จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 407

“ฝ่าบาททรงปราดเปรื่องยิ่งนัก!” หลิ่วเฟยเอ่ยปาก ดวงตาคู่สวยมีความพึงพอใจเล็กน้อยแว๊บผ่านไป

ก่อนหน้านี้นางยังสงสัยอยู่ว่าโม่หลานกับหยุนถิงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เหตุใดหยุนถิงเป็นตัวแทนขอร้องให้กับซูชิงโยวและฉินจิ้งอี๋ แต่กลับไม่ได้ขอร้องให้โม่หลานเพียงคนเดียว ตอนนี้เข้าใจแล้ว

โม่หลานก็คือนังหนูที่อยู่ไม่สุขคนหนึ่ง ฝ่าบาทยังไม่สามารถทนนางได้ ย่อมไม่ต้องการความช่วยเหลือของหยุนถิงอยู่แล้ว

ดวงตาของฮ่องเต้ลึกล้ำ ทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ หากโม่หลานชนะศึกในครั้งนี้จริงๆย่อมต้องตอบแทนเป็นอย่างดีอยู่แล้ว หวังว่านางจะไม่ทำให้ตัวเองผิดหวัง

ทางด้านนี้ หลังจากที่โม่หลานออกจากวังก็ไปที่บ้านตระกูลซูโดยตรง ทันทีที่เห็นซูชิงโยวก็ด่าว่าอย่างสาดเสียเทเสีย

“ซูชิงโยวเจ้าคนไร้มโนธรรม เจ้าไม่อยากเข้าวังไปขอความช่วยเหลือหยุนถิงทำไมไม่เรียกข้าด้วย ทำให้ข้าเข้าวังก็ถูกฝ่าบาททำโทษ ข้าจะตัดขาดความสัมพันธ์กับเจ้า!”

สีหน้าของซูชิงโยวกระอักกระอ่วน ตอนนั้นนางรีบร้อนจะแย่ เอาตัวยังไม่รอดไหนเลยจะยังมีเวลาสนใจโม่หลานอีก

“ข้านึกว่าเจ้าบอกหยุนถิงเองแล้ว”

“ข้าจะคิดมากขนาดนั้นได้อย่างไร เจ้านั่นแหละเจ้าเล่ห์” โม่หลานกล่าวด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

“เอาล่ะ ครั้งนี้เป็นความผิดของข้าเอง ข้าสัญญาว่าต่อไปมีเรื่องอะไรก็จะคิดถึงเจ้าด้วย” ซูชิงโยวเกลี้ยกล่อม

“ค่อยยังชั่วหน่อย หากมีครั้งหน้าอีก คอยดูว่าข้าจะซ้อมเจ้าจนตายไหม!”

“เจ้าเข้าวังไปแล้ว ออกมาได้อย่างไร?” ซูชิงโยวงุนงง

เอ่ยถึงเรื่องนี้ โม่หลานก็เต็มไปด้วยความน้อยใจ “อย่าให้พูดเลย วันแรกที่ข้าเข้าวังก็ทะเลาะกับซูหวี่เยียน ข้าซ้อมนางจนหน้าบวมฟกช้ำ อาหารของพระราชวังรสชาติแย่สุดๆ ข้ากินไม่อิ่มด้วยซ้ำ ดังนั้นก็เลยไปแอบกินที่ห้องพระเครื่องต้นในตอนกลางคืนแต่แล้วก็ถูกจับได้คาหนังคาเขา

ยังถูกมามาคนหนึ่งตบหน้าอีก ข้าก็เลยซ้อมนางชนิดที่ว่าพ่อแม่ยังไม่รู้จัก จากนั้นฝ่าบาทก็ลงโทษให้ข้าไปทำความสะอาดสนามฝึก

ข้าประลองกับพวกทหารพวกนั้น จากนั้นก็ชนะเดิมพันได้เงินมาเล็กน้อย แต่กลับถูกคนกล่าวหาว่าข้าเล่นการพนันในพระราชวัง จากนั้นฝ่าบาทก็ลงโทษให้ข้าไปทำความสะอาดอีกครั้ง

คิดว่าข้าง่ายนักหรือ ไม่ง่ายกว่าจะได้ยินมาว่าแคว้นเป่ยลี่เกิดความวุ่นวายภายใน ข้าก็เลยอาสาออกรบด้วยตัวเอง ทันทีที่ฝ่าบาทได้ยินก็รับปากข้าทันที และแต่งตั้งให้ข้าเป็นรองแม่ทัพ”

ได้ยินดังนั้นมุมปากของซูชิงโยวกระตุกขึ้นมาทันที “เข้าวังวันแรกก็ทะเลาะกับคนอื่น แถมยังแอบกิน ซ่องสุมการพนัน เจ้านี่มันมีความสามารถจริงๆ คาดว่าวันหน้าเจ้าคงกลายเป็นตำนานของวังหลังไปแล้ว”

“พอเลยเหอะ เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ต้องการอยู่ในสถานที่ที่คับแคบนั่น กลายเป็นผู้หญิงขี้บ่นทุกวัน ต่อสู้ในสนามรบต่างหากคือเป้าหมายในชีวิตของข้า ข้ามาเพื่อบอกลาเจ้านี่แหละ” โม่หลานบ่น

ซูชิงโยวกับโม่หลานอายุไล่เลี่ยกัน เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ย่อมรู้นิสัยของโม่หลานอยู่แล้ว “ยินดีกับเจ้าด้วย แต่ว่าในสนามรบอาวุธไม่มีตา เจ้าต้องระวังตัวด้วย”

ขณะที่กล่าวไป ซูชิงโยวก็หยิบถุงยาที่หยุนถิงให้นางเอาไว้ก่อนหน้านี้ออกมา “นี่ก็เป็นสิ่งที่หยุนถิงมอบให้ข้าก่อนหน้านี้ ตอนนี้ข้าให้เจ้า”

โม่หลานไม่พอใจขึ้นมาทันที “ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าเจ้ากับหยุนถิงมีความสัมพันธ์กันล่ะ นางมอบของให้เจ้าแต่ไม่ให้ข้า หรือว่าข้าไม่น่าคบ?”

“นี่คือครั้งก่อนตอนเทศกาลดอกท้อ ข้าถูกคุณชายจ้าวลวนลาม บังเอิญหยุนถิงผ่านมาช่วยข้าสั่งสอนเขาพอดี จากนั้นก็เลยมอบให้ข้า บอกว่าให้ข้าใช้ป้องกันตัว” ซูชิงโยวอธิบาย

“อะไรนะ คุณชายจ้าวถึงกับลวนลามเจ้า ทำไมเจ้าถึงไม่บอกข้า เจ้าคนที่ใช้ดาบพันเล่มฟันก็ไม่หายแค้นนี่ ข้าจะไปซ้อมให้ช่วงล่างเขาพิการเดี๋ยวนี้ ต่อไปให้เขาไม่สามารถแตะต้องผู้หญิงได้อีก” โม่หลานกล่าวด้วยความโกรธ

“พอเถอะ มันผ่านไปแล้ว หยุนถิงช่วยสั่งสอนเขาแทนข้าแล้ว” ซูชิงโยวกล่าวปลอบโยน

“หยุนถิงสั่งสอนเขาแล้วต้องโหดเหี้ยมกว่าข้าแน่ อันนี้เจ้าเก็บเอาไว้ป้องกันตัวเถอะ ข้ามีวรยุทธไม่จำเป็นต้องใช้” โม่หลานกล่าวกับซูชิงโยวอีกสองสามคำ ถึงได้จากไป

นางไม่ได้กลับไป แต่มุ่งหน้าไปที่จวนซื่อจื่อ

ยังไม่ทันที่นางจะเอ่ยปาก หยุนถิงที่อยู่ในลานก็ยื่นกล่องเข้ามาหนึ่งใบ “มอบให้เจ้า ไว้ใช้ในสนามรบ”

เมื่อโม่หลานเปิดออกดู ข้างในล้วนเต็มไปด้วยยา เหมือนกับของซูชิงโยว รู้สึกมีความสุขอย่างมาก “ถือว่าเจ้ายังมีมโนธรรม เช่นนั้นข้าก็จะรับเอาไว้”