จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 359

“ซื่อจื่อ งั้นพวกข้ากลับมาได้อย่างไร？” หยุนถิงถาม

"ข้าออกมาจากวังก็ได้ยินว่าเจ้าเกิดเรื่องขึ้น ดังนั้นจึงรีบไปที่หอเหวินหยวนทันที แต่ก็ได้ยินว่าเจ้าถูกโม่ฉือหานพาตัวไปแล้ว ข้าจึงไปที่จวนหลีอ๋อง แล้วพาเจ้ากลับมา" จวินหย่วนโยวพูดสั้นๆ

หยุนถิงประหลาดใจมาก "อย่างงี้ละก็ โม่ฉือหานพาข้าไปที่จวนหลีอ๋องนะสิ ช่างแปลกประหลาดยิ่งนัก?"

เมื่อก่อนโม่ฉือหานเกลียดนางจนอยากขับไล่นางออกจากจวนหลีอ๋อง มองดูนางมากไปหน่อยก็จะรู้สึกว่าขวางหูขวางตา ทำไมจู่ๆถึงช่วยตัวเองเอาไว้ แถมยังพาตัวเองกลับไปด้วย

"คิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดแล้ว พักผ่อนดีๆก่อน ไว้ใจเถอะ ข้าจะสืบให้กระจ่างแจ้งอย่างแน่นอน" จวินหย่วนโยวพูดปลอบโยน

“อืม ขอบคุณซื่อจื่อ” หยุนถิงรู้สึกซาบซึ้งใจ

"ในเมื่อเช่นนี้ งั้นข้าช่วยเจ้าเปลี่ยนเสื้อที่เปื้อนเลือดทิ้ง" จวินหย่วนโยวลุกขึ้นและไปที่ตู้หยิบชุดชั้นในที่ใส่สบายมาตัวหนึ่ง

แผลบนไหล่ของหยุนถิง ได้รับการพันแผลโดยหมอหลวงในจวนหลีอ๋องแล้ว ก็แค่ตัดเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดบนไหล่ของนางออกนิดหนึ่ง และทำแผลให้ ดังนั้นบนเสื้อผ้าของหยุนถิงจึงยังมีเลือดจำนวนมาก

เมื่อเห็นจวินหย่วนโยวใกล้เข้ามา หยุนถิงก็กำลังจะลุกขึ้น

"อยู่เงียบๆ ข้าทำเอง" จวินหย่วนโยวเหยียดนิ้วยาวที่งามสง่าออกมา และปลดริบบิ้นบนเอวของหยุนถิง

การกระทำที่ชำนาญ และเป็นธรรมชาติ สมกับเป็นผลที่ได้จากการฝึกฝนในทุกๆวันจริงๆเลย

ในชั่วพริบตา เสื้อผ้าของหยุนถิงก็ถูกถอดออก เหลือเพียงชุดชั้นในและกางเกงในเท่านั้น จู่ๆก็อยู่ใกล้ชิดกับจวินหย่วนโยวมาเช่นนี้ มองดูท่าทางของเขาที่ช่วยตัวเองถอดเสื้ออย่างระมัดระวังและอ่อนโยนนั้น หน้าของหยุนถิงก็แดงขึ้นในทันที

แม้ว่าปกติซื่อจื่อก็จะช่วยตัวเองสวมเสื้อผ้าอยู่เสมอ แต่ก็เป็นเพียงเสื้อคลุมและเสื้อป้ายตัวในเท่านั้น จู่ๆก็ใส่น้อยเช่นนี้ต่อหน้าซื่อจื่อแถมยังเป็นเวลากลางวันแสกๆด้วย หยุนถิงรู้สึกอายยิ่งนัก

จวินหย่วนโยวแค่ก้มหัวลงช่วยหยุนถิงสวมเสื้อผ้า แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นแก้มที่แดงของหยุนถิง ระหว่างคิ้วนั้นก็มความโปรดปรานขึ้นเล็กน้อย

“ทำไม ตอนนี้ยังอายอยู่หรือ บนตัวเจ้ามีตรงไหนที่ข้าไม่เคยเห็นบ้าง”

"ซื่อจื่อ อย่าซน" หยุนถิงเขินอายอย่างยิ่ง

ระยะห่างระหว่างทั้งสองนั้นใกล้มาก จวินหย่วนโยวสูงกว่าหยุนถิงไปครึ่งศีรษะ เมื่อเขาพูด ลมหายใจแสนอุ่นๆ ของเขาก็พ่นรดลงมา ทำให้แก้มของนางเลือดมากขึ้นกว่าเดิม และเขินอายยิ่งนัก

เมื่อได้กลิ่นหอมจางๆ ของสมุนไพรบนตัวของจวินหย่วนโยว หัวใจของหยุนถิงก็รู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก

“ข้าก็แค่พูดตามความจริง ต่อให้เจ้าอยากก็ไม่ได้ ตอนนี้เจ้าบาดเจ็บอยู่ ควรพักผ่อนให้ดี รอเจ้าหายดีแล้วข้ารับรองว่าจะให้เจ้าพึงพอใจอย่างแน่นอน” จวินหย่วนโยวพูดล้อเล่น

ทีนี้หยุนถิงยิ่งอายจนเอาหัวมุดเข้าหน้าอกของจวินหย่วนโยวโดยตรง "ซื่อจื่อ ท่านอันธพาลเกินไปแล้ว"

"ข้าทำเช่นนี้กับเจ้าเพียงเท่านั้น" จวินหย่วนโยวพูดล้อเล่น และช่วยหยุนถิงใสเสื้ออย่างระมัดระวัง

โดยไม่ได้แตะโดนบาดแผลของหยุนถิงเลย ระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง

หยุนถิงรู้สึกอายและโกรธ พอเปลี่ยนเสื้อเสร็จก็รีบหันหลังไปโดยไม่สนใจเขาอีกเลย

แต่จวินหย่วนโยวกลับกอดหยุนถิงจากด้านหลัง "ถิงเอ๋อร์ เรื่องในวันนี้เป็นเพราะข้าประมาทเกินไป ข้าจะสืบหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังให้ได้อย่างแน่นอน และให้คำอธิบายแก่เจ้า พักผ่อนดีๆ"

หยุนถิงพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็นอนลงบนเตียงภายใต้การดูแลของจวินหย่วนโยว อาจเป็นเพราะการเสียเลือดมากเกินไป สักครู่นางก็หลับไปแล้ว

เมื่อฟังเสียงหายใจตื้นๆ ของนาง จวินหย่วนโยวก็ห่มผ้านวมให้นาง จากนั้นก็อยู่ต่ออีกสักพักแล้วค่อยเดินออกไป

หลงยีรออยู่หน้าประตูแล้ว เมื่อเห็นซื่อจื่อออกมาก็พูดทันทีว่า "ซื่อจื่อ ข้าน้อยสืบได้แล้วว่าคนเหล่านั้นเป็นคนของสำนักสิ้นรัก ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเซวียนอ๋องที่หยุดซากศพของนักฆ่าเหล่านั้นเอาไว้ และพบตราประทับของสำนักสิ้นรักบนขาซ้ายของพวกเขา”

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชาและจริงจัง "สำนักสิ้นรัก ใครกันแน่ที่มีความสามารถสั่งให้สำนักสิ้นรักทำงานให้พวกเขาได้？"

สำนักสิ้นรักเป็นองค์กรมืดอันดับหนึ่งในทั้งสี่แคว้น ส่วนใหญ่เน้นในการฝึกฝนหน่วยกล้าตายและรับประกาศออกหมายจับ พวกเขาจะฝึกฝนหน่วยกล้าตายจำนวนหนึ่งและส่งไปยังองค์กรอื่น ๆ ในสี่แคว้นทุกปี และมักจะท้าทายรับงานประกาศออกหมายจับที่ยาก