จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 401

โม่หลานก็เหมือนกับม้าป่าที่หลุดออกจากบังเหียน นางไม่มีทางพอใจกับสภาพที่เป็นอยู่ในตอนนี้และอยู่ในวังหลังหรอก โดยเฉพาะต้องแก่งแย่งชิงดีกับผู้หญิงมากมายขนาดนั้นเพื่อผู้ชายคนเดียว โม่หลานดูหมิ่นที่สุด

สาเหตุที่หยุนถิงไม่ได้ออกหน้าขอร้องแทนโม่หลาน ก็เพราะต้องการเห็นความครึกครื้น โม่หลานเข้าวังเกรงว่าทั่วทั้งวันหลังคงไม่ได้สงบสุขแน่

ก่อนหน้านี้เรื่องที่ฮ่องเต้จงใจกระตุ้นหยุนเฉิงเซี่ยงด้วยวาจา ให้หยุนถิงออกความคิดเห็นทางอ้อม หยุนถิงจำได้อย่างชัดเจน

ระยะนี้ฮ่องเต้สบายเกินไปแล้ว อย่างไรก็ต้องหาเรื่องกลัดกลุ้มให้เขาหน่อย

“เจ้าอยากทำอะไรก็ไปทำเถอะ ฟ้าถล่มลงมาข้าช่วยเจ้าค้ำเอาไว้” จวินหย่วนโยวกล่าวปลอบโยน

“ตกลง ข้อนี้ข้าเชื่อ”

สองวันต่อจากนั้น หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวอยู่กันแต่ในลาน คนหนึ่งดีดพิณ คนหนึ่งร้องเพลง คนหนึ่งทำอาหาร คนหนึ่งก่อไฟ ทั้งรักใคร่และติดดิน อบอุ่นไร้ที่เปรียบ

จนกระทั่งวันที่สี่ องครักษ์เข้ามารายงาน “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย ซ่างกวนเจิ้นบอกว่าต้องการพบท่าน”

มุมปากของจวินหย่วนโยวยกขึ้นอย่างเย็นชาเล็กน้อย เป็นเช่นนั้นจริงๆ เขาฝืนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาตั้งใจทิ้งองครักษ์ไว้เฝ้าดูซ่างกวนเจิ้นคนหนึ่งโดยเฉพาะ จะให้เขาตายไม่ได้อยู่แล้ว

“ซื่อจื่อ ข้าไปกับท่านด้วย” หยุนถิงเสนอแนะ

“ตกลง!”

จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงถึงได้ขึ้นรถม้ามุ่งหน้าไปที่ภูเขาแห้งแล้งในเขตชานเมือง ในตอนที่เห็นซ่างกวนเจิ้นอีกครั้งคนทั้งคนสีหน้าซีดขาว ริมฝีปากไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่น้อย แววตาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและว่างเปล่า แสดงให้เห็นว่าหลายวันมานี้เขาถูกงูพวกนี้ทำให้ตกใจไม่น้อย

ไม่มีอาหารให้กิน และไม่มีน้ำให้ดื่ม ยังต้องมองตากับงูพวกนี้อีก อกสั่นขวัญแขวนตลอดเวลา กลัวว่าตัวเองจะถูกงูพวกนี้กลืนกินทั้งเป็น

ความทรมานจากทางร่างกายและจิตใจ บดทำลายซ่างกวนเจิ้นที่เฉลียวฉลาดรอบคอบ เจ้าเล่ห์เพทุบายไปอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นเขาถึงได้ร้องขอความเมตตา

“ข้าให้เวลาเจ้าแค่ครึ่งก้านธูปเท่านั้น หากสิ่งที่เจ้าพูดมาไม่ใช่ความจริง หรือมีข้อปิดบังใดๆ บ่องูแห่งนี้ก็คือสถานที่ฝังศพของเจ้า!” น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกของจวินหย่วนโยว ดังก้องไปทั่วทั้งภูเขาแห้งแล้ง ทำให้คนฟังรู้สึกหวาดกลัว

“ข้าพูดแล้ว ข้าพูดทุกอย่างแล้ว การแข่งขันทักษะการต่อสู้ในตอนนั้น แม่เจ้ามีพรสวรรค์และหน้าตาอันน่าทึ่ง มีคุณธรรมและเปิดเผยตรงไปตรงมา ได้รับสิทธิในการเข้าสนามประลองเป็นคนแรก ทำให้ผู้ชายทั่วทั้งสี่แคว้นล้วนหลงรักไม่สิ้นสุด

ในตอนนั้นข้าก็เคยหลงรักแม่เจ้า แต่สุดท้ายแม่เจ้าเลือกพ่อเจ้า ตอนนั้นข้ายังเด็กไม่รู้ความอิจฉาถึงที่สุด จากนั้นเป่ยจิ่วฉิงก็ติดต่อข้า และให้ยาพิษข้ามาหนึ่งขวด

อันที่จริงข้าไม่อยากจะวางยาพิษให้กับแม่เจ้าแต่ทุกครั้งที่เห็นพ่อแม่เจ้ารักใคร่อย่างยิ่ง ต่อมาแม่ของท่านตั้งครรภ์ ท่าทางที่พ่อเจ้ารักและดูแลนางเช่นนั้นทำให้ข้าคลุ้มคลั่ง

ต่อมาไท่ซ่างหวงแห่งแคว้นต้าเยียนสวรรคต ฮ่องเต้องค์ใหม่เพิ่งขึ้นครองราชย์ ทั่วทั้งแคว้นต้าเยียนเผชิญกับการกุมอำนาจของราชสำนัก ดังนั้นเป่ยจิ่วฉิงจึงร่วมมือกับอีกสองแคว้นส่งกำลังทหารมาที่แคว้นแคว้นต้าเยียนพร้อมกัน

พ่อแม่เจ้าองอาจห้าวหาญชำนาญการต่อสู้ ใช้กำลังน้อยสยบกำลังมาก ต่อสู้กับศัตรูหนึ่งต่อร้อย สร้างความตกตะลึงไปทั้งสี่แคว้น ถ้าหากมีพวกเขาอยู่ ต้องการจะโจมตีต้าเยียนเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย ดังนั้นเป่ยจิ่วฉิงสัญญาจะให้เงินจำนวนมากและตำแหน่งเฉินเซี่ยงของแคว้นเป่ยลี่กับข้า ขอให้ข้าช่วยเหลือ

ตอนนั้นข้าก็ถูกความอิจฉาทำให้สมองเลอะเลือน วางยาพิษในน้ำชาของแม่เจ้าตอนที่ส่งนางออกเดินทาง ตอนนั้นแม่เจ้าไม่ได้สงสัยในตัวข้าเลย ดื่มชาพิษถ้วยนั้นลงไปเลย

นางเห็นข้าเป็นเพื่อน แต่ข้ากลับวางแผนทำร้ายนางอย่างต่ำช้าเช่นนี้ ต่อมาแม่เจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัสในสนามรบ และให้กำเนิดเจ้าโดยไม่สนใจความเป็นความตายของตัวเอง เพื่อปกป้องพวกเจ้าสองแม่ลูกสุดท้ายพ่อเจ้าก็ตายในสนามรบ

แม่เจ้าเพิ่งจะคลอดลูกเสร็จ ทั้งยังบาดเจ็บสาหัสแถมยังถูกพิษอีก สุดท้ายก็ตายในสนามรบเพื่อช่วยเจ้าเช่นกัน คำสั่งเสียก่อนตายเพียงหนึ่งเดียวของนาง ก็คือช่วยลูกของนาง

นั่นคือคำขอเพียงหนึ่งเดียวที่นางขอข้าในชาตินี้ และนางก็ตายเพราะข้า ดังนั้นข้าจึงสู้ตายช่วยเจ้าเอาไว้ จากนั้นก็ส่งไปให้ครอบครัวชาวนาช่วยเลี้ยงดู ต่อมาคนของจวนซื่อจื่อก็หาเจ้าเจอ และรับเจ้ากลับไปอย่างปลอดภัย

ข้าที่แอบเฝ้าดูอย่างลับๆ นาทีนั้นถึงได้วางใจลง นี่คือสิ่งที่ข้าติดค้างแม่เจ้า และเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ข้าสามารถทำเพื่อนางได้