จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 39

“เพคะ”

“ทำไมไม่เหมือนกับที่บ่าวเคยดื่มเลย ถุงเล็กๆนี้คืออะไรกัน บ่าวไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน?” ซูกงกงถามอย่างสงสัย

“ด้านในมีดอกไม้และสมุนไพรผสมกัน จนทำให้เกิดสรรพคุณที่ดีขึ้น นี่เป็นชาที่หม่อมฉันคิดค้นขึ้นมาเอง ปกติชาจะมีรสชาติที่ขมและเข้มข้นเกินไป หม่อมฉันไม่ค่อยชอบดื่มเท่าไหร่ ดังนั้นก็เลยคิดค้นขึ้นมาเอง ฝ่าบาทลองดื่มชาที่ช่วยในการนอนหลับดูก่อนได้นะเพคะ” หยุนถิงอธิบาย

“ได้ ซูกงกง เจ้ารีบไปเทน้ำเปล่ามาให้ข้า”

“พ่ะย่ะค่ะ”

สักพัก น้ำเปล่าก็มาถึง ฮ่องเต้มองดูถุงเล็กๆนั้น กลับไม่รู้ว่าต้องทำยังไง แต่ก็ไม่อยากยอมรับว่าตัวเองทำไม่เป็น จึงมองไปยังซูกงกง: “เจ้ามาชงให้ข้า”

“พ่ะย่ะค่ะ” ซูกงกงรีบรับมา แต่ถุงเล็กนั้นไม่มีปากให้เปิด จึงไม่รู้ว่าต้องทำยังไง

“กงกงให้ข้าทำเถิด ถุงเล็กนี้เป็นถุงนอก ป้องกันไม่ให้น้ำเข้า ตรงนี้มีที่เปิด ฉีกตรงนี้ออกก็ได้แล้ว จากนั้นก็ใช้น้ำชงชา ดื่มแก้วนี้หมดแล้วยังไม่ต้องทิ้ง สามารถเติมน้ำได้เรื่อยๆ ชาหนึ่งถุงดื่มได้ทั้งวันเลยล่ะ” หยุนถิงอธิบาย

“เป็นแบบนี้นี่เอง บ่าวเข้าใจแล้ว” ซูกงกงรีบฉีกออก จากนั้นก็เทลงไปในแก้ว

ถึงแม้ฮ่องเต้จะทำหน้าบึ้งตึง แต่ก็ตั้งใจฟัง ตั้งใจดู เพราะยังไงเขาก็เคยเจอชาแบบนี้มาก่อน

ไม่นานมาก กลิ่นหอมจากดอกเบญจมาศอ่อนๆก็โชยเข้าจมูก ฮ่องเต้สูดดมเบาๆ ใบหน้าที่เย็นชาก็คลายลงบ้างเล็กน้อย

“ฝ่าบาทลองชิมดูสิเพคะ” หยุนถิงพูด

“ได้” ฮ่องเต้หยิบแก้วชาขึ้นมา จิบเบาๆ: “กลิ่นดอกไม้ผสมกับกลิ่นชาหอมๆ รสชาติอ่อนๆและยังมีความหวานเล็กน้อย ไม่เลวเลยจริงๆ ดื่มง่ายกว่าชาที่ข้าเคยดื่มเยอะมาก”

“ถ้าหากฝ่าบาทชอบดื่ม งั้นหม่อมฉันจะทำเยอะๆมาให้ฝ่าบาทนะเพคะ”

“ดี”

“ถ้าหากฝ่าบาทไม่มีเรื่องอันใดแล้ว กระหม่อมขอพาฮูหยินกลับไปก่อน ไม่รบกวนการพักผ่อนของฝ่าบาทแล้ว” จวินหย่วนโยวพูด

“ได้ กลับไปเถอะ หยุนถิง ต่อไปเจ้าอย่าทำการโดยไม่คิดก่อนล่ะ เรื่องในวันนี้ ข้าไม่อยากเห็นเป็นรอบที่สองแล้ว” ฮ่องเต้พูดขึ้น

“เพคะ หม่อมฉันจะไม่ทำอีกแล้ว” หยุนถิงทำความเคารพฮ่องเต้ แล้วเดินจากไปพร้อมกับจวินหย่วนโยว

ออกจากวัง หยุนถิงขึ้นรถม้า ก็ทรุดตัวลงทันที: “ซื่อจื่อพยุงข้าที เมื่อกี้ข้าตกใจมากเลย ฮ่องเต้ทรงอิทธิพลมาก อารมณ์แปรปรวนง่ายจริงๆ”

จวินหย่วนโยวพยุงนางไว้ ให้นางพิงอยู่บนตัวของเขา: “เมื่อกี้ข้าดูเจ้าพูดเหมือนไม่กลัวเลยนะ”

“ข้าแกล้งต่างหาก ถ้าฮ่องเต้สงสัยขึ้นมาจริงๆ งั้นข้าก็ทำให้ซื่อจื่อเดือดร้อนกันพอดี ต่อไปข้าจะไม่สั่งสอนนางงามลั่วแบบเปิดเผยแบบนี้แล้ว จะสั่งสอนแบบลับๆ” หยุนถิงอธิบาย

จวินหย่วนโยวตลกกับคำพูดของนาง: “เจ้านี่นะ ถ้าจะสั่งสอนใครจริงๆ ก็บอกข้าสิ ข้าจะสั่งให้คนไปจัดการคนผู้นั้นเอง ไม่ต้องให้เจ้าลงมือเองหรอก”

“ไม่ได้ ข้าจะต้องสั่งสอนเองถึงจะสะใจ”

“วันนี้เจ้าให้ชาอะไรกับฝ่าบาทเหรอ?” จวินหย่วนโยวถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“นั่นเป็นชาที่ข้าสะสมไว้ ข้ารู้สึกว่ารบกวนฝ่าบาทตอนกลางคืน กลัวเขาจะลงโทษข้า ดังนั้นก็เลยเอาชามาให้สินบนฝ่าบาทแทน นั่นเป็นแค่ของเล็กๆน้อยๆเอง” หยุนถิงอธิบาย

“เจ้าคิดว่าจักรพรรดิจะรับสินบนเล็กๆน้อยๆของเจ้าเหรอ?” สีหน้าจวินหย่วนโยวมืดมน

ในเมื่อเป็นของชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทำไมนางไม่ให้เขาเลยล่ะ

“ไม่ใช่แบบนั้น ฝ่าบาทจะคิดยังไงก็เรื่องของเขา ข้าแค่ทำในส่วนของตัวเองให้ดี ข้ายังมีของดีอย่างอื่นอีกเยอะ ชาดอกไม้เป็นแค่ส่วนเล็กๆส่วนหนึ่งเท่านั้น ดังนั้น ซื่อจื่อได้ข้าเป็นภรรยาถือเป็นโชคดีของท่าน อย่าไปแอบดีใจเองล่ะ” หยุนถิงพูดอย่างได้ใจ

“อืม ข้าจะแอบดีใจนะ”

หยุนถิงได้ยินน้ำเสียงของเขา ดูจะไม่พอใจเท่าไหร่ ก็เลยถามว่า: “ซื่อจื่อ ทำไมดูท่านเหมือนจะไม่พอใจเลย?”