จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 40

ณ จวนซื่อจื่อ

ตอนที่รถม้ามาถึงหน้าประตูบ้าน หยุนถิงก็หลับนานแล้ว จวินหย่วนโยวมองดูหยุนถิงที่ซบอยู่บนไหล่ของตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ซื่อจื่อ ถึงจวนแล้วขอรับ” คนขับรถม้าพูดขึ้น

“รู้แล้ว” จวินหย่วนโยวตอบเสียงเบา หยุนถิงไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย

ตอนกลางวันก็เหนื่อยมากพอแล้ว แถมยังต้องตื่นตอนกลางคืนอีก ตอนนี้ก็ใกล้จะเช้าแล้ว นางคงจะง่วงมากไม่ไหว ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงอุ้มหยุนถิงขึ้น แล้วลงจากรถม้า

พ่อบ้านกับหลิงเฟิงพวกเขาที่รออยู่หน้าบ้านเห็นแล้วก็ตกใจมาก

“ซื่อจื่อ ให้ข้าน้อยอุ้มแทนเถิด ท่านจะอุ้มคุณหนูหยุนไหวได้ยังไง” พ่อบ้านพูดอย่างเป็นห่วง

“เจ้าอุ้มไหวเหรอ?” จวินหย่วนโยวถาม

พ่อบ้านอึ้ง เขาอายุมากขนาดนี้แล้ว ถ้าให้เขาอุ้มหยุนถิงจริง คงจะอุ้มไม่ไหวจริงๆ และไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่

“ซื่อจื่อ ข้าน้อยล้ำเส้นเอง ข้าน้อยแค่เป็นห่วงร่างกายของท่าน” พ่อบ้านรีบอธิบาย

หลิงเฟิงที่อยู่ข้างๆรีบพูดด้วยสีหน้าเข้มงวดว่า: “ซื่อจื่อ ข้าน้อยไม่ได้มีความคิดอื่นต่อฮูหยิน ข้าน้อยร่างกายแข็งแรง ให้ข้าน้อยทำเถิด ท่านเพิ่งจะหายดีนะขอรับ”

“ไม่ต้อง ข้าไม่ได้อ่อนแอเหมือนอย่างที่พวกเจ้าคิด เดินแค่ไม่กี่ก้าวไม่เป็นไร” จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงเข้าไปในบ้าน

ที่จริงเขากลัวว่าถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น จะทำให้หยุนถิงตื่นได้

พ่อบ้านกับหลิงเฟิงรีบตามไป ถ้าซื่อจื่อไม่ไหว พวกเขาจะได้รีบเข้าไปรับต่อ

สุดท้ายจวินหย่วนโยวก็อุ้มหยุนถิงกลับไปที่ห้อง ก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยอะไร พ่อบ้านก็ถึงโล่งอก รีบปิดประตูให้พวกเขา

“ในที่สุดซื่อจื่อก็เปิดใจได้สักที รู้ว่าต้องอุ้มฮูหยินกลับห้อง พลังแห่งความรักช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน เมื่อก่อนซื่อจื่อแค่เดินสองก้าวก็ไอคอกแคกไม่สบายแล้ว ตอนนี้อุ้มฮูหยินกลับห้องได้อย่างสบายๆ จึ๊ๆ! มหัศจรรย์จริงๆ” พ่อบ้านเบะปากพูด

“ข้าก็รู้สึกว่าซื่อจื่อแข็งแรงขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก นี่เป็นเรื่องที่ดีนะ” หลิงเฟิงเอ่ยชม

ทั้งสองก็กลับไปพักผ่อน พวกเขาไม่กล้าแอบฟังว่าซื่อจื่อทำอะไรในห้องหรอกนะ

ภายในห้องนอน จวินหย่วนโยววางหยุนถิงลงบนเตียง แล้วห่มผ้าให้นาง เห็นในปากนางยังอมลูกอมอยู่ เขาก็เอาลูกอมออกจากปากนางช้าๆ

หยุนถิงขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพลิกตัวนอนต่อ

จวินหย่วนโยวมองดูนางที่นอนกางแขนกางขา เขาก็ฉีกยิ้มกว้างขึ้น ถอดเสื้อคลุมแล้วนอนลงไปตาม

หลับสบายไปจนถึงตอนเช้า

……

ณ บ้านตระกูลซู

ซูชิงโยวกลับไปแล้วให้คนเปลี่ยนของในห้องนอนให้หมด พวกกลิ่นหอมดอกไม้ก็โยนทิ้งจนหมด จากนั้นก็ให้พ่อบ้านนำวัตถุดิบส่งเข้าเรือนตัวเอง ให้ข้ารับใช้ในเรือนของนางทำ เดือนนี้จะไม่ออกไปไหนทั้งนั้น

นางเหลือไว้แค่ข้ารับใช้ประจำตัว พวกข้ารับใช้ที่รับใช้ในเรือนก็ไล่ออกไปทั้งหมด

ถ้าไม่ใช่เพราะหยุนถิงบอกนาง นางก็คงไม่รู้ว่าตัวเองโดนยาพิษอยู่ กล้าวางยาพิษให้นางโดยที่นางไม่รู้ตัวเลย จะต้องมีหนอนบ่อนไส้ในเรือนนี้แน่ๆ

“คุณหนู คุณหนูหยุนจะรักษาใบหน้าของคุณหนูได้จริงเหรอ?” สาวรับใช้ลู่เอ๋อร์ถามอย่างเป็นห่วง

“ข้าเชื่อใจนาง” ซูชิงโยวพูดอย่างเข้มงวด

เกี่ยวกับข่าวลือของหยุนถิง ซูชิงโยวก็เคยได้ยินมาไม่น้อย แต่วันนี้นางปกป้องตัวเองขนาดนี้ แววตาที่มั่นใจและเด็ดเดี่ยวของนาง ทำให้ซูชิงโยวยอมเชื่อใจนาง