จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 375

จวินหย่วนโยวมองหยุนถิงด้วยสีหน้าทะมึน โบกมือใส่องครักษ์ข้างๆ บอกให้พวกเขาเข้ามา

เหล่าองครักษ์มีหรือจะกล้าลงมือกับซื่อจื่อ ซื่อจื่อพูดแค่คำเดียวก็เอาชีวิตพวกเขาได้ ไม่ลงมือซื่อจื่อก็จะให้พวกเขาอยู่ไม่สู้ตาย พวกเขานี่ทำตัวยากจริงๆ

ตอนนี้เห็นซื่อจื่อเฟย เหล่าองครักษ์เหมือนเห็นพระมาโปรด พากันหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือ

“ทุกคนออกไปเถอะ ข้าฝึกเป็นเพื่อนซื่อจื่อเอง!” หยุนถิงบอก

พอเหล่าองครักษ์ได้ยินดังนั้น ก็พากันขอบคุณซื่อจื่อเฟยไปตามๆกัน พร้อมใจวิ่งหนีไปกันหมด ถ้าทนอยู่ต่อไป พวกเขาต้องโดนซื่อจื่อซ้อมจนตายแน่

พอจวินหย่วนโยวเห็นทุกคนไปกันหมดแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่สีหน้ายิ่งเย็นชามากขึ้น

“ซื่อจื่อ ท่านระวังให้ดีนะ ข้ามาแล้ว” หยุนถิงบอก พลางโจมตีเขา

จวินหย่วนโยวมองนางด้วยสีหน้าทะมึน จะหลบ โจมตีกลับ แต่หยุนถิงเร็วกว่าเขาก้าวหนึ่ง อ้อมหลังมากระโดดขึ้นหลังเขาทันที สองขาดกอดรัดขาจวินหย่วนโยวไว้ กอดหลังจวินหย่วนโยวเหมือนหมีโคอาล่า เกาะอยู่บนหลังเขา

จวินหย่วนโยวชะงัก “ลงมา!”

“ไม่ลง!” หยุนถิงปฏิเสธ

“รีบลงมาเดี๋ยวนี้!”

“ไม่ลง ไม่ลง ถ้าท่านโกรธข้าจะไม่ยอมลง!”

ทำอะไรหยุนถิงไม่ได้ จวินหย่วนโยวเลยถอนหายใจ “ข้าไม่โกรธ”

“ท่านไม่โกรธ แล้วทำไมต้องซ้อมทุกคนลงไปกองกับพื้นด้วย?”

“เพราะพวกเขาอ่อนแอเกินไป!” จวินหย่วนโยวเบ้ปาก

“ได้ได้ ซื่อจื่อของข้าแข็งแกร่งเกินไป แค่โบกมือก็ทำคนล้มไปกองกับพื้นแล้ว ซื่อจื่อทำไมท่านเก่งกาจขนาดนี้เล่า!” หยุนถิงเลียแข้งเลียขา

คิ้วงามงอนของจวินหย่วนโยวถึงคลายลง แต่สีหน้ายังเย็นชาอยู่ “ไม่มีอะไรจะบอกข้ารึ?”

“มีอยู่แล้วสิ ซื่อจื่อของข้านะเย็นชาหล่อเหลาที่สุด องอาจสง่างาม เฉลียวฉลาดมีสติปัญญา ข้ารักท่านเหมือนกับสายน้ำที่หลั่งไหลมากขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นมหาสมุทร----“

“เจ้าก็รู้ว่าที่ข้าอยากฟังไม่ใช่เรื่องพวกนี้” จวินหย่วนโยวปฏิเสธเสียงเย็น

“อันที่จริงวันนี้ข้าคิดจะไปร่วมงานขึ้นบ้านใหม่ของจ้าวเคอคนเดียว ดูท่าเขาก็คงเชิญข้าคนเดียว เขาเองไม่รู้จักคนอื่นเท่าไหร่ด้วย

ข้าพลันนึกได้ว่าซื่อจื่อท่านชอบกินหมูหัน เลยจะซื้อตัวหนึ่งกลับมากินด้วยกันกับท่าน สุดท้ายได้ยินผู้คนเสียดสี ดูถูก ไม่แยแสจ้าวเคอ

ท่านก็รู้ว่าข้าน่ะชอบช่วยเหลือผู้อื่นที่สุด พอข้าโกรธก็เรียกหลายคนไป แต่ข้าไม่ได้เรียกหลีอ๋องนะ ข้ายังเซ็งอยู่เลยว่าเขาไปตระกูลจ้าวทำไม

เขาบอกว่าเป็นตัวแทนฝ่าบาทไป ข้าจะขวางก็ไม่ได้ใช่ไหม นี่เป็นการให้ความสำคัญต่อจอหงวนคนใหม่ของฝ่าบาท ข้าขวางไม่ได้นี่นา” หยุนถิงอธิบาย

“งั้นซวนอ๋องยังยกกุ้งให้เจ้า?”

หยุนถิงอึ้ง แต่คิดๆไปก็เดาได้ ซื่อจื่อส่งองครักษ์ลับตามคุ้มครองตน ก็ต้องกลับมารายงานทุกอย่างอยู่แล้ว

“อันที่จริงซวนอ๋องไม่ได้ยกให้ข้าหรอก เขาแค่รำคาญหลีอ๋องที่แย่งกุ้งตัวหนึ่งกับข้า ต่อมาข้าก็กินกุ้งจานนั้นหมดเลย เพราะไม่อยากเหลือให้โม่ฉือหาน”

สีหน้าจวินหย่วนโยวถึงคลายลงหน่อย “ว่าเรื่องได้หน้า มีผู้ใดให้หน้าได้ยิ่งกว่าข้ารึ?”

“แน่นอนสิ ซื่อจื่อของข้านะทั้งสูงใหญ่องอาจหล่อเหลาเย็นชา ยืนอยู่ตรงนั้นก็ชนะไปทั้งถนนแล้ว นี่ไม่ใช่คิดว่าฝ่าบาทเรียกท่านเข้าเฝ้า กลัวท่านไปแล้วกินไม่อร่อย ผู้คนมากมายเต็มโต๊ะมั่วซั่วไปหมด ข้ารู้ว่าท่านไม่ชอบหนวกหู ดังนั้นเลยไม่ได้เรียกท่าน” หยุนถิงอธิบาย

“หมูหันที่เจ้าซื้อให้ข้าล่ะ?”

“ไอ้หยา ข้ากินหมดแล้ว ข้าไปบ้านจ้าวเคอมีเอาของขวัญไปนะ สุดท้ายคนไปกันเยอะเกินไป เดิมท่านแม่จ้าวเคอเตรียมอาหารไว้ให้ข้าคนเดียว สุดท้ายคนมากันเยอะมาก อาหารไม่พอ ข้าเลยเพิ่มเข้าไป ถ้าซื่อจื่อท่านอยากกิน ข้าไปซื้อให้ท่านใหม่ดีไหม?” หยุนถิงยิ้มกระดากอาย