จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 406

เป่ยหมิงฉี่ถูกปฏิเสธต่อหน้า สีหน้าไม่น่าดูอย่างยิ่ง เส้นเลือดบนหน้าผากเต้นตุ้บๆรางๆ “จวินหย่วนโยวผู้สมควรตาย สร้างความวุ่นวายภายในให้กับแคว้นเป่ยลี่ของข้า เขากลับไม่ยอมพบข้า น่าชิงชังนัก!”

“ไท่จื่อเป่ยลี่รีบไปสยบความวุ่นวายภายในดีกว่า หากความวุ่นวายภายในรู้ไปถึงหูอีกสามแคว้น ถึงเวลาสามแคว้นร่วมมือกันขึ้นมาเกรงว่าแคว้นเป่ยลี่คงจะถึงจุดจบแล้ว!” องครักษ์เงามังกรที่อยู่หน้าประตูกล่าวขึ้นมาอย่างเย็นชา

สีหน้าของเป่ยหมิงฉี่ดำมืดมากยิ่งขึ้น ปกคลุมไปด้วยชั้นหิมะในชั่วพริบตา มือที่อยู่ข้างตัวกำหมัดเอาไว้แน่น กระดูกส่งเสียงดังกรอบแกรบขึ้นมา

“น่าชิงชังนัก!” ทิ้งคำพูดเอาไว้ประโยคหนึ่ง เป่ยหมิงฉี่ก็จากไปด้วยความโกรธ

เขารู้อยู่แล้วเป็นไปไม่ได้ที่จวินหย่วนโยวจะปล่อยแคว้นเป่ยลี่ไปง่ายๆ เจ้าหมอนี่ไร้ศีลธรรมเกินไปแล้ว

ทั่วทั้งเมืองหลวงโกลาหลวุ่นวายไปทั่ว ถึงแม้คำพูดของไท่จื่อจะทำให้เกิดความสงบมั่นคง แต่ไม่มีอาหารและเครื่องดื่มก็ได้แต่รอความตายเท่านั้น คนมากมายเริ่มพากันหนีออกไปจากเมืองหลวงแล้ว

หลังจากที่เป่ยหมิงฉี่กลับไประดมพลทุกคน หารือมาตรการรับมือการขนส่งอาหาร ทั่วทั้งจวนไท่จื่อยุ่งวุ่นวายไปทั่ว เมืองหลวงของแคว้นเป่ยลี่มีทหารส่งฎีกาเร่งด่วนมาเป็นระยะๆ ทั้งหมดเป็นเรื่องขาดแคลนอาหารทั้งสิ้น

เวลาแค่หนึ่งวัน ทั่วทั้งแคว้นเป่ยลี่ล้วนเผชิญหน้ากับสถารณ์วิกฤตขาดแคลนอาหาร สร้างความตื่นตระหนกไปทั่วในทันที

เป่ยหมิงฉี่ก็รู้ว่าในเมื่อจวินหย่วนโยวทำเช่นนี้ ก็คือไม่มีการเจรจาใดๆแล้ว นาทีนี้เขาไม่เคยรู้สึกเกลียดชังเสด็จพ่อเช่นนี้มาก่อน

หากไม่ใช่ความผิดของเขาในตอนนั้น เวลานี้แคว้นเป่ยลี่ก็ไม่ต้องเผชิญกับสถานการณ์วิกฤตเช่นนี้

และข่าวนี้ก็ถูกสายของแต่ละแคว้นส่งกลับไปยังแคว้นของตัวเอง

แคว้นต้าเยียน

ฮ่องเต้ได้ยินว่าแคว้นเป่ยลี่เกิดความวุ่นวายภายใน เผชิญหน้ากับสถานการณ์ขาดแคลนอาหาร รู้สึกตกตะลึงไปจริงๆ

“แคว้นเป่ยลี่ตั้งอยู่ทางฝั่งเหนือ ดินแดนน้อยกว่าสามแคว้นอื่นๆเล็กน้อย ดังนั้นในปีก่อนๆแคว้นเป่ยลี่ล้วนจะกักตุนอาหารเอาไว้เป็นจำนวนมาก เผื่อเอาไว้ในกรณีฉุกเฉินหรือไม่ก็ภัยธรรมชาติและภัยพิบัติจากการกระทำของมนุษย์

เมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดยังขาดแคลนอาหาร และเกิดความอดอยากไปทั่วทั้งแคว้นได้อีก แสดงให้เห็นว่ามีคนแอบลงมือต่อแคว้นเป่ยลี่ เพียงแต่ว่าใครที่มีความสามารถมากขนาดนี้ ถึงกับสามารถสร้างความปั่นป่วนให้กับแคว้นหนึ่งได้!” ฮ่องเต้ขมวดคิ้วแน่น

จู่ๆเขาก็นึกถึงจวินหย่วนโยวขึ้นมา นอกจากเขาแล้วเกรงว่าคงไม่มีใครมีความสามารถเช่นนี้?

เพียงแต่ว่าเมื่อคืนเขาเพิ่งจะเล่นหมากรุกกับจวินหย่วนโยว เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะวิ่งไปที่แคว้นเป่ยลี่ภายในระยะเวลาชั่วข้ามคืน ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกประหลาดเช่นนี้

“ฝ่าบาท เมื่อครู่นี้พระองค์บอกว่าแคว้นเป่ยลี่เกิดวิกฤติขาดแคลนอาหาร เป็นเรื่องจริงหรือ?” โม่หลานถือหอกเดินเข้ามาถาม

เสียงที่ดังขึ้นมากะทันหัน ทำให้สีหน้าของฮ่องเต้เคร่งขรึมทันที “นังหนูอย่างเจ้าถึงกับแอบฟังข้าพูด ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วหรือ”

“ฝ่าบาททรงปรักปรำข้าแล้ว พระองค์เป็นคนลงโทษให้ข้ามาทำความสะอาดสนามฝึกเอง เมื่อครู่องครักษ์คนนั้นเสียงดังขนาดนั้น ข้าไม่อยากได้ยินยังยากเลย แต่ว่าสามารถทำให้แคว้นเป่ยลี่เกิดความวุ่นวายภายในได้ วิธีการนี้ยอดเยี่ยมมากจริงๆ คงจะไม่ใช่การกระทำของหยุนถิงใช่ไหม?” โม่หลานโต้แย้ง

ฮ่องเต้เลิกคิ้วขึ้นมา “ทำไมเจ้าถึงคิดว่าเป็นหยุนถิงล่ะ?”

“นังหนูคนนั้นเจ้าเล่ห์เพทุบายที่สุด หากเป็นคนที่นางต้องการจะจัดการ ย่อมจะจัดการที่ต้นตออยู่แล้ว ถึงแม้จะไม่ใช่นางก็ต้องเป็นจวินหย่วนโยวแน่นอน คนทั่วไปไม่มีความสามารถนี้หรอก” โม่หลานเบะปาก

ผู้พูดไม่ได้คิดอะไร แต่ผู้ฟังรู้สึกว่าประโยคนี้มีความหมาย

ดวงตาที่ลึกล้ำของฮ่องเต้มืดมนลึกล้ำ เมื่อครู่นี้เขาก็เดาได้เหมือนกัน แต่กลับไม่กล้าคิดไปไกล

ถึงแม้โม่หลานจะพูดออกมาลอยๆ แต่ในใจของฮ่องเต้ก็มีความคาดเดาเล็กน้อยแล้ว แต่ไหนแต่ไรจวินหย่วนโยวผู้นี้ไม่เคยให้ผู้อื่นรู้ว่าตัวเองทำอะไรมาก่อน ตอนนี้กลับสร้างความโกลาหลวุ่นวายให้กับแคว้นเป่ยลี่อย่างเอิกเกริกเช่นนี้ หรือว่าเกิดเรื่องอะไรที่ตัวเองไม่รู้