จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 363

“รถม้าของข้ามีเสื้อผ้าสะอาด พอจะให้เจ้ายืมได้” โม่เหลิ่งเหยียนพูดอย่างได้ใจ

“เหอะ ข้ามิต้องการดอก” จวินหย่วนโยวเดินไปทางหน้าประตูด้วยใบหน้าบึ้งตึง

สายตาโม่เหลิ่งเหยียนเต็มไปด้วยแววได้ใจและสะใจ หันกลับไปดูอี้หมิงต่อ

ฮูหยินโหวเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เขาด้วยตัวเอง เด็กน้อยเลยเงียบเสียงลง

“ฮูหยินอย่าถือสาเขาเลย จวินซื่อจื่อน่ะดื้อรั้นนัก ทำอี้หมิงน้อยตกใจแล้ว ขออภัยด้วย” หยุนถิงบอกอย่างกระดาก

“คุณหนูหยุนเกรงใจไปแล้ว เรื่องในวันนี้เป็นความผิดของอี้หมิงทั้งหมด เขายังเล็กไม่รู้ความ ต้องขอให้ซื่อจื่อไม่ถือสาถึงจะถูก” ฮูหยินโหวขอโทษ

“ผู้ใหญ่อย่างซื่อจื่อน่ะ ไม่ถือสาหาความกับอี้หมิงน้อยดอก”

ตอนจวินหย่วนโยวกลับมา ก็เห็นหยุนถิงยังอุ้มอี้หมิงน้อยอยู่ พลันได้ยินเสียงแสบแก้วหูดังมาจากด้านข้าง

“คุณหนูหยุนนี่ก็แต่งงานกับจวินซื่อจื่อมาหลายเดือนแล้วนะ เหตุใดยังไม่มีวี่แววว่าจะท้องสักที อุ้มลูกคนอื่นแล้วดีใจเสียยิ่งกว่าอะไร คงมิใช่ว่านางเป็นหมันท้องไม่ได้กระมัง?” ฮูหยินไท่ผิงโหวบอกอย่างดูถูกเสียดสี

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่โดนฮ่องเต้กักบริเวณ พอกลับมาก็โดนไท่ผิงโหวอัดเข้าอย่างหนักอีกยก ดังนั้นฮูหยินไท่ผิงโหวเลยแค้นหยุนถิงนัก

วันนี้มาร่วมงานเลี้ยงครบรอบวันเกิดร้อยวันของบุตรชายแม่ทัพโหว พอเข้ามาก็เห็นหยุนถิงอุ้มเด็กหัวเราะร่าเริงเสียยิ่งกว่าอะไร ฮูหยินไท่ผิงโหวเลยยิ่งโกรธแค้นนัก

“ท่านพูดเบาๆหน่อย จะเป็นศัตรูกับคุณหนูหยุนและจวินซื่อจื่อไม่ได้นะ อีกอย่างคุณหนูหยุนฝีมือการแพทย์เก่งกาจนัก หากร่างกายมีปัญหาอะไร นางก็ต้องรักษาตนเองได้สิ” ฮูหยินอีกคนพูดขึ้น

“เรื่องอย่างนี้มิใช่ว่าท่านหมอจะรักษาได้นะ มีโรคชนิดหนึ่งเรียกว่าเป็นหมัน ข้าว่านางเป็นโรคนี้แหละ”

จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชามาก ดวงตาดำขลับฉายประกายแสงเหี้ยมโหด เขาก้าวเท้ายาวพุ่งไปทางฮูหยินไท่ผิงโหวด้วยความเร็วดุจดาวตก

ฮูหยินไท่ผิงโหวที่กำลังพูดสนุกปาก พลันรู้สึกว่ามีลมแรงปะทะหน้าเข้ามา พอเห็นชัดว่าใครมา ฮูหยินไท่ผิงโหวยังไม่ทันได้ส่งเสียง จวินหย่วนโยวก็ซัดฝ่ามือตบหน้านางฉาดใหญ่ทันที

“เพี๊ยะ!”

“อ๊า!” ฮูหยินไท่ผิงโหวรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่แก้มขึ้นมาทันที มือกุมหน้าโดยไม่รู้ตัว

คนอื่นได้ยินเสียง ก็พากันหันมามองทางนี้

“ทุกคนรีบมาดูเร็ว จวินซื่อจื่อตบตีฮูหยินขุนนางต่อหน้าธารกำนัล ขอทุกคนให้ความเป็นธรรมแก่ข้าด้วยนะ!” ฮูหยินไท่ผิงโหวแผดเสียงร้องทันที

ถึงฮูหยินไท่ผิงโหวจะกลัวจวินหย่วนโยว แต่โดนตบหน้าฉาดใหญ่ต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้ หากไม่กู้หน้าคืน ต่อไปนางจะยืนหยันอยู่ท่ามกลางฮูหยินชั้นสูงมากมายของเมืองหลวงได้อย่างไรกัน

“คุณหนูหยุน นี่---“ ฮูหยินโหวเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง

“ฮูหยินวางใจเถอะ ซื่อจื่อรู้ดีว่าอะไรควรมิควร พวกเรายืนดูเรื่องสนุกก็พอแล้ว” หยุนถิงปลอบ ในเมื่อซื่อจื่อตบฮูหยินไท่ผิงโหว ต้องเป็นเพราะสตรีผู้นี้ก่อเรื่องอีกแน่

ฮูหยินโหวหันมองซวนอ๋องอีก เห็นเขาพยักหน้าให้ตนเบาๆ เลยสบายใจขึ้นหน่อย

ห่างไปไม่ไกล สายตาจวินหย่วนโยวทะมึนเย็นเยียบ เหล่มองฮูหยินไท่ผิงโหวอย่างไม่แยแส “ข้าตบเจ้าน่ะแหละ!”

“ทุกคนฟังนะ จวินซื่อจื่อพูดเองนะ ซื่อจื่อเช่นเขารังแกฮูหยินเช่นข้า นี่ยังมีความยุติธรรมอยู่อีกรึ” ฮูหยินไท่ผิงโหวร้องไห้คร่ำครวญ

ไท่ผิงโหวที่กำลังคุยกับโหวฉิงได้ยินเสียงเข้า รีบพุ่งมาทันที และได้เห็นฮูหยินของตนกำลังเถียงคอเป็นเอ็นใส่จวินหย่วนโยวอยู่

ไท่ผิงโหวไม่พูดพร่ำทำเพลง ก็ตบหน้าฮูหยินของตนไปก่อนเลยหนึ่งฉาด “เจ้าคนโง่งมกล้าทำให้จวินซื่อจื่อโกรธ อยากตายรึ?”

ฮูหยินไท่ผิงโหวน้อยเนื้อต่ำใจนัก “นายท่าน ท่านตบข้า จวินซื่อจื่อตบข้าก่อนนะ ครั้งนี้มิใช่ความผิดข้านะ”