จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 382

ฮูหยินเฒ่าฟู่ฟังคำพูดของเขา และน้ำตาที่กลั้นเอาไว้นั้นก็ไหลออกมาในทันที และน้ำตาเก่าก็ไหลออกมาอย่างซาบซึ้งใจ

“ทำไมเจ้าไม่อธิบายให้ข้าฟังเร็วๆ ทำไมต้องผ่านไปหลายปีถึงค่อยยอมมาพบกัน เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ารอเจ้ามากี่ปี？”

"ข้าแค่ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเจ้าอย่างไร ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเจ้าดี ได้ยินว่าเหล่าฟู่ปฏิบัติต่อเจ้าดี ข้าเองก็วางใจแล้ว" ท่านลั่วพูดอุทาน

ฮูหยินเฒ่าฟู่รู้สึกปวดใจมากขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนี้ "เหล่าฟู่ดีกับข้าจริง ก่อนที่เขาจะจากไปยังสั่งให้ข้าว่า ไม่ต้องไว้ทุกข์ให้เขา หากพบคนที่เหมาะสมก็ให้ข้าแต่งงานใหม่

เจ้าโง่นี้ ข้าเองก็รู้อยู่แล้วว่าคนที่เขาพูดคือเจ้า เพียงแต่ว่าไม่ได้พูดอย่างชัดเจนเท่านั้น ผ่านไปหลายปีแล้ว ข้าก็ไม่คิดแล้ว ตอนนี้อยู่ตัวคนเดียวก็ดีอยู่"

ท่านลั่วตกตะลึง เขารู้ว่าฮูหยินเฒ่าฟู่เป็นม่ายมาหลายปีนี้ มันไม่ง่ายเลย

แต่เมื่อนางพูดเช่นนี้ ก็ทำให้ท่านลั่วรู้สึกอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก ปวดใจยิ่งนัก

สิ่งที่เขาเสียใจที่สุดในชีวิตนี้ก็คือการจากไปโดยไม่บอกลา แต่เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง และไม่มีทางเลือก

"ข้าขอโทษ ตอนนั้นข้าเป็นคนผิดต่อเจ้าเอง!" ท่านลั่วกล่าวอย่างรู้สึกผิด

“ผ่านไปหลายปีแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษข้า กล่าวได้เพียงแค่ว่าพวกข้าไม่มีวาสนา ตอนนี้พวกข้าก็ถึงอายุไม้ใกล้ฝั่งแล้ว ก็ไม่ต้องไปคิดเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว” ฮูหยินเฒ่าฟู่พูดอุทาน และช่วยท่านลั่วกดจุดไปทำให้ขยับตัวไม่ได้ออก

“เจ้าไปเถอะ สามารถได้ฟังเหตุผลของเจ้า ในชีวิตนี้ข้าก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจแล้ว”

เมื่อได้ยินคำอุทานของนาง ท่านลั่วก็ปวดใจยิ่งนัก และรู้สึกผิดและโทษตัวเองเป็นอย่างมาก

ได้ออกคำสั่งขับไล่แขกแล้ว แต่เท้าของท่านลั่วเหมือนหนักหนึ่งพันกรัม อยากจะอยู่ต่อแต่ก็ไม่รู้จะเอ่ยปากอย่างไร และกลัวจะทำให้ฮูหยินเฒ่าฟู่โกรธ ท่านลั่วยกเท้าขึ้นและก้าวออกไปข้างนอกทีละก้าวทีละก้าว แต่ในใจกลับกำลังคิดอยู่ว่าจะพูดกับฮูหยินเฒ่าฟู่อย่างไรดี

เมื่อเห็นว่าจะถึงหน้าประตูแล้ว ก็ได้ยินเสียงไอของฮูหยินเฒ่าฟู่ดังมาจากด้านหลังทันที ท่านลั่วตกตะลึง และทันใดนั้นก็หันกลับมาและเดินไปหานาง

“ข้าไม่ไปแล้ว ครั้งนี้ต่อให้เจ้าไล่ข้า ข้าก็ไม่ไป ข้าเคยพลาดเจ้ามาแล้วครั้งหนึ่ง และไม่อยากเสียใจไปตลอดชีวิต

แม้ว่าตอนนี้ข้าจะแก่ และอัปลักษณ์แล้ว แต่ข้าก็อยากอยู่เคียงข้างเจ้า สุขภาพของเจ้าไม่ดี มีข้าค่อยช่วยเจ้าปรับสภาพร่างกายข้าก็วางใจบ้างแล้ว

เจ้าและข้าต่างก็เป็นคนที่จะใกล้ตายแล้ว ก็ไม่ต้องไปสนเรื่องไร้สาระเหล่านั้นแล้ว ข้าแค่อยู่เป็นเพื่อนเจ้าเช่นนี้ และในวันที่หลับตาพวกข้าสองคนก็ลงดินไปหาเหล่าฟู่ด้วยกัน"

ท่านลั่วจับมือของฮูหยินเฒ่าฟู่ด้วยความซาบซึ้ง และพูดคำพูดทั้งหมดที่อัดแน่นอยู่ในใจออกมา

น้ำตาของฮูหยินเฒ่าฟู่ไหลออกมาอีกครั้ง มองดูมือใหญ่ทั้งสองที่จับตัวเองไว้แน่นๆนั้น ปมในใจที่มีมานานหลายปีนั้นก็ถูกคลายออก และปล่อยวางในที่สุด

เมื่อก่อนนางชอบท่านลั่วมากกว่า แต่หลังจากแต่งงานกับแม่ทัพเฒ่าฟู่และปฏิบัติอย่างรักเดียวใจเดียวกับเขา สองสามีภรรยาต่อสู้ในสนามรบ และสร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่ให้กับแคว้นต้าเยียน ต่อมาแม่ทัพเฒ่าฟู่เสียชีวิตอย่างน่าอนาถ ฮูหยินเฒ่าก็อยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด

ตั้งแต่สาวไปจนถึงผมหงอก เป็นแม่หม้ายเพียงลำพังมาหลายปี ก็ถือเป็นการให้คำอธิบายแก่ความสัมพันธ์นี้แล้ว

ตอนนี้นางก็เป็นคนที่กำลังจะเข้าโลงศพแล้ว ครั้งนี้ฮูหยินเฒ่าฟู่อยากมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง เพื่อตัวเจ้าเองเท่านั้น

นางก็ไม่ได้คิดอยากจะยังไงกับท่านลั่ว อายุก็มากขนาดนี้แล้ว มีคนที่สามารถพูดคุยได้ก็เพียงพอแล้ว และไม่ต้องจ้องมองลานแล้วเหม่อลอยเพียงลำพังอีกต่อไป

นอกลาน หยุนถิงเห็นทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างตื่นเต้น ก็รู้ว่าเรื่องนี้สำเร็จแล้ว จับมือของจวินหย่วนโยวและเดินออกไป

“ไม่ต้องรอท่านลั่วหรือ?” จวินหย่วนโยวถาม