จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 400

แคว้นต้าเยียน เรือนนอกเมืองหลวง

วันแรกของเทศกาลเก็บเกี่ยวถูกจัดขึ้นมาอย่างคึกคัก หนึ่งวันเสร็จสิ้นลงคนที่มาเก็บผลผลิตก็พากันกลับไปแล้ว เรือนนอกเมืองและรถเข็นแต่ละบ้านล้วนทำกำไรได้มากมาย

องค์ชายสี่ถือกล่องไม้ขนาดใหญ่เห่ออย่างได้ใจ “คิดไม่ถึงจริงๆว่า รายได้ของวันนี้ก็มีหลายหมื่นตำลึงแล้ว เทียบได้กับหอชุนเฟิงเลยนะเนี่ย”

“ดูท่าทางอวดดีของท่านสิ ระวังระหว่างทางกลับไปจะถูกปล้นนะ!” โม่หลานกล่าวอย่างดูหมิ่น

“นังเด็กบ้า ข้าว่าเจ้าอิจฉาตาร้อนมากกว่ามั้ง บอกมาสิว่าวันนี้เจ้าทำกำไรได้เท่าไหร่?” โม่ฉือชิงถาม

“น้อยกว่าของท่าน แต่ก็มากกว่าที่ข้าคาดการณ์เอาไว้ เพียงพอให้ข้าซื้อกระบี่ชั้นดีเล่มหนึ่งแล้ว” โม่หลานกล่าวอย่างได้ใจ

“ไม่เอาไหนจริงๆ แค่นี้ก็พอใจแล้ว นังเด็กบ้าหากเจ้าประจบข้าตอนนี้ ข้ากินเนื้อจะให้เจ้าดื่มน้ำซุป”

“ชิ ข้าไม่สนใจดื่มน้ำซุปของท่านหรอก”

“ไม่รู้จักแยกแยะดีชั่ว ต่อไปเจ้าจะต้องร้องไห้มาอ้อนวอนข้า!” โม่ฉือชิงกล่าวอย่างหยิ่งทะนง

“เหอะๆ!”

ทางด้านนี้นางจ้าวกับหยุนหลิงเห็นจำนวนเงินที่อยู่ในสมุดบัญชี ไม่มีเวลาสนใจคนอื่นๆแล้ว สองแม่ลูกตื่นเต้นอย่างมาก

“หลิงเอ๋อร์ แค่วันหนึ่งก็มีเงินเข้าบัญชีสองพันกว่าตำลึงแล้ว เงินมากมายขนาดนี้ แม่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก โชคดีที่พี่สาวของเจ้าให้โอกาสดีๆในการหาเงินเช่นนี้แก่เรา” นางจ้าวตื่นเต้นอย่างยิ่ง

หยุนหลิงก็ตกตะลึงไปเช่นกัน “ใช่แล้วท่านแม่ นี่เพิ่งจะวันเดียวเท่านั้นเอง”

“มิน่าถึงว่ากันว่าพี่ใหญ่ของเจ้าคืออัจฉริยะทางการค้า ต่อไปเราจะต้องอยู่ร่วมกันกับพี่ใหญ่ของเจ้าให้ดี พี่ใหญ่ของเจ้าก็คือเทพแห่งความมั่งคั่งของเรา” นางจ้าวกล่าวกำชับ

“เข้าใจแล้วท่านแม่” หยุนหลิงกล่าวอย่างไม่เต็มใจ

ถึงแม้นางจะเกลียดหยุนถิงแทบตาย แต่ต้องยอมรับและนับถือในความสามารถทางการค้าของนาง เช่นนี้ก็ดีเหมือนกันรอให้เก็บเงินได้มากพอแล้วค่อยแก้แค้นหยุนถิง

โม่ฉือหานก็อยู่ทั้งวันไม่ได้กลับไป ถึงแม้ใบหน้าของเขาจะเต็มไปด้วยความเย็นชา แต่รายได้ของวันนี้ก็มีห้าหกพันตำลึงเช่นกัน

อย่างไรเสียหลีอ๋องก็เป็นน้องชายของฝ่าบาทองค์ปัจจุบัน ได้รับความสำคัญอย่างมาก คนมากมายอยากจะประจบประแจงยังไม่มีโอกาส ตอนนี้จวนหลีอ๋องขายอาหาร ทุกคนย่อมแย่งกันซื้ออยู่แล้ว

โม่ฉือหานมองดูสมุดบัญชีก็ตกตะลึงไปเช่นกัน สมกับที่เป็นหยุนถิง นาทีนี้ในที่สุดโม่ฉือหานก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดเจ้าสี่ถึงได้ปล่อยวางฐานะและเกียรติก็จะร่วมมือกับหยุนถิงให้ได้

หยุนถิง ทำให้เขาเปลี่ยนแปลงมุมมองจริงๆ หากตัวเองไม่ได้ปฏิบัติต่อนางเช่นนั้น บางทีตอนนี้จวนหลีอ๋องก็ร่ำรวยมหาศาลแล้ว

ทันทีที่นึกถึงนางกับจวินหย่วนโยว โม่ฉือหานก็เสียใจในสิ่งที่ทำลงไปในตอนนั้น แต่เขาก็รู้ว่าเขากับหยุนถิงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว สั่งให้คนไปสร้างรถเข็นเพิ่มอีกสิบคันทันที การค้าที่ทำกำไรเช่นนี้ เขาย่อมต้องคว้าโอกาสเอาไว้อยู่แล้ว

ข่าวการจัดงานเทศกาลเก็บเกี่ยวผ่านไปอย่างราบรื่นถูกส่งไปถึงหูของฮ่องเต้ ฟังการรายงานของสาย ฮ่องเต้ยินดีอย่างยิ่ง ออกคำสั่งให้นำแนวทางการดำเนินการของการเก็บผลผลิตไปยังทั่วทั้งแคว้นต้าเยียน

เทศกาลเก็บเกี่ยวทุกครัวเรือนมีรายได้ ล้วนให้คนเตรียมเอาไว้มากๆ ทั่วทั้งด้านนอกของเรือนนอกเมืองเสียงผู้คนจอแจ เดินขวักไขว่ไม่ขาดสาย ครึกครื้นอย่างมาก

พริบตาเดียวก็ถึงวันคัดเลือกหญิงงามเข้าวังแล้ว

ตอนเช้าตรู่ โม่หลานแต่งกายเรียบร้อยนั่งรถม้าของตัวเองเข้าไปในพระราชวัง

เพียงแต่ว่านางรอไปนานมาก เห็นผู้หญิงคนอื่นๆล้วนเข้ามาแล้ว ยังไม่เห็นซูชิงโยวกับฉินจิ้งอี๋

“ทำไมสองคนนี้ยังไม่มาอีก คงจะไม่ได้นอนตื่นสายใช่ไหม ไม่น่านี่นา” โม่หลานบ่นพึมพำ

รถม้าขององค์ชายสี่หยุดแล้ว โม่ฉือชิงเดินลงมา เห็นโม่หลานมองซ้ายมองขวาก็วิ่งเข้าไปทันที “ไม่ต้องรอแล้ว ซูชิงโยวกับฉินจิ้งอี๋ไม่มาหรอก”

โม่หลานกลอกตามองเขาครู่หนึ่ง “ท่านรู้ได้อย่างไร?”

“เจ้าไม่รู้หรือว่า หยุนถิงช่วยขอราชโองการให้พวกนาง ฝ่าบาทรับปากไม่ให้พวกนางสองคนเข้าวังแล้ว” โม่ฉือชิงกล่าวตอบ