จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 361

“มิเป็นไร ก็แค่ฝังเข็มเท่านั้นเอง ในสนามสอบก็มีที่พัก พวกเราไปที่นั่นก็ได้” หยุนถิงลุกขึ้นทำท่าจะไป

จวินหย่วนโยวรีบตามไปทันที และยังยกเมล็ดฟักทองบนโต๊ะขึ้นมา เพราะนั่นเป็นสิ่งที่หยุนถิงชอบกินที่สุด

องค์ชายสี่ทนไม่ไหวบ่นออกมาว่า “จวินหย่วนโยวนี่ช่างเอาใจใส่ยิ่ง หากข้าเป็นสตรี ก็ต้องแต่งกับเขาแน่”

โม่ฉือหานสีหน้าเย็นชา “ไม่ได้เรื่อง”

“พี่รอง ข้าไม่ได้เรื่องตรงไหนกัน การทำดีกับเมียตนเองเป็นความรู้อย่างหนึ่งนะ ตอนแรกท่านน่ะไม่ดีกับหยุนถิง ถึงได้เสียนางไป!” โม่ฉือชิงเบ้ปากบอก

คำพูดเดียวแทงใจดำโม่ฉือหานเข้าอย่างจัง หย่าร้างกับหยุนถิงเป็นการตัดสินใจที่เสียใจที่สุดในชาตินี้ของโม่ฉือหาน

“พูดมากนัก อยากให้ข้าตัดลิ้นเจ้างั้นรึ!” โม่ฉือหานบอกอย่างเดือดดาล

โม่ฉือชิงตกใจตัวสั่นเทา รีบวิ่งหนีออกไป “พี่รอง ท่านคิดว่าข้าเป็นผายลม ปล่อยข้าไปเถอะ”

ในห้องพัก โม่ฉือหานพึ่งจะนั่งลง กำลังจะอ้าปากถามหยุนถิงว่าต้องเตรียมอะไรหรือไม่ ก็เห็นหยุนถิงดึงเข็มเงินออกจากผม แทงลงจุดชีพจรหลายจุดของเขาทันที

“เจ้าฝังเข็มง่ายดายเยี่ยงนี้เลยรึ?” โม่ฉือหานสงสัย นี่หยุนถิงคงไม่ได้แกล้งตนกระมัง

“ต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อกินเจสวดมนต์ทำพิธีก่อนงั้นรึ?” หยุนถิงย้อนถาม

โม่ฉือหานมุมปากกระตุก “มิต้องขนาดนั้นดอก”

“เจ้านั่งนิ่งๆก็พอแล้ว” หยุนถิงเดินไปด้านหลังเขา และฝังเข็มลงไปอีกหลายที่

โม่ฉือหานสีหน้าแข็งเกร็ง ไม่กล้าพูดมาก เพราะเขารู้สึกได้ยามหยุนถิงฝังเข็มลงไป ร่างกายค่อยๆมีความรู้สึกขึ้นมา

จวินหย่วนโยวนั่งมองอยู่ข้างๆอย่างสงบนิ่งตลอด องค์ชายสี่ก็ไม่กล้าพูดมาก นี่มันเกี่ยวพันถึงความสุขของครึ่งชีวิตที่เหลือของพี่รองเลย และยิ่งเกี่ยวพันไปถึงศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของเขาด้วย ห้ามรบกวนเด็ดขาด

“ต้องใช้เวลาอีกนานเท่าใด?” โม่ฉือหานถาม

“ประมาณหนึ่งก้านธูปกระมัง” หยุนถิงตอบ

การสอบเสร็จสิ้นแล้ว ผู้คุมสอบทุกคนเก็บกระดาษข้อสอบกลับมาพักผ่อน หากให้คนเห็นว่าเขานั่งให้หยุนถิงฝังเข็มที่นี่ มิขายขี้หน้ายกใหญ่รึ

แต่โม่ฉือหานไม่กล้าหยุดกลางคัน เขารู้ดีแก่ใจตัวเองว่า กว่าจะให้หยุนถิงออกปากรับคำมันไม่ง่ายเลย หากพลาดโอกาสครั้งนี้ไปคงไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว

ดังนั้นระหว่างหน้าตากับร่างกาย โม่ฉือหานเลือกอย่างหลัง

ไม่นาน เหล่าผู้คุมสอบก็ถือกระดาษข้อสอบกลับมา พอเห็นหลีอ๋องกับองค์ชายสี่ ยังมีหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว ทุกคนพากันคารวะ

มีบุคคลผู้ยิ่งใหญ่เหล่านี้อยู่ ผู้คุมสอบคนอื่นย่อมไม่กล้าเข้ามาพักผ่อนอยู่แล้ว จวบจนปิดโผนึกกระดาษข้อสอบเสร็จแล้วก็รีบส่งเข้าวังหลวงทันที

โม่ฉือหานไม่เคยรู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าขนาดนี้มาก่อน เวลาแค่ชั่วก้านธูปเหมือนผ่านไปหนึ่งปีก็ไม่ปาน

ในที่สุดหยุนถิงเก็บเข็มเงินขึ้น “ได้แล้ว”

“ข้าฟื้นฟูเรียบร้อยจริงแล้วรึ ลองฝังเข็มให้ชัดเจนอีกสักสองสามเข็มดีไหม?” โม่ฉือหานถามอย่างตื่นเต้น

หยุนถิงหน่ายใจ “เจ้ากำลังสงสัยฝีมือการแพทย์ของข้างั้นรึ?”

“ไม่ใช่ ข้าแค่ไม่กล้าที่จะเชื่อ”

“พอตกกลางคืนหาสตรีมาทดสอบดูก็รู้แล้วมิใช่รึ ซื่อจื่อข้าเหนื่อยแล้ว” หยุนถิงเอ่ย

“กลับจวน” จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงขึ้นมา หมุนตัวเดินจากไปทันที

โม่ฉือหานไม่สนใจอะไรอย่างอื่นแล้ว พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่ากลับจวนไปลองผลสักหน่อย เขาทนรอกลางคืนไม่ไหวหรอก

พอองค์ชายสี่เห็นอย่างนั้น ก็รีบไล่ตามหลีอ๋องไปทันที เขาเองก็อยากรู้ว่าพี่รองกลับมาองอาจผงาดดังเดิมจริงหรือไม่

บนรถม้า

จวินหย่วนโยวโอบหยุนถิง ให้นางพิงไหล่ตน “เหตุใดต้องฝังเข็มให้โม่ฉือหานด้วย บาดแผลของเจ้าพึ่งจะหายดีเล็กน้อย ท่านลั่วบอกว่าเจ้ายังต้องพักผ่อนนะ”

“ข้าไม่อยากติดค้างน้ำใจเขานี่นา รีบคืนเร็วขึ้นเท่าไหร่ข้าก็มิมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับเขาเร็วขึ้นเท่านั้น” หยุนถิงตอบ