จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 383

“พ่อของหม่อมฉันเป็นเฉิงเซี่ยงฝ่ายซ้าย พี่ชายเป็นแม่ทัพ หากบุตรสาวของตระกูลหยุนเข้าวังอีก เช่นนั้นคงถูกผู้ที่มีใจคิดร้ายกล่าวขานว่าอำนาจสูงกลบนายอย่างแน่นอน ฝ่าบาททรงมีปรีชาญาณและทรงพลัง แน่นอนว่าก็รู้ถึงความรักภักดีที่ตระกูลหยุนมีต่อฝ่าบาทอยู่แล้ว

ตระกูลหยุนมีวันนี้ได้ล้วนต้องเป็นเพราะพระคุณของฝ่าบาท แต่คนคิดร้ายนั้นกันยาก หากถูกคนอื่นคิดแผนใส่ร้าย ผู้ที่โชคร้ายก็เป็นตระกูลหยุน ถึงตอนนั้นต่อให้ฝ่าบาทเชื่อก็ตาม แต่ก็จำเป็นต้องให้คำอธิบายแก่ใต้หล้านี้

ลูกสาวของตระกูลหยุนจะไม่เข้าวัง พ่อของหม่อมฉันก็อายุมากแล้ว และอีกสองสามปีก็จะลาออกจากการเป็นข้าราชการและไปอยู่บ้านพักผ่อนในยามแก่ยามเฒ่า เหลือเพียงพี่ชายของหม่อมฉันเพียงคนเดียว

ไม่โอ้อวด แถมยังสามารถรับใช้ฝ่าบาทได้อีก เช่นนี้ก็พอแล้ว หม่อมฉันเพียงต้องการให้ตระกูลหยุนปลอดภัยเป็นสุข ส่วนอย่างอื่นล้วนเป็นสิ่งของภายนอกที่ไม่สำคัญ " หยุนถิงกล่าวด้วยใบหน้าที่จริงจัง

ระหว่างคิ้วของฝ่าบาทนั้นมีความซาบซึ้งมากขึ้นเล็กน้อย "สมกับเป็นหยุนถิงเลยจริงๆ คนอื่น ๆล้วนคิดหาวิธีและพยายามใช้ทุกวิธีการเพื่อส่งคนของตัวเองเข้ามาในวังหลังของข้า แต่เจ้ากลับไม่อยากให้ลูกสาวของตระกูลหยุนเข้าวัง หยุนเฉิงเซี่ยงมีลูกสาวที่ดีเยี่ยงนี้เป็นบุญของเขายิ่งนัก ในเมื่อเช่นนี้ ข้าก็จะสมหวังเจ้าซะ"

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!” หยุนถิงกล่าวด้วยความซาบซึ้ง

"ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงทำให้สมหวัง!" จวินหย่วนโยวก็กล่าวตาม

"ถอยออกไปเถอะ!"

เมื่อมองดูหยุนถิงและจวินหย่วนโยวถอยออกไป ดวงตาของฝ่าบาทก็มืดมนและลึกล้ำ

"ซูกงกงไปร่างราชโองการเถอะ เจ้าประกาศแจ้งไปที่ตระกูลหยุนด้วยตนเอง!"

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท!” ซูกงกงทำตามทันที และในใจก็อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งให้กับคุณหนูหยุน

สำนึกเยี่ยงนี้ได้ และไม่โลภในอำนาจและฐานะ เกรงว่าคงมีเพียงนางผู้เดียวแล้ว

ตระกูลหยุน เป็นพรยิ่งนักที่มีหยุนถิง

ในวันนั้นซูกงกงก็ไปที่ตระกูลหยุนเลย และทันทีที่อ่านราชโองการจบ ทั้งตระกูลหยุนก็ตกตะลึงกันไปหมด

เดิมทีปีนี้หยุนซูและหยุนหลิงล้วนต้องเข้าวัง หยุนซูและซูอี๋เหนียงต่างก็กระวนกระวายมาก หยุนซูไม่อยากเข้าวัง ซูอี๋เหนียงเองก็ยิ่งไม่อยากให้หยุนซูเข้าวัง นั่นเป็นสถานที่ที่สภาพตกนรกทั้งเป็น นางไม่อยากให้ลูกสาวต้องไปประสบหายนะ

เพียงแต่ว่างานเลือกนางสนมนี้ไม่เหมือนกับอย่างอื่น ไม่สามารถปฏิเสธได้ ช่วงนี้หยุนซูตกอยู่ในภาวะวิตกกังวล เดิมทีวันนี้ยังคิดว่าจะไปปรึกษากับพี่ใหญ่ว่าสามารถไม่เข้าวังได้หรือไม่ แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ๆฝ่าบาทก็ทรงออกราชโองการมาเลย

สำหรับนางแล้ว นี่เป็นของพระราชทานที่ยิ่งใหญ่มาก ดีมากเลย

ส่วนหยุนหลิงและนางจ้าวที่อยู่ด้านข้างต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด เหนือการคาดหมาย ท้อใจ ผิดหวังเป็นอย่างมาก

เดิมทีหยุนหลิงยังคิดว่าจะสามารถเปลี่ยนฐานะจากการเข้าวังในครั้งนี้ได้ และไม่ต้องถูกหยุนถิงกดขี่อีกต่อไป แต่คิดไม่ถึงว่าฝ่าบาทจะทรงออกราชโองการเช่นนี้ ซึ่งทำเอาความหวังสุดท้ายในใจของหยุนหลิงพังไปหมดเลย

“เป็นเยี่ยงนี้ได้อย่างไรกัน ทำอะไรผิดพลาดไปหรือ?” หยุนหลิงถามด้วยความไม่น่าเชื่อ

“หุบปาก พูดเหลวไหลเช่นนี้ได้อย่างไร ทำให้ซูกงกงหัวเราะเยาะแล้ว!” หยุนเฉิงเซี่ยงตะคอกอย่างเย็นชา

“หยุนเฉิงเซี่ยงเกรงใจเกินไปแล้ว ในเมื่อข้าได้ส่งราชโองการมาถึงแล้ว เช่นนั้นก็ขออำลาแล้ว” ซูกงกงหันกลับและเดินออกไป

หยุนเฉิงเซี่ยงรีบตามไปทันที ถึงที่ทางเข้าจวนตระกูลหยุน หยุนเฉิงเซี่ยงก็พูดทันทีว่า "กงกงได้โปรดบอกให้ทราบหน่อยได้หรือไม่ เหตุใดฝ่าบาทถึงได้ทรงออกราชโองการเช่นนี้？"

“นี่คือสิ่งที่คุณหนูหยุนขอกับฝ่าบาทเอง” ซูกงกงพูดเรื่องทั้งหมดออกมาอย่างคร่าวๆ

หยุนเฉิงเซี่ยงจึงค่อยรู้ และรู้สึกซาบซึ้งหยุนถิงมากยิ่งขึ้น นางแต่งออกไปแล้วยังคิดเพื่อตระกูลหยุนมากเช่นนี้ ลูกสาวคนนี้ผ่านเรื่องยากลำบากด้วยการทำด้วยใจแล้วจริงๆ

และทั้งหมดนี้ก็ล้วนถูกหยุนหลิงที่ไล่ตามออกมาได้ยินไปหมด ในขณะนี้หยุนหลิงเกลียดหยุนถิงยิ่งนัก

นางก็แต่งออกไปแล้ว ยังเห็นตัวเองดีไม่ได้อีก ขัดขวางไม่ให้ตัวเองเข้าวัง น่ารังเกียจจริงๆ

นางไม่ได้คิดว่าหยุนถิงคิดดีต่อตัวเอง เมื่อก่อนคือนางเอาชนะหยุนถิงไม่ได้ ดังนั้นช่วงนี้หยุนหลิงจึงปฏิบัติตนสงบเสงี่ยมเจียมตัวยิ่งนัก และเตรียมตัวเพื่อที่จะเข้าวัง พอเพียงนางเข้าวัง ด้วยวิธีการของนางแล้วนางไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถเอาชนะหยุนถิงได้