จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 362

จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงในที่สุดก็ปั้นดินโคลนที่เหมือนแจกันดอกไม้อันหนึ่งขึ้นมา และทาสี รอเวลาเผาไม่กี่วันค่อยกลับมาเอา ถึงได้จากไป

ทั้งสองพึ่งกลับถึงจวนซื่อจื่อ และได้เห็นซวนอ๋องโม่เหลิ่งเหยียนเข้ามาจากด้านนอก ในมือยังถือเทียบเชิญหนึ่งใบ

“อีกสามวันจะเป็นงานเลี้ยงครบรอบวันเกิดร้อยวันของลูกพี่หญิงข้า พี่หญิงและพี่เขยหวังว่าเจ้าจะไปร่วมงาน ตอนแรกหากมิมีเจ้า ก็ไม่มีอี้หมิงน้อยแล้ว ดังนั้นพี่หญิงเลยกำชับข้าเป็นพิเศษว่าต้องเชิญเจ้ามาให้ได้” โม่เหลิ่งเหยียนยื่นเทียบเชิญมา

หยุนถิงดีใจยิ่งนัก “อี้หมิงน้อยอายุร้อยวันแล้ว ข้าเป็นคนทำคลอดเขาเองนะ วางใจเถอะ ข้าต้องไปแน่”

“ขอบคุณมาก”

“หรือว่าเจ้าไม่เชิญข้าด้วยรึ?” จวินหย่วนโยวที่อยู่ข้างๆแค่นเสียงเย็นหน้าตึง

โม่เหลิ่งเหยียนเหล่เขา “หยุนถิงไปที่ใด เจ้าก็ตามไปตลอดมิใช่รึ หากข้าไม่เชิญเจ้า เจ้าจะไม่ไปรึ?”

“ประสาท ซื่อจื่อเฟยอยู่ที่ใด ข้าก็ต้องอยู่ที่นั่นสิ” จวินหย่วนโยวบอกอย่างเย่อหยิ่ง

“ปัญญาอ่อน” โม่เหลิ่งเหยียนหมุนตัวจากไป

หยุนถิงยิ่งคิดยิ่งดีใจ “ซื่อจื่อ ท่านว่าพวกเราให้ของขวัญอะไรกับอี้หมิงน้อยดีล่ะ?”

จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชา “เด็กคนหนึ่งจะให้ของขวัญอะไร เจ้าช่วยเขาไว้ถือเป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว”

“ทำไมท่านต้องหึงเด็กคนหนึ่งด้วย?” หยุนถิงหน่ายใจ

“เด็กก็เป็นผู้ชายนะ”

หยุนถิงสองตามองบน “ซื่อจื่อ ท่านจะงกอีกหน่อยไหม?”

จวินหย่วนโยวโอบนางเข้าอ้อมกอดอย่างบ้าอำนาจ “ข้าไม่ได้งก แค่ไม่อยากเห็นเจ้าเสียเวลาเลือกของขวัญเพื่อคนอื่นขนาดนี้”

“ข้าดีใจน่ะ ข้าเป็นคนทำคลอดอี้หมิงน้อยเองนะ ตอนนี้ก็อยากเห็นเขาแล้วด้วยสิ” หยุนถิงพูดอย่างดีใจ

“หากเจ้าชอบ พวกเรามีกันเองก็ได้นี่”

หยุนถิงแก้มแดงเรื่อ “ซื่อจื่อ อย่าเล่นสิ”

“ข้าไม่ได้เล่นนะ ข้าจริงจังเรื่องมีลูกนะ” จวินหย่วนโยวพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ท่านนี่ทำเสียบรรยากาศจริงๆ”

สามวันนี้หยุนถิงไม่ได้ออกไปไหนเลย เอาแต่วิจัยหญ้าเถาวัลย์ต้นนั้นที่มู่เซียวเซียวให้เธอมาก่อนหน้านี้ จะได้ทำยาถอนพิษให้ซื่อจื่อ

อันที่จริงในใจเธอรู้ดีว่า จวินหย่วนโยวชอบเด็ก ไม่อย่างนั้นคงไม่หึงขนาดนั้นตอนได้ยินเรื่องอี้หมิงน้อย

เพียงแต่พิษในตัวซื่อจื่อยังขจัดไปไม่หมด เพื่อลูกแล้ว จะตัดสินใจลวกๆอย่างนี้ไม่ได้

พริบตาเดียวก็ถึงอีกสามวันให้หลัง หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวมุ่งหน้าไปจวนแม่ทัพแต่เช้า

ประตูจวนแม่ทัพที่กว้างใหญ่ แขกเหรื่อไปมาไม่หยุด ล้วนแต่มาแสดงความยินดีในวันนี้ทั้งนั้น

ตอนหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวไปถึง เจอกับรถม้าของโม่เหลิ่งเหยียนเข้าพอดี ทั้งสามคนทักทายเสร็จก็เดินเข้าไปด้านใจ

พอโหวฉิงได้ยินว่าหยุนถิงมาแล้ว ก็ออกมาต้อนรับด้วยตัวเองทันที “ขอบคุณคุณหนูหยุนมากที่ให้เกียรติมา ร่วมงานวันเกิดครบร้อยวันของบุตรชายข้า”

หยุนถิงยิ้มน้อยๆ “แม่ทัพโหวเกรงใจไปแล้ว”

“ทุกท่านเชิญด้านในเถิด ฮูหยินข้ายังบ่นถึงคุณหนูหยุนอยู่เลย” โหวฉิงบอกอย่างซาบซึ้ง

นำทางด้วยตนเอง ให้พ่อบ้านต้อนรับแขกคนอื่น เห็นได้ชัดถึงระดับความเคารพที่มีต่อหยุนถิง

ในห้องโถงที่ห่างไปไม่ไกล ฮูหยินโหวกำลังอุ้มอี้หมิงน้อยโดยมีคนมากมายห้อมล้อม ทั้งพูดคุยหัวเราะ ล้วนแต่ชมเชยอี้หมิงน้อยทั้งนั้น

พอเห็นหยุนถิงมา ฮูหยินโหวตื่นเต้นยิ่งนัก อุ้มอี้หมิงน้อยจะคุกเข่าลง หยุนถิงรีบยื่นมือไปห้ามนางไว้ “ฮูหยิน ท่านทำอะไรน่ะ?”

“ขอบพระคุณบุญคุณที่ช่วยชีวิตของคุณหนูหยุน หากมิใช่คุณหนูหยุนยื่นมือเข้าช่วยพวกเราแม่ลูก ก็คงมิมีวันนี้แล้ว” ฮูหยินโหวซาบซึ้งมาก

“ท่านแม่ทัพขอบคุณไปแล้ว หากฮูหยินยังเกรงใจเช่นนี้อีก ข้าคงไม่กล้ามาอีกแล้ว” หยุนถิงเย้า พลางดึงนางลุกขึ้น

“พี่หญิง ท่านไม่ต้องเกรงใจดอก” โม่เหลิ่งเหยียนพูดขึ้น

หยุนถิงหันไปมองอี้หมิงทันที เจ้าหนูร่าเริงแข็งแรง น่ารักมาก “ฮูหยิน ข้าขออุ้มหน่อยได้หรือไม่?”