จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 360

วี่อู๋เสียมองดูหยุนถิงที่อยู่บนเตียงด้วยความสนใจ "คิดไม่ถึงเลยว่า ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งกลับทำให้จวินหย่วนโยว เซวียนอ๋อง และแม้กระทั่งคนคนนั้นใส่ใจมากถึงขนาดนี้ และยอมหักหน้ากับข้าเพื่อนเก่าคนนี้อย่างเปิดเผย หยุนถิงเจ้ามีความสามารถมากจริงๆเลย"

น้ำเสียงเหลาะแหละ ขี้เล่น และมีความเคียดแค้นเป็นอย่างยิ่ง ซึ่งทำเอาหยุนถิงขมวดคิ้วด้วยความสับสน

เขาเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงเข้าออกจากจวนซื่อจื่อได้โดยไม่มีใครสังเกตเห็น หากเขาอยากฆ่าตัวเองคงทำได้อย่างง่ายดายสินะ

หยุนถิงมองดูคนคนนั้นด้วยสีหน้าเย็นชา ในห้องไม่ได้จุดเทียนไขไว้ แสงจันทร์ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง หยุนถิงสามารถมองเห็นใบหน้าของคนคนนั้นได้อย่างไม่ค่อยชัดเจน

เพศชายรูปลักษณ์หน้าตาคล้ายผู้หญิง ยังมีความสง่างามที่อ่อนโยนอีกด้วย แต่รอบกายกลับเต็มไปด้วยออร่าของความชั่วร้าย และพิงตัวอย่างสบายๆ และเกียจคร้านบนเสาข้างเตียง ดูเหมือนไม่อันตรายใดๆ แต่กลับทำให้หยุนถิงไม่กล้าดูถูก

เมื่อเห็นว่าหยุนถิงไม่พูด เพียงแค่จ้องมองตัวเองด้วยความโกรธ วี่อู๋เสียก็ยิ่งพอใจมากขึ้น เดินมาและหยิกแก้มของหยุนถิง

"ได้ยินมาว่าตอนนี้เจ้าเป็นสาวงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าเยียน ใบหน้านี้แหละที่ทำให้ผู้ชายหลายคนหลงใหล ข้าจะดูว่าเจ้ามีความสามารถอะไรกันแน่？"วี่อู๋เสียเอนกายเข้าใกล้

มือนั้นบีบจนแก้มของนางเจ็บมากนัก หยุนถิงมองดูใบหน้าที่กำลังจะเข้ามาใกล้ ก้มหัวลงกัดมือของวี่อู๋เสียโดยสัญชาตญาณ

"อ๊าก!" วี่อู๋เสียทำเสียงเชอะ เจ็บจนเขาขมวดคิ้ว และปล่อยมือที่บีบหยุนถิงเอาไว้โดยไม่รู้ตัว ยกมืออีกข้างแล้วตบมา แต่มือของเขายังไม่ทันได้ตบโดนนาง ก็สบกับดวงตาแสนสวยที่เย็นชาของหยุนถิง จู่ๆวี่อู๋เสียก็หยุดมืดในทันที

ดวงตานี้โหดร้ายเกินไป ราวกับเศษน้ำแข็งที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ราวกับว่าสามารถแทงใจของผู้คนได้ในชั่วพริบตา

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จู่ๆวี่อู๋เสียก็นึกถึงคนคนนั้น

หยุนถิงเห็นเขาจู่ๆก็เหม่อลอยไป ก็ปล่อยเข็มเงินที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกมาทันที

เมื่อรู้สึกถึงความอันตรายในอากาศ วี่อู๋เสียก็รีบหลบทันที และเข็มเงินสามเล่มก็แทงเข้าไปที่เสาข้างๆ

วี่อู๋เสียเลิกคิ้ว "ไอ๊หยะ ผู้หญิงคนนี้มีความสามารถเล็กน้อย ถูกข้ากดจุดไปทำให้ขยับตัวไม่ได้แล้ว ยังสามารถโจมตีได้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่สามารถส่งหนานเทียนหลินเข้าไปที่จวนผิงหยวนได้"

"เจ้ารู้จักหนานเทียนหลินหรือไม่？" หยุนถิงมองมา คนคนนี้คงไม่ใช่มาแก้แค้นตัวเองแทนหนานเทียนหลินสินะ

"ไอ้งี่เง่านั่นกลับตกอยู่ในมือของเจ้าผู้หญิงคนหนึ่ง โง่ยิ่งนัก ดูเหมือนคืนนี้ข้าจะไม่ได้มาเสียเปล่า!" มุมปากของวี่อู๋เสียโค้งขึ้น

นอกประตู มีเสียงฝีเท้าดังเข้ามา

สีหน้าของวี่อู๋เสียเย็นชาลง และเหลือบมองหยุนถิง "วันนี้ปล่อยเจ้าไปก่อน ข้าจะมาหาเจ้าในภายหลัง!" หลังพูดจบ ก็กระโดดออกจากหน้าต่าง

ประตูก็ถูกเปิดออกในขณะนี้เช่นกัน จวินหย่วนโยวเดินเข้ามา มองดูที่หน้าต่างที่สั่นไหว และขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ซื่อจื่อ หน้าต่างบานนั้นข้าเป็นคนเปิดเอง เมื่อครู่ข้ารู้สึกร้อน" หยุนถิงอธิบาย

เหตุผลที่นางไม่บอกซื่อจื่อ เพราะนางไม่อยากให้จวินหย่วนโยวกังวล ในเมื่อคนคนนั้นสามารถเข้าออกจวนซื่อจื่อได้ตามความต้องการโดยไม่มีใครสังเกต ก็คงไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน อีกอย่างอีกฝ่ายก็ไม่มีเจตนาฆ่า ไม่งั้นก็คงไม่พูดไร้สาระกับนางเยอะขนาดนี้

หยุนถิงไม่อยากให้ซื่อจื่อปกป้องตัวเองอย่างใกล้ชิดตลอดเวลา เช่นนี้ก็จะทำให้เรื่องของซื่อจื่อหน่วงเหนี่ยว และที่สำคัญคือ กล้าแอบโจมตีนาง หยุนถิงย่อมต้องล้างแค้นด้วยตัวเอง

เมื่อเห็นเช่นนี้จวินหย่วนโยวก็ไม่พูดอะไรมาก เดินไปปิดหน้าต่าง จากนั้นก็ถอดเสื้อคลุม กอดหยุนถิงและนอนลง

อาจเป็นเพราะมีจวินหย่วนโยวอยู่ข้างๆ ไม่นานหยุนถิงก็ผล็อยหลับไปแล้ว

แต่จวินหย่วนโยวที่อุ้มนางอยู่กลับลืมตาขึ้นมา มองดูใบหน้าของหยุนถิง ดวงตาของจวินหย่วนโยวลึกล้ำ และมองไปที่ทิศทางของหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว

ในเมื่อหยุนถิงไม่อยากบอก แน่นอนว่าจวินหย่วนโยวเองก็จะไม่คำอะไรมาก ขอให้นางสบายดีก็พอแล้ว

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า หยุนถิงก็พักฟื้นอยู่ที่จวนซื่อจื่อมาโดยตลอด และไม่ได้ออกไปไหนเลย