้หรือ？” โม่ฉือหานตะโกนด้วยความโกรธ

ตั้งแต่เห็นหยุนถิงได้รับบาดเจ็บจากในหอเหวินหยวน โม่ฉือหานก็กดจุดที่ทำให้ขยับตัวไม่ได้ของนางเอาไว้แล้ว ตามหลักการแล้วต่อให้เลือดไหลแต่ก็คงไม่มากเช่นนี้ เพราะจากหอเหวินหยวนมายังจวนหลีอ๋องก็ยังระยะทางหนึ่งอยู่ แต่เมื่อกี้หยุนถิงพูดว่าบาดแผลเจ็บ สายตานั้นว่างเปล่าและไร้ชีวิตชีวา เห็นได้ชัดว่าถูกปลุกด้วยความเจ็บปวด ไม่ได้ตื่นมาเพราะสมองปลอดโปร่งจริงๆ

บวกกับที่ฟ่านเสี่ยรั่วทำยาจินชวงตกลงบนพื้นนั้น ฉลาดเยี่ยงโม่ฉือหานก็ต้องเดาออกได้อยู่แล้ว

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ฟ่านเสี่ยรั่วผู้ซึ่งอ่อนโยน สง่างาม และใจกว้างอยู่เสมอนั้น กลับถือโอกาสตอนหยุนถิงหมดสติไป และทำร้ายบาดแผลของนาง ความคิดชั่วร้ายเช่นนี้ โม่ฉือหานไม่มีวันยอดเด็ดขาด

ฟ่านเสี่ยรั่วถูกกล่าวหาอย่างกะทันหัน ก็รู้สึกร้อนตัวยิ่งนัก หรือว่าท่านอ๋องรู้ที่ข้ากดบาดแผลของหยุนถิงในเมื่อครู่นั้นแล้ว?

เป็นไปไม่ได้ เขาหันหลังอยู่ชัดๆ

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่รู้ว่าผิดตรงไหน ท่านอ๋องโปรดพูดออกมาอย่างชัดเจน?” ฟ่านเสี่ยรั่วไม่ยอมรับ

ใบหน้าที่เย็นชาและเคร่งขรึมของโม่ฉือหาน ฉายแววผิดหวัง "เสี่ยรั่ว เจ้าทำให้ข้าผิดหวังมาก เด็กๆนำฟ่านเสี่ยรั่วไปขังไว้ในลาน กักขังบริเวณเป็นเวลาสามเดือน ห้ามนางออกไปโดยไม่มีคำสั่งของข้า! "

“ท่านอ๋อง ท่านปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ได้เยี่ยงไร？” ฟ่านเสี่ยรั่วร้องไห้อย่างน้อยใจ

“ข้าไม่ได้หย่ากับเจ้าก็ถือเป็นการเมตตาต่อเจ้าที่สุดแล้ว เรื่องในวันนี้ห้ามมีอีก มิฉะนั้นข้าจะไม่ให้อภัยอย่างง่ายดายอีกแน่!” โม่ฉือหานตะโกนด้วยความโกรธ หันหลังและจากไป

ฟ่านเสี่ยรั่วทรุดลงบนพื้น ท่านอ๋องรู้แล้วจริงด้วย ใช่ คนที่ฉลาดและมีไหวพริบเยี่ยงท่านอ๋องนั้น ทำไมตัวเองถึงข่มอารมณ์ที่จะไปกดบาดแผลของหยุนถิงไว้ไม่ได้ ในขณะนี้ฟ่านเสี่ยรั่วเสียงใจภายหลังยิ่งนัก

ในเวลาเดียวกัน ฟ่านเสี่ยรั่วก็เกลียดหยุนถิงมากยิ่งขึ้น ถูกท่านอ๋องเขียนหนังสือหย่าร้างแล้ว ยังจะมายั่วยวนท่านอ๋องอีก ช่างน่ารังเกียจจริงๆ ไม่ช้าก็เร็วนางจะทำให้ในสายตาของท่านอ๋องมีเพียงนางผู้เดียว

ทางนี่ จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงกลับไปที่จวนซื่อจื่อ และรีบท่านลั่วมารักษาให้นางทันที

ท่านลั่วตรวจสอบอย่างละเอียด "นังหนูนี้ถูกวางยาโยวหรันสั่น สิ่งของนั้นไร้สีและไร้กลิ่นแต่สามารถทำให้คนหมดแรงได้อย่างรวดเร็ว น่ากลัวกว่ายาสลายกำลัง แต่ไม่มีผลข้างเคียงอื่นๆ ต่อร่างกาย ไม่ต้องห่วง ไม่นานก็คงฟื้นแล้ว”

จากนั้นจวินหย่วนโยวก็ค่อยโล่งใจลง มองดูหยุนถิงที่หมดสติ รู้สึกใจปวดร้าวยิ่งนัก

ทั้งหมดเป็นเพราะความประมาทเลินเล่อของเขา หอเหวินหยวนธรรมดาๆอันหนึ่งกลับยังซ่อนคนที่ลอบสังหารหยุนถิงเอาไว้ด้วย ใครกันที่คำนวณได้ขนาดนี้ เลือกตอนที่ตัวเองไม่ได้อยู่กับหยุนถิง แถมเลือกเวลาได้แม่นยำเช่นนี้？

นอกประตู หลงยีเข้ามา "ซื่อจื่อ หอเหวินหยวนถูกควบคุมไว้หมดแล้ว และผู้ที่ลอบสังหารซื่อจื่อเฟยก็ถูกจับไว้หมดแล้ว แต่พวกเขาทั้งหมดล้วนกินพิษยาฆ่าตัวตายกันหมด ไม่มีใครรอดชีวิตเลย"