จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 385

หยุนถิงยื่นแขนออกไปกอดจวินหย่วนโยว โดยไม่พูดอะไร เป็นการปลอบโยนที่ไร้เสียง

เมื่อรู้สึกถึงอ้อมกอด และอุณหภูมิร่างกายของนาง จวินหย่วนโยวจึงค่อยได้สติกลับมาเล็กน้อย และยื่นแขนออกไปกอดหยุนถิง

หลังจากนั้นไม่นาน องครักษ์สองคนก็พาคนสองคนเข้ามา "คำนับซื่อจื่อ คำนับซื่อจื่อเฟย!"

“ลุกขึ้นเถอะ” จวินหย่วนโยวสั่ง

"ขอรับ"

หยุนถิงพาคนเข้ามา จวินหย่วนโยวก็ไปยุ่งเรื่องของตัวเอง ระยะทางในการไปแคว้นเป่ยลี่นั้นยาวไกล ออกไปครั้งนี้อาจต้องใช้เวลาหนึ่งหรือสองเดือนถึงจะได้กลับมา ดังนั้นเขาก็ต้องมอบงานไว้ให้อย่างชัดเจน

ในห้อง หยุนถิงแปลงโฉมของทั้งสองคนทันที นี่ยังเป็นเพราะก่อนหน้านี้นางพบว่าลูกน้องของซื่อจื่อนั้นมีสองคนที่รูปร่างและลักษณะเหมือนซื่อจื่อและนางมาก ดังนั้นหยุนถิงจึงให้สองคนนี้ฝึกและเลียนแบบในทุกๆวัน

เผื่อสักวันหนึ่งหยุนถิงและจวินหย่วนโยวออกไปข้างนอกแล้ว ก็มีสองคนนี้อยู่พอดี ก็จะไม่ทำให้เกิดความสงสัย

หลังจากนั้นไม่นาน คนตรงหน้าสองคนนี้ก็กลายร่างเป็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวแล้ว หยุนถิงพอใจมาก และแปลงโฉมตัวเองเป็นบ่าวรับใช้ชายแล้วเดินออกไป

จวินหย่วนโยวได้กำชับกับพ่อบ้านและองครักษ์ในจวนซื่อจื่อแล้ว ข้าวของหลิงเฟิงก็เก็บเสร็จแล้ว

"ซื่อจื่อ ข้าช่วยท่านแปลงโฉมเถอะ" หยุนถิงกล่าว

"อืม"

เมื่อจวินหย่วนโยวออกมาจากห้องอีกครั้ง เขากลายเป็นรูปลักษณ์ของรั่วจิ่งแล้ว ใบหน้านั้นเหมือนกันทุกประการ

ที่ประตูหลังของจวนซื่อจื่อ มีรถม้าคันหนึ่งรออยู่ที่นั่น หยุนถิงและจวินหย่วนโยวขึ้นไปในรถม้า มีคนขับรถม้าเพียงคนเดียวเท่านั้น จากนั้นก็ตรงไปที่ทิศทางของประตูเมือง

หลิงเฟิงไม่ได้ติดตามไปด้วย แต่ออกจากเมืองผ่านช่องทางอื่นของจวนซื่อจื่อพร้อมกับองครักษ์เงามังกร เช่นนี้ก็จะไม่ทำให้คนอื่นเกิดความสงสัย

ทันทีที่รถม้าออกจากเมือง ก็เห็นซูหลินที่รออยู่นอกประตูมานานแล้ว

“เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้เยี่ยงไร?” หยุนถิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“คุณหนูใหญ่ ข้ามารอที่นี่โดยเจตนาเฉพาะ ข้าให้เยว่เอ๋อร์ดูแลซีหลิ่ว ทางการเดินทางนี้ท่านกับซื่อจื่อเดินทางไกลเกินไป ไม่มีใครอยู่ค่อยดูแลข้างๆข้าไม่ไว้ใจ ได้โปรดคุณหนูใหญ่ให้ข้าติดตามไปด้วย” ซูหลินขอร้อง

หยุนถิงรู้สึกสะเทือนใจมาก "อืม งั้นก็ตามไปเถอะ"

ซูหลินรีบวิ่งมาทันที นั่งลงที่อีกด้านของคนขับรถม้า และรถม้าก็ขับไปข้างหน้าต่อ

เพราะเรื่องมันสำคัญ ดังนั้นทุกคนจึงไม่ได้พักผ่อนเลย เร่งรีบในการเดินทางตลอดทั้งคืน โชคดีที่หยุนถิงเก็บสะสมอาหารและอุปกรณ์ไว้ในมิติมากมาย

ดังนั้นเมื่อทุกคนพบโรงเตี๊ยมหรือหมู่บ้านหรือเมือง ก็พักผ่อนและรับประทานอาหารที่โรงเตี๊ยม หากอยู่ในระหว่างทาง ก็กินของที่หยุนถิงเอามา และกางกระโจมนอนในจุดนั้นเลย

สิบวันผ่านไปในชั่วพริบตา อีกหน่อยก็กำลังจะถึงชายแดนของแคว้นเป่ยลี่แล้ว วันนี้จวินหย่วนโยวและคนอื่น ๆ บังเอิญผ่านเมืองหนึ่งพอดี

"ซื่อจื่อคืนนี้พวกข้าพักผ่อนที่นี่ดีหรือไม่？" หยุนถิงเสนอแนะ

"อืม"

หลิงเฟิงและหลงเอ้อก็รีบไปสืบว่าในเมืองตรงไหนมีโรงเตี๊ยม ในไม่ช้าก็กลับมา โดยบอกว่าด้านหน้านั้นก็คือโรงเตี๊ยมที่ใหญ่สุดในเมือง นั่นก็คือโรงเตี๊ยมสี่ฝู

รถม้าเร่งไป หยุนถิงและคนอื่นๆ ลงจากรถม้าแล้วเดินเข้าไป

การตกแต่งก็ไม่เลว ไม่ถือว่าดีที่สุด แต่ก็ยังถือว่าดี ผู้จัดการร้านให้การต้อนรับอย่างเป็นการเองและดีมาก หยุนถิงและคนอื่นๆ ขอห้องชั้นบนสองสามห้อง และให้เสี่ยวเอ้อเอาน้ำอาบขึ้นไปให้ พวกเขาก็ไปพักแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน เสี่ยวเอ้อก็เข้ามาพร้อมถังน้ำร้อนใบใหญ่แล้ววางลงจากนั้นก็ถอนตัวออกไป